บทที่ 9

786 คำ
"งื้ออ" "เลิกมารยาได้แล้ว" "ณภัทร!!" พัชรีถึงกับตวาดลูกชายที่พูดไม่รู้กาละเทศะ "แม่ไม่รู้อะไรผู้หญิงคนนี้มารยาสองร้อยเล่มเกวียน" "เขามีแต่ร้อยเล่มเกวียนลูก" "ร้อยเล่มเกวียนมันไม่เหมาะสำหรับผู้หญิงคนนี้ผมเพิ่มให้อีกเท่าตัวเลย" ถ้าเป็นไปได้ หางตาเขาก็ไม่อยากจะชายไปมองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ "หยุดร้องได้แล้วลูก ยังไงแม่ก็ให้ความเป็นธรรมกับหนู หนูบอกแม่มาว่าตานะล่วงเกินอะไรหนู" "คือ.. #&$฿€฿%@$" หวานใจทั้งพูดและร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วยพูดไม่ค่อยเป็นภาษาเท่าไร "หึ!! เอาเข้าไป" ถ้าเป็นดาราเธอคงจะได้รางวัลโนเบลไปแล้ว "แกไม่ต้องพูดเลยตานะ ชอบแต่หาเรื่อง" "ไปเอากล้องวงจรปิดมาเปิดดูเลยครับแม่ ผมขึ้นมายังไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำ คนบ้าที่ไหนจะเอาเสร็จเร็วขนาดนั้น" "งื้อออ" "รำคาญว่ะหยุดได้แล้ว!" ชายหนุ่มตวาดเสียงเข้มใส่หญิงสาวที่กำลังสำออยอยู่ในตอนนี้ หลายวันต่อมา.. "เป็นไงบ้างจ๊ะ..ห้องนี้พออยู่ได้ไหม" พัชรีให้หวานใจย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านด้วยกันเลย "ห้องกว้างมากเลยค่ะคุณแม่ ให้หนูอยู่ข้างล่างกับพวกแม่บ้านก็ได้นะคะ" "ไม่ได้หรอกหนูก็คือว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่ จะให้ไปอยู่กับแม่บ้านได้ยังไง" หวานใจได้แต่คิดว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงจิตใจช่างงดงามนัก แตกต่างกับลูกชายของนางมาก "หนูอยู่ที่นี่ให้สบายใจเลยนะ คิดซะว่าเป็นบ้านของหนูเอง" "ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวยกมือไหว้แบบนอบน้อม เพราะเธอซึ้งในน้ำใจของหญิงวัยกลางคนคนนี้ เย็นวันเดียวกันนั้นเอง.. "เธอมาทำอะไรที่นี่แล้วป้าแม่บ้านไปไหน" พอชายหนุ่มกลับมาถึงบ้านก็ไม่เจอใครอยู่ด้านนอก เขาก็เลยเดินตรงเข้ามาในครัวเพื่อที่จะหาน้ำดื่ม แต่ก็มาเจอกับหวานใจที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำอะไรสักอย่าง "แม่บ้านไปจ่ายตลาดกับคุณแม่" "แล้วเธอมาอยู่บ้านฉันได้ยังไง" "อ้าว! ไม่ให้เมียอยู่ที่บ้านผัวแล้วจะให้เมียไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ" เธอพูดแบบลอยหน้าลอยตาแล้วก็หั่นผักต่อ "ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงที่หน้าด้านหน้าทนขนาดนี้" "ดีใจด้วยค่ะที่คุณได้เจอ" พอเขาพูดจบเธอก็พูดต่อแบบไม่ลดราวาศอกเลย "ไม่รู้ว่าฉันจะว่ายังไงให้เธอได้อีกแล้ว จะทำอะไรก็เชิญตามสบายเลยแล้วกันถือว่าเป็นบ้านของตัวเองนะ" เหมือนเขาจะพูดประชดมากกว่า พอพูดจบชายหนุ่มก็เดินไปเปิดตู้เย็น "บ้านก็หลังใหญ่โต ทำไมไม่มีน้ำไว้ให้คนกินบ้างวะ" พอเปิดเข้าไปไม่มีน้ำสักขวดณภัทรก็เริ่มโมโหขึ้นอีก "พอดีมีขวดสุดท้ายแต่ฉันเปิดกินแล้วถ้าคุณจะกินต่อก็ได้นะ" หวานใจยื่นขวดน้ำที่เธอดื่มไปให้เขา "ใครจะไปดื่มต่อเธอ เชื้อโรคทั้งนั้น" ชายหนุ่มเมินหน้าหนี พร้อมกับเดินออกไปจากห้องครัว "ขอบคุณค่ะที่ชม" เธอยังร้องตะโกนตามหลังไปแล้วก็นึกขำที่กวนโมโหเขาได้สำเร็จ แล้วสักพักรถของแม่เขาที่ออกไปจ่ายตลาดก็กลับเข้ามา "มากันแล้วเหรอคะ เดี๋ยวหวานช่วยถือเข้าไป" หวานใจรีบวิ่งออกมาช่วยยกของ "คุณหวานไม่ต้องก็ได้ค่ะเดี๋ยวป้ากับศรีนวลถือเข้าไปเอง" ป้าแม่บ้านและก็หลานสาว ทำงานอยู่ที่นี่ได้หลายปีแล้ว "หวานช่วยดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหวานช่วยยกน้ำเข้าไปก็ได้หวานแรงเยอะนะ" "เอาไว้นั่นเลยหนูหวานเดี๋ยวแม่ให้ชัยมายก แม่เห็นรถของตานะมาแล้วไม่ใช่เหรอ" ชัยเป็นคนขับรถให้ณภัทร "มาแล้วค่ะ และก็ขึ้นไปข้างบนแล้วด้วย" "คราวหลังอย่าให้น้ำหมดบ้านแบบนี้นะ ศรีนวลก็เหมือนกันเช็คของยังไง ยังดีนะที่ยังเหลือไว้ให้ตานะขวดหนึ่ง" พอลงรถมาพัชรีก็เริ่มต่อว่าให้แม่บ้าน พอหวานใจได้ยินเธอก็นึกขำขึ้นมาอีกครั้ง ตอนที่เห็นรถของณภัทรวิ่งเข้ามาหญิงสาวรู้ดีว่าเขาต้องหาน้ำดื่มแน่ เธอก็เลยเปิดกินน้ำขวดเดียวที่เหลืออยู่ในตู้เย็นเพื่อจะแกล้ง
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม