“อาจารย์หมอจะไปไหนคะ” ร่างเล็กรีบสาวเท้าวิ่งตามอาจารย์หมอที่เพิ่งเดินออกจากลิฟต์โดยสารทันที
“หมอกา” เขาหยุดเท้าแล้วหันไปหาเจ้าของต้นเสียงที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดยืนตรงหน้าตัวเอง
“ค่ะ อาจารย์หมอจะกลับแล้วเหรอคะ”
“ครับ” เขาตอบสั้นๆ
“คือกาว่าจะให้อาจารย์หมอช่วยดูฟิล์มเอกซเรย์ของผู้ป่วยให้หน่อยค่ะ เหมือนมีอะไรผิดปกติในสมอง เหมือนจะเป็นก้อนเนื้อ แต่ดูอีกมุมก็เหมือนไม่ใช่”
“อือ...งั้นก็เชิญที่ห้องทำงานครับ” สำหรับเขาแล้วชีวิตคนสำคัญเสมอ แต่ไม่ลืมกดโทรศัพท์ต่อสายหาจงกลนี
“ไปรอพี่ที่ร้านเลยนะ เดี๋ยวพี่ตามไป กับเพื่อนสั่งได้เต็มที่เดี๋ยวพี่ไปจ่ายเอง” เขาบอกคนปลายสายที่กดรับและรีบกดวางสายแล้วเดินนำหน้าแพทย์สาวรุ่นน้องของตัวเองไปทันที เพราะตอนนี้เรื่องของผู้ป่วยสำคัญไม่แพ้กัน
“อิหยังวะ ทันเว้าอยู่ตัดสายแล้ว” จงกลนียกมือเกาหัวพึมพำเป็นภาษาบ้านเกิดตัวเองออกมาอย่างไม่เข้าใจคนปลายสาย จนเพื่อนเดินมาตบไหล่นั่นแหละถึงสะดุ้งมีสติกลับมา
“อะไรของเธอเจเจ” นภิสาถามเพื่อน เพราะเห็นหน้าของเพื่อนที่ดูมึนๆ งงๆ แล้วก็อยากรู้ว่าเป็นอะไรอยู่
“อาจารย์หมอน่ะสิ โทรมาบอกว่าไปก่อนเลย และให้สั่งได้เต็มที่ จะตามไปทีหลัง”
“มาแน่นะ ไม่ใช่หลอกให้พวกเราสั่งเยอะๆ แล้วไม่มาจ่ายนะ”
“ไม่รู้สิ แต่พูดจบก็ตัดสายไปเลย แต่ไปกันเถอะ ไปรอเอ็มกันเถอะ เอ็มมาพอดี”
“สาวๆ แต่งตัวสวยกันจังนะวันนี้” ปภพชมสองสาวที่ยืนรอตัวเองอยู่หน้าตึกหอพักของทางโรงพยาบาล
“แน่นอน ใครจะโทรมๆ เหมือนตอนทำงานล่ะ” จงกลนีเอ่ย
“อือ...แต่เอ็มว่าเจเจสวยตลอดเวลานะ”
อะแฮ่ม!
“ชมฉันบ้างก็ได้เอ็ม ฉันอยู่ด้วยทั้งคน” นภิสารู้ว่าปภพนั้นคิดยังไงกับจงกลนี
“อือ...ไปกันเถอะ นี่ก็จะสามทุ่มแล้ว” แล้วทั้งสามก็พากันเดินไปยังร้านประจำของตัวเองที่อยู่ห่างจากโรงพยาบาลไม่ไกลนัก เดินไปไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงร้านแล้ว
พอมาถึงร้านก็สี่ทุ่ม เขมณัฏฐ์มองหาจงกลนี พอเห็นก็รีบเดินสาวเท้าเร็วๆ ไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยกับทั้งสามคน แต่ตอนนี้เหมือนทุกคนจะเริ่มกรึ่มๆ กันแล้ว โดยเฉพาะจงกลนีที่ดูจะตาหวานเป็นพิเศษ และพูดมากที่สุดในกลุ่ม
“สวัสดีครับอาจารย์หมอ” ปภพยกมือไหว้ผู้มาใหม่
“อือ...เต็มที่เลยนะหมอเอ็ม” เขาพยักหน้ารับไหว้พร้อมบอกอีกฝ่ายให้สั่งเต็มที่
“คุณก็ด้วยนะหมอหลิน” เขารู้จักชื่อเล่นของทั้งสามคนดี เพราะทั้งสามคือลูกศิษย์ของเขาเอง
“ขอบคุณนะคะอาจารย์หมอ” นภิสายกมือไหว้ขอบคุณ พร้อมรินเครื่องดื่มสีอำพันให้อาจารย์ของตัวเอง
“อาจารย์ดื่มค่ะ”
“พอดีผมขับรถมา พวกคุณดื่มเถอะ เจเจดื่มอีกไหม” เขาถามคนที่นั่งข้างๆ ที่ตอนนี้นั่งโงนเงนทรงตัวไม่อยู่
“จัดมาสิคะหมอเข้ม จัดมาเลยอาจารย์หมอ เจเจยังไหว” พูดแล้วก็คว้าแก้วที่นภิสารินให้อาจารย์ดื่มมาดื่มเอง และถ้ามีใครในนี้สังเกตเห็นยิ้มร้ายของผู้มาใหม่คงจะไม่กล้านั่งอยู่ที่นี่แน่นอน เขมณัฏฐ์แอบยิ้มมุมปากเมื่อจงกลนีดื่มไม่หยุดและตอนนี้เริ่มเมาได้ที่มากแล้ว
“ผมขอพาเจเจกลับก่อนนะ พวกคุณดื่มกันต่อเถอะ ผมเลี้ยงเอง” เขาบอกทั้งสอง และปภพที่ยังมีสติอยู่จึงเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
“อาจารย์หมอให้พวกเราไปส่งเจเจก็ได้ครับ ไม่ต้องไปส่ง...อึก! เจเจหรอกครับ เราพักที่หอพักเดียวกัน รอกลับพร้อมกันได้ อึก!”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นพี่ชายของเธอ ผมพาเธอกลับเองจะปลอดภัยกว่า” คำว่าปลอดภัยของเขาพูดไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก
“อือ...ไม่ต้องห่วงเราหรอก เรากับหมอเข้ม ไม่สิ อาจารย์หมอรู้จักกัน เขาเห็นเราตั้งแต่ฉีกผ้าอ้อมแล้วแหละ อึก! อือ...ไปกันเถอะค่ะ กลับบ้านกัน...กลับบ้านกัน อึก!” ตอนนี้จงกลนีไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังโอบคอของคนที่นั่งข้างๆ และนั่นก็ทำให้คนหน้าเดียวพึงพอใจมาก เขาฉวยโอกาสช้อนอุ้มเธอเดินออกจากร้านไป โดยไม่สนใจจะพูดอะไรอีก