“มึงบอกกับกูมาก่อนว่ามึงจะรักษาโรคนี้มั้ย?” ไอ้อลันถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“กูจะรักษาแต่มันไม่ใช่ตอนนี้ เพราะกูกำลังเปิดโครงการใหม่และลงทุนไปมหาศาล กูต้องคุมงานนี้เองจนกว่าโปรเจคนี้จะแล้วเสร็จ”
ผมตอบไอ้อลันด้วยสีหน้าจริงจังเช่นกัน ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตัวเองนั่ง แล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงไปหยุดที่ริมกระจกแทน ซึ่งการได้มองฟ้าโปร่ง ๆ ในมุมมองที่กว้างขึ้น มันทำให้ผมผ่อนคลายขึ้นมาถนัด
และนี่เป็นสาเหตุที่ห้องลับของผมติดกระจกรอบทิศทาง เพราะผมอยากให้แสงสว่างกับตัวเองให้พอที่จะควบคุมได้บุคลิกเวรนั่น แต่มันกลับช่วยผมไม่ได้เลยสักครั้ง แม้ว่าผมจะพาผู้หญิงมาปู้ยี่ปู้ยำที่นี่ ผมก็หยุดยั้งตัวเองไม่ได้
“กูอยากให้มึงรักษาก่อนที่พ่อจะรู้เรื่องนี้ กูไม่อยากทำงานแทนมึง และการที่มึงเป็นแบบนี้มีแต่ผลเสียทั้งนั้น”
ผมพยักหน้าเบา ๆ แต่ตามองเหม่อออกไปนอกกระจก และจ้องไปที่ห้องของมะนาวที่อยู่ไม่ไกลนัก ผมไม
