“เอ่อ… ไม่มีหรอกค่ะคุณป้า”
“อ้าว… ก็ไหนคนงานเขาพูดกัน ใช่ไหมสายฟ้า ลูกค้าที่จะมารับไม้ล็อตใหม่นั่นน่ะ เขาเหล่ๆ ฟองไม่ใช่เหรอ แล้วยังจะเจ้าของโรงงานเฟอร์นิเจอร์อีกล่ะ แม่น่ะก็ไม่ได้ห้ามหรอกนะ ถ้าสายฟ้าจะดูๆ คนที่เหมาะสมให้กับฟองน่ะ เพราะเดี๋ยวสายฟ้าแต่งงานกับหนูอากาศไป ก็ต้องถึงคิวฟองแล้วล่ะ ถ้าสายฟ้าดูให้ แม่ก็เบาใจ”
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดูเหมือนจะอึมครึมลงกะทันหัน แดนดินสบสายตากับพนมไพรว่าเอายังไงต่อ เพราะพงษ์นภดลนั้นไม่ได้มองใครเลย ดวงตาคู่คมจ้องฟองจันทร์ที่ได้แต่ก้มหน้ามองจานข้าว ส่วนแม่เลี้ยงพราวพิลาศก็อมยิ้มกริ่มแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“โธ่! คุณป้าครับ หลานชายยังอยู่ตรงนี้อีกคน คุณป้าก็เชียร์ผมด้วยสิ พี่สายฟ้าจะได้พิจารณาผมด้วย”
“นี่พูดเล่นหรือพูดจริงตาแดน ถ้าพูดจริง ป้าเอาจริงนะ”
“พูดจริงสิครับคุณป้า ไม่งั้นผมจะอิจฉาคุณป้าทำไม”
ปัง!
เสียงดังจากใต้โต๊ะกินข้าวจนจานชามด้านบนสั่นสะเท
