มอมน้อง

797 คำ
“อาจารย์หมอจะไปไหนคะ” ร่างเล็กรีบสาวเท้าวิ่งตามอาจารย์หมอที่เพิ่งเดินออกจากลิฟต์โดยสารทันที “หมอกา” เขาหยุดเท้าแล้วหันไปหาเจ้าของต้นเสียงที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดยืนตรงหน้าตัวเอง “ค่ะ อาจารย์หมอจะกลับแล้วเหรอคะ” “ครับ” เขาตอบสั้นๆ “คือกาว่าจะให้อาจารย์หมอช่วยดูฟิล์มเอกซเรย์ของผู้ป่วยให้หน่อยค่ะ เหมือนมีอะไรผิดปกติในสมอง เหมือนจะเป็นก้อนเนื้อ แต่ดูอีกมุมก็เหมือนไม่ใช่” “อือ...งั้นก็เชิญที่ห้องทำงานครับ” สำหรับเขาแล้วชีวิตคนสำคัญเสมอ แต่ไม่ลืมกดโทรศัพท์ต่อสายหาจงกลนี “ไปรอพี่ที่ร้านเลยนะ เดี๋ยวพี่ตามไป กับเพื่อนสั่งได้เต็มที่เดี๋ยวพี่ไปจ่ายเอง” เขาบอกคนปลายสายที่กดรับและรีบกดวางสายแล้วเดินนำหน้าแพทย์สาวรุ่นน้องของตัวเองไปทันที เพราะตอนนี้เรื่องของผู้ป่วยสำคัญไม่แพ้กัน “อิหยังวะ ทันเว้าอยู่ตัดสายแล้ว” จงกลนียกมือเกาหัวพึมพำเป็นภาษาบ้านเกิดตัวเองออกมาอย่างไม่เข้าใจคนปลายสาย จนเพื่อนเดินมาตบไหล่นั่นแหละถึงสะดุ้งมีสติกลับมา “อะไรของเธอเจเจ” นภิสาถามเพื่อน เพราะเห็นหน้าของเพื่อนที่ดูมึนๆ งงๆ แล้วก็อยากรู้ว่าเป็นอะไรอยู่ “อาจารย์หมอน่ะสิ โทรมาบอกว่าไปก่อนเลย และให้สั่งได้เต็มที่ จะตามไปทีหลัง” “มาแน่นะ ไม่ใช่หลอกให้พวกเราสั่งเยอะๆ แล้วไม่มาจ่ายนะ” “ไม่รู้สิ แต่พูดจบก็ตัดสายไปเลย แต่ไปกันเถอะ ไปรอเอ็มกันเถอะ เอ็มมาพอดี” “สาวๆ แต่งตัวสวยกันจังนะวันนี้” ปภพชมสองสาวที่ยืนรอตัวเองอยู่หน้าตึกหอพักของทางโรงพยาบาล “แน่นอน ใครจะโทรมๆ เหมือนตอนทำงานล่ะ” จงกลนีเอ่ย “อือ...แต่เอ็มว่าเจเจสวยตลอดเวลานะ” อะแฮ่ม! “ชมฉันบ้างก็ได้เอ็ม ฉันอยู่ด้วยทั้งคน” นภิสารู้ว่าปภพนั้นคิดยังไงกับจงกลนี “อือ...ไปกันเถอะ นี่ก็จะสามทุ่มแล้ว” แล้วทั้งสามก็พากันเดินไปยังร้านประจำของตัวเองที่อยู่ห่างจากโรงพยาบาลไม่ไกลนัก เดินไปไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงร้านแล้ว พอมาถึงร้านก็สี่ทุ่ม เขมณัฏฐ์มองหาจงกลนี พอเห็นก็รีบเดินสาวเท้าเร็วๆ ไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยกับทั้งสามคน แต่ตอนนี้เหมือนทุกคนจะเริ่มกรึ่มๆ กันแล้ว โดยเฉพาะจงกลนีที่ดูจะตาหวานเป็นพิเศษ และพูดมากที่สุดในกลุ่ม “สวัสดีครับอาจารย์หมอ” ปภพยกมือไหว้ผู้มาใหม่ “อือ...เต็มที่เลยนะหมอเอ็ม” เขาพยักหน้ารับไหว้พร้อมบอกอีกฝ่ายให้สั่งเต็มที่ “คุณก็ด้วยนะหมอหลิน” เขารู้จักชื่อเล่นของทั้งสามคนดี เพราะทั้งสามคือลูกศิษย์ของเขาเอง “ขอบคุณนะคะอาจารย์หมอ” นภิสายกมือไหว้ขอบคุณ พร้อมรินเครื่องดื่มสีอำพันให้อาจารย์ของตัวเอง “อาจารย์ดื่มค่ะ” “พอดีผมขับรถมา พวกคุณดื่มเถอะ เจเจดื่มอีกไหม” เขาถามคนที่นั่งข้างๆ ที่ตอนนี้นั่งโงนเงนทรงตัวไม่อยู่ “จัดมาสิคะหมอเข้ม จัดมาเลยอาจารย์หมอ เจเจยังไหว” พูดแล้วก็คว้าแก้วที่นภิสารินให้อาจารย์ดื่มมาดื่มเอง และถ้ามีใครในนี้สังเกตเห็นยิ้มร้ายของผู้มาใหม่คงจะไม่กล้านั่งอยู่ที่นี่แน่นอน เขมณัฏฐ์แอบยิ้มมุมปากเมื่อจงกลนีดื่มไม่หยุดและตอนนี้เริ่มเมาได้ที่มากแล้ว “ผมขอพาเจเจกลับก่อนนะ พวกคุณดื่มกันต่อเถอะ ผมเลี้ยงเอง” เขาบอกทั้งสอง และปภพที่ยังมีสติอยู่จึงเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย “อาจารย์หมอให้พวกเราไปส่งเจเจก็ได้ครับ ไม่ต้องไปส่ง...อึก! เจเจหรอกครับ เราพักที่หอพักเดียวกัน รอกลับพร้อมกันได้ อึก!” “ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นพี่ชายของเธอ ผมพาเธอกลับเองจะปลอดภัยกว่า” คำว่าปลอดภัยของเขาพูดไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก “อือ...ไม่ต้องห่วงเราหรอก เรากับหมอเข้ม ไม่สิ อาจารย์หมอรู้จักกัน เขาเห็นเราตั้งแต่ฉีกผ้าอ้อมแล้วแหละ อึก! อือ...ไปกันเถอะค่ะ กลับบ้านกัน...กลับบ้านกัน อึก!” ตอนนี้จงกลนีไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังโอบคอของคนที่นั่งข้างๆ และนั่นก็ทำให้คนหน้าเดียวพึงพอใจมาก เขาฉวยโอกาสช้อนอุ้มเธอเดินออกจากร้านไป โดยไม่สนใจจะพูดอะไรอีก
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม