ใจดี
1006 คำ
วันต่อมา...
ช่วงเช้าวันใหม่ร่างบางในชุดนอนบางๆสีชมพูอ่อนเดินเข้ามายังในห้องครัวที่ส่งกลิ่นหอมปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมา
"ชีต้าห์ทำอะไรอยู่คะ?" เสียงใสเอ่ยเรียกชายร่างสูงที่กำลังยืนทำอาหารอย่างขมักเขม้นอยู่หน้าเตา
ใบหน้าคมคายสีผมควันบุหรี่หันกลับมามองเจ้าของเสียงที่เกาะเคาน์เตอร์ครัวอย่างสนอกสนใจ
"หิวเหรอ?" มุมปากหยักกระตุกยิ้มขึ้นเพียงเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีน่าเอ็นดูของสาวน้อยข้างกาย
หงึกหงัก~
บลูเบลล์พยักหน้ารับรัวเร็ว กลิ่นหอมหวานที่หอยฟุ้งไปทั่วอดทำเธอน้ำลายสอไปไม่ได้เลย บลูเบลล์หิวแล้วค่ะหิวมากๆด้วย
"งั้นลองชิม" ชีต้าห์ใช้ปลายนิ้วของเขาแตะลงบนซอสจากช้อนเพื่อที่จะชิมรสชาติของมัน
แต่แล้วปากเล็กนุ่มนิ่มของเด็กสาวกลับงับลงบนปลายนิ้วหนาของเขาเพื่อที่จะชิมรสชาติตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย จนลืมไปแล้วว่าเธอก็งับนิ้วของเขาเข้าปากไปด้วย
"อื้อออ~" เสียงหวานเปร่งออกมาพร้อมสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอชอบใจกับรสชาติของมันมากแค่ไหน
"บลูเบลล์เธอจะกินนิ้วฉันหรือไง" ชีต้าห์ยิ้มถามต่างจากน้ำเสียงที่ออกจะดุดันไปสักหน่อยจนบลูเบลล์ถึงกับสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ
"ไม่ๆ บลูเบลล์ไม่กินนิ้วชีต้าห์แน่นอนค่ะ" บลูเบลล์ไม่ใช่สัตว์ร้ายนะคะที่จะกินนิ้วคนทั้งคนได้
"แล้วถ้าฉันจะกินเธอล่ะ.. ได้ไหม" ชีต้าห์ยกตัวบลูเบลล์ให้ขึ้นมานั่งบนเคาน์เตอรร์ครัว
ร่างสูงแทรกกลางระหว่างสองเรียวขาเล็กให้อ้าออกกว้างไปตามลำตัวหนาของชีต้าห์ ชายกระโปรงที่เลิกขึ้นเหนือต้นขาอ่อนยิ่งทำให้เสือร้ายตรงหน้าสาวน้อยเกิดอาการหิวกระหายอย่างที่ควบคุมไม่อยู่
"ชะ ชีต้าห์จะทำอะไรคะ" ปากบางเอ่ยถามอย่างสงสัย แต่เธอกลับนั่งนิ่งไม่ยอมผลักไสเขาออกแล้วยอมเชื่อฟังแต่โดยดี
"นั่งนิ่งๆ" ชีต้าห์เอ่ยเสียงเรียบแล้วจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มของบลูเบลล์อย่างสำรวจ
ใบหน้าสวยจิ้มลิ้มขาวเนียนมีเลือดฝาดนิดๆไร้การเติมแต่ง กลับดูเย้ายวนราวดอกไม้งามแรกแย้มที่ส่งกลิ่นหอมให้เหล่าตัวผู้เข้ามาดอมดม
จ๊อกกก~
เสียงท้องร้องที่ดังมาจากหน้าท้องแบนราบของบลูเบลล์ทำเอาคนตัวโตหลุดหัวเราะออกมาอย่างง่ายดาย
"ขะ ขอโทษค่ะบลูเบลล์แค่หิว" เสียงหวานตอบอ้อมแอ้มด้วยความเขินอาย บลูเบลล์หิวบลูเบลล์ไม่ผิดนะคะ
"หึๆ ไม่บอกก็รู้" ชีต้าห์ผละตัวออกจากร่างบางเขาเลยหันไปหยิบจานแล้วตักเส้นสปาเกตตี้ลงไปเตรียมไว้ให้คนตัวเล็กที่มองตามเขาตาเป็นประกายทุกการกระทำอย่างไม่ละสายตา
