หลิวอี้เฟยเงยหน้าขึ้นสีหน้าดุเยือกเย็นอย่างประหลาด กระนั้นหลังจากที่นางแย้มยิ้มบรรยากาศรอบกายก็เปลี่ยนไปในพริบตา
ดูเหมือนว่าความอ่อนโยนอ่อนหวานในโลกนี้ทั้งหมดจะรวมอยู่บนใบหน้าของนางแล้ว
"พี่หญิงสิบช่างมีน้ำพระทัยต่อน้องยิ่งเพคะ วันนี้น้องเองก็เพิ่งได้รู้ว่าอาภรณ์ชุดนี้แท้จริงแล้วเป็นของพี่หญิงสิบมิน่าเล่าเนื้อผ้าที่ตัดเย็บจึงเป็นของที่ไร้ที่ติก่อนหน้านี้น้องยังคิดเลยว่าเนื้อผ้านี้มิใช่ว่าคนธรรมดาจะหามาตัดเย็บได้ วันนี้ได้รับคำตอบแล้วว่าเป็นของผู้ใด ขอบพระทัยพี่หญิงเพคะ น้องคิดว่าพี่หญิงสิบช่างมีสายตาที่แหลมคมยิ่งนัก"
หลิวอี้เฟยยอบกายอ่อนน้อม ท่าทางสุภาพอ่อนหวานประดุจองค์หญิงที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี กิริยางดงามทั้งยังท่าทางเยือกเย็นนี้ช่วยลบคำสบประมาทและดูแคลนของคนผู้อื่นได้อย่างสิ้นเชิง
เสียงผู้คนที่กำลังจับกลุ่มกันนินทาเริ่มเบาลงด้วยไม่คาดคิดว่าองค์หญิงสิบเอ็ดจะยังยืนอยู่ตรงนี้ได
