ผมมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ จนเธอยกยิ้มที่มุมปากและกอดอกมองผมกลับ
“คืนนี้นอนด้วยกันนะ”
“ไม่ได้ ฉันจะเอ่อ... ทำงาน มันอาจรบกวนเธอ”
“ไม่เป็นไร โบอิ้งก็จะทำงานเหมือน”
เฮ้อ... ให้ตายสิวะ ทำไมถึงตื้อผมขนาดนี้ผมอยากออกไปดูผับตัวเองบ้าง และผมก็ไม่อยากอยู่กินฉันผัวเมียกับเธอขนาดนั้น
“ฉันต้องใช้สมาธิเคลียร์งาน ช่วงนี้เราควรแยกห้องนอน” ผมย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น จนโบอิ้งเบ้ปากใส่ผมและกลอกตามองบน
“เฮ้อ... ก็ได้ ว่าแต่พี่อลันไปไหน? วันแต่งงานของเราทำไมเขาไม่มา” โบอิ้งถามพลางชะเง้อมองห้องผม จนผมรีบก้าวไปบังไว้ทันที ทำไมอยู่ ๆ ถามถึงผมแบบนี้วะ เธอสงสัย หรือมีข่าวอะไรหลุดไปรึเปล่า?
“วันนั้นมันไม่ค่อยสบาย ฉันไม่อยากให้มันไปล้มพับในงาน”
“อ้าวเหรอ? แล้วไปหาหมอรึยัง?”
“ไปแล้ว หยุดสนใจมันเถอะ เธอเป็นเมียฉัน อย่าถามถึงผู้ชายคนอื่น”
ผมกำชับหนักแน่น จนริมฝีปากบางเผยยิ้มกริ่ม และ