"มากินก่อนสิ" ชีต้าห์พูดขึ้นพร้อมกับเดินไปอุ้มร่างบางให้ลงจากเคาน์เตอร์ครัวให้บลูเบลล์ได้ยืนบนพื้น
"แล้วชีต้าห์ล่ะ" บลูเบลล์ย่นคิ้วบางเข้าหากันเมื่อบนโต๊ะอาหารตรงหน้ามีแค่จานอาหารจานเดียว
"ฉันไม่หิว เธอกินก่อนเลย" ชีต้าห์นั่งลงตรงข้ามกับบลูเบลล์โดยที่เขาใช้แขนค้ำกับโต๊ะท้าวคางตัวเองเอาไว้
ดวงตาคมจับจ้องคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มหวานมาให้เขาเป็นการขอบคุณ
"ทำอะไรแต่เช้า" เจ้าของเส้นผมสีดำขลับรับกับใบหน้าติดเย็นชาที่เดินเข้ามาใหม่ของจากัวร์กำลังไล่สายตามองร่างของหญิงสาวคนเดียวในบ้านด้วยสายตาเรียบเฉย
"จากัวร์จะทานด้วยกันไหมคะ" ใบหน้าหวานเหงนมองใบหน้าคมของจากัวร์ที่ยืนเหนือศีรษะของเธออยู่
"เอาสิ" เพียงแค่คำพูดตอบรับของเขานิ้วโป้งหนาก็ลูบวนตรงริมฝีปากอิ่มหนักๆเพื่อเช็ดคราบซอสที่เปื้อนอยู่ตรงกรีบปากบาง ก่อนที่จากัวร์จะใช้นิ้วมือของตัวเองเข้าปากเพื่อลิ้มรสชาติของซอสที่ติดอยู่
"อืม..ก็อร่อยดี" ดวงตาคมเย็นชาจ้องมองคนตัวเล็กที่ยิ้มรับอย่างเห็นด้วยโดยไม่คิดแม้แต่จะระวังตัวสักนิด
"บลูเบลล์อร่อยมากไหม" ชีต้าห์ที่เห็นว่าพี่ชายของเขาหยอกล้อเด็กสาวเกินหน้าเกินตาก็อดที่จะส่งสายตาตำหนิไปให้ไม่ได้ จากนั้นจึงหันมาเอ่ยถามร่างตรงหน้าด้วยสายตาที่ต่างออกไป
"อื้อ~ บลูเบลล์ชอบมากเลยค่ะชอบที่สุดเลย" บลูเบลล์ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแถมยังยกนิ้วโป้งให้ชีต้าห์เป็นการยืนยันอีกแรง
"หึๆ ก็ดีงั้นกินเยอะๆ"
"กินเยอะๆ เท่าไหร่ก็ได้เหรอคะ?" บลูเบลล์เอียงคอถามอย่างใสซื่อ จะให้เธอกินได้ไม่อั้นงั้นเหรอ จะให้บลูเบลล์จริงๆเหรอคะเนี่ย
"ทำไมต้องทำหน้าตื่นเต้นขนาดนั้นด้วย ไม่เคยกินอิ่มหรือไง" จากัวร์เอ่ยถามคนตัวเล็กเสียงเรียบท่าทางอย่างกับเด็กได้ขนมนั่นมันไม่ต่างจากเธอในตอนเด็กเลยสักนิด
ส่าย ส่าย~
"ไม่เคยค่ะ บลูเบลล์ไม่ได้รับอนุญาตให้ทานอาหารเพิ่มต่อให้บลูเบลล์จะหิวจนไส้จะขาดก็ตาม" บลูเบลล์ส่ายหน้าไปมา เธอได้ทานก็ต่อเมื่อถึงเวลาเท่านั้นและไม่มีสิทธิ์มีเสียงที่จะเอ่ยขออาหารแต่ละมื้อด้วยซ้ำ
สองแฝดกัดฟันแน่นอย่างโกรธเคืองแทนคนตัวเล็ก บลูเบลล์ต้องเจออะไรมาบ้างถึงทำให้เด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสาต้องอยู่ในที่เลวร้ายแบบนั้น
"ต่อไปนี้อยากจะกินอะไรก็บอก กินได้จนกว่าจะพอใจ" จากัวร์เอ่ยบอกกับเด็กสาวข้างกาย บลูเบลล์หันมาฉีกยิ้มหวานให้เขาด้วยความดีใจก่อนจะพุงตัวเข้าไปโอบกอดเอวสอบของจากัวร์เอาไว้แน่น
"ขอบคุณนะคะ จากัวร์ใจดีเหมือนแม่บลูเบลล์เลยค่ะ"
- ผู้เขียน
