บทนำ 2 | อลัน & โบอิ้ง
1144 คำ
“อลัน อลัน ช่วยแม่ด้วย!”
ชายหนุ่มที่นั่งรอเวลาที่โซฟา เปรยตามองคนเป็นแม่ที่กำลังวิ่งเข้ามาในห้องพัก จนเห็นใบหน้าขาวที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางกำลังเคร่งเครียด
“ครับ แม่มีอะไรรึเปล่า?”
“เซอร์หายไป!” ได้ยินแบบนั้นอลันก็ลุกขึ้นจากโซฟาทันที ก่อนที่จะเดินล้วงกระเป๋าไปหาแม่ตัวเอง
เรื่องหาย... พี่ชายฝาแฝดเขาหายเป็นปกติ แต่ไม่ยักจะคิดว่าวันนี้ จะกล้าทำได้
“มันหายไปอีกแล้วเหรอ? ทั้งที่วันนี้มันต้องแต่งงานเนี่ยนะแม่!”
“ใช่น่ะสิ! แม่จะทำยังไงดี เจ้าสาวก็พร้อมแล้ว ฤกษ์ก็ใกล้ถึงแล้ว โอ้ย ๆ เครียด อลันต้องช่วยแม่นะ”
คนเป็นแม่เดินวุ่นทั่วห้อง ขณะที่ชายหนุ่มชี้มาที่ตัวเองงุนงง และขมวดคิ้วเป็นปมใหญ่
“ผมเนี่ยนะ ให้ผมไปตามหามันรึไง? แม่ก็รู้ว่าเวลาไอ้เซอร์หาย ใครหน้าไหนก็ตามตัวมันไม่ได้ แม่ไปบอกความจริงกับบ้านเจ้าสาวเถอะ”
“อลัน ไม่ได้! ดูหน้าสวย ๆ บาง ๆ ของแม่ไว้นะ เราไปทำลูกสาวเขาม่ายขันหมาก ทั้งที่ตบคำรับปากอย่างดิบดี แม่จะโดนตราหน้าว่ายังไง? อีกอย่างหนู โบอิ้งเขาไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไป เป็นลูกสาวบริษัทคู่ค้า ZER กรุ๊ป ที่กำลังจะมีโปรเจคร่วม!”
อลันได้ยินแบบนั้น ก็หันไปลอบถอนหายใจ
“เฮ้อ แล้วแม่จะให้ผมยังไง? แต่งงานแทนมันงั้น... เหรอ...”
ฉิบหาย ฉิบหาย! เขาไม่น่าพูดประชดแบบนั้นเลย เพราะตอนนี้แม่เขาเบิกตากว้าง และคว้าหมับที่ท่อนแขนเขาแล้ว
“ใช่ ๆ ไปเปลี่ยนชุด แฝดหน้าเหมือนขนาดนี้ถ้าไม่ถอดเสื้อเห็นปานก็ไม่มีใครรู้หรอก แกล้งเป็นเซอร์ให้แม่หน่อยนะ จนกว่าเซอร์จะกลับมา”
จนกว่าจะกลับมา! เวรจริง ๆ นี่เขาต้องเข้าหอกับเมียพี่ชายเหรอเนี่ย น่าขนลุกชะมัด ชายหนุ่มคิดในใจแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ไม่เอาเว้ย! ยังไงก็ไม่!
ผู้หญิงคนนั้นแข็งทื่อ หน้างอ เขาไม่อยากนอนกับขอนไม้
“แม่... ผมไม่...”
“นะลูกนะ ทำเพื่อแม่หน่อยนะ”
พอนึกถึงประโยคพวกนั้นที่ตัวเองปฏิเสธไม่ได้ อลันก็ส่ายหน้าเบา ๆ และหันมองเจ้าสาวของพี่ชาย ที่หลังจากผู้ใหญ่ออกไป เธอเดินไปนั่งที่ปลายเตียง เงียบ ๆ จนเธอถามขึ้นมาว่า...
“จะเอาเลยมั้ย?”
ถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ถามแบบไร้อารมณ์ แต่มันกลับทำให้ชายหนุ่มหายใจไม่ทั่วท้อง เอาอะไรวะ? ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นใช่มั้ย?
ให้ตาย... เป็นสาวเป็นนางกล้าถามแบบนี้ได้ยังไง ไม่น่าล่ะ ไอ้เซอร์ถึงได้หนีหายไม่อยากแต่งงานด้วย
“อะไรของเธอ?” ถึงจะตกใจ แต่อลันก็ถามไปเสียงเรียบ พยายามคีพลุคให้ตัวเองเป็นพี่ชาย ที่หายหัวออกไปจากงานแต่งตั้งแต่เมื่อเช้า จนเจ้าสาวตรงหน้า ถามขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณอยากให้ฉันถอดชุดให้มั้ย? ฉันว่าง”
“ไม่เป็นไร ฉันถอดเอง ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” พูดจบอลันก็หันหลังให้ ก่อนจะรีบก้าวออกไปจากพื้นที่สุ่มเสี่ยงเสียตัว
แต่ทว่า... มือเล็กกลับคว้าท่อนแขนเขาไว้ จากด้านหลัง
“อย่าเพิ่งไป ฉันอยากเป็นของคุณตอนนี้ ช่วยทำให้ฉันก่อน”
คนที่หันหลังอยู่เบิกตากว้าง ยัยผู้หญิงคนนี้ไปอดอยากปากแห้งมาจากไหน ทำไมถึงจ้องจะเอาเขาให้ได้
“ฉันไม่อยากทำ”
“ต้องทำ ถึงเราจะแต่งงานกันโดยไม่ได้รักไม่ได้ชอบ แต่ช่วยทำให้ฉันเป็นเมียคุณจริง ๆ เถอะ” เท่านั้นแหละ เจ้าบ่าวจำเป็นก็หันกลับมา ก่อนที่เขาจะก้มมองหน้าหญิงสาว ที่มองเขาด้วยสายตานิ่ง ๆ
ขอมีเซ็กส์ แต่ทำหน้าเหมือนถูกบังคับเนี่ยนะ ต่อให้เขาซัดไวอาก้าเป็นร้อยเม็ด ไข่แข็งจนตีหัวหมาตาย เขาก็เอาไม่ลงหรอก
“ฉันไม่อยากให้เธอเสียใจทีหลัง”
“ฉันไม่ซีเรียสเรื่องเสียตัวและเสียใจ ขอแค่มีผัวก็พอ”
“...” อลันถึงกับพูดไม่ออก อะไรกันวะเนี่ย!
“ทำไมเหรอ? คุณจะบอกว่าฉันแข็งกระด้างเหมือนผู้ชายคนอื่นใช่มั้ย?” รู้ได้ไงวะ ชายหนุ่มคิดในใจ แต่ไม่ตอบอะไร เพราะมือเล็กที่จับแขนเขาไว้ ตอนนี้มันกำลังขยับย้ายลงไปข้างล่างแล้ว และมือนั้น ก็หยุดคลำแท่งกำยำของเขาด้วย
“ถ้าคุณทำไม่เป็น คุณแค่นอนนิ่ง ๆ ฉันจะทำเอง”
ดูถูกเขามากเกินไปแล้วนะ ผู้ชายอย่างอลันปรมาจารย์เอวสี่จีนะเว้ย
แล้วจะบอกอะไรให้ ที่เขาลังเลเนี่ย ไม่ใช่เพราะเธอแข็งทื่ออย่างเดียว แต่เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียพี่ชายต่างหาก
“เธอเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่” เขาถามเสียงเบา เพราะหวิววาบตามมือสาวที่ยังซุกซนอยู่ที่เป้ากางเกง
“เป็นผู้หญิง ที่อยากกินคุณ”
‘ฟุบ’
“เฮ้ย!” ขณะที่ยังยืนอึ้ง มือเล็กก็ดึงเขาและผลักลงไปนอนบนเตียง ก่อนที่จะยกกระโปรงเจ้าสาว ก้าวขึ้นไปนั่งควบเอวไว้
อลันมองหน้าเจ้าสาวของพี่ชายตกใจ ก่อนจะรีบยกมือปิดหน้าอกตัวเองไม่ให้เธอจับต้อง เพราะถ้าได้เห็นปานแดงรูปใบโพธิ์ที่หน้าอกเขา เธอต้องรู้แน่ ๆ ว่าเขาไม่ใช่เซอร์!
“ย้ายมือคุณออกไป” โบอิ้งสั่ง และกดเสียงต่ำราวกับเสือรอขย้ำเหยื่อ
“ไม่ เธอหิวโหยมาจากไหนวะ? เป็นบ้าหรือไง ยัยโรคจิต” คนหิวผู้ชายได้ยินแบบนั้นถึงกับนิ่ง เธองุนงงกับน้ำเสียงและท่าทีที่เปลี่ยนไปของสามี ราวกับคนที่นอนอยู่ตรงนี้ มันไม่ใช่
“นี่คุณไม่ใช่พี่เซอร์เหรอ?”
“ฉันนี่แหละเซอร์ แต่ฉันไม่อยากเอาเธอ!” เขาตอบออกไปอย่างเหลืออด แต่ไม่เป็นผล! เพราะหญิงสาวที่ควบเอวอยู่ ดันกระตุกยิ้มออกมาอย่างสยดสยอง!
“หึ ไม่อยากเอา ก็ต้องเอา!”
‘แคว้ก’
“เฮ้ย!”
โบอิ้งเล่นทีเผลอ ใช้โอกาสที่อลันตกใจคว้าชายเสื้อและฉีกทันที เธอหน้ามืดตามัว จนไม่สนใจปานแดงเลยสักนิด หนำซ้ำยังก้มไปจุมพิตที่อกกว้าง ใช้มือหนึ่งข้างคลำท่อนเอ็นกลางหว่างขา ก่อนจะเงยขึ้นไปจุมพิตที่ริมฝีปากที่เผยอขึ้นมาเตรียมด่า จนอลัน เขาต้องชะงักไป
“ฉันจะให้จูบแรก และครั้งแรกกับคุณ ช่วยรับไว้ด้วย”
“มะ ไม่เอา!”
“ฉันยัดเยียดให้เอง”
“อย่า!”
ฉิบหายแล้วไอ้อลัน!
- ผู้เขียน
