ตอนที่20 ฉันจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ
“ค่ะ”
ฉันพยักหน้ารัวๆ เม้มปากแน่นบรรยากาศกดดันสุดๆ เค้าทำให้ฉันจะร้องไห้แล้วนะ
“ไปนั่งก่อนสิ เดี๋ยวทำอะไรให้กิน”
“เอ๋”
เค้าเอียงคอไปทางโต๊ะอาหาร ฉันรีบเดินไปนั่งลงอย่างว่านอนสอนง่าย สายตามองตามร่างสูงโปร่งเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมใส่ เปิดเตาแก๊ส ต้มน้ำร้อน จากนั้นก็ฉีกซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเอาลงต้ม ไม่ถึงห้านาทีบะหมี่หอมกรุ่นก็มาวางอยู่ตรงหน้าของฉัน
เค้าเป็นเชฟไม่หรือไง ไง๊ทำบะหมี่มาให้ฉันกินเฉยเลย มันควรจะเป็นอาหารที่ดีกว่านี้ไม่หรือไง แต่ตอนนี้ฉันเลือกอะไรได้ซะที่ไหนกัน
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเค้าสลับกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่กำลังมีควันลอยกรุ่นอยู่เหนือปากชาม
“พอดีเห็นว่าเธอหิว ฉันก็เลยทำอะไรง่ายๆ ให้กินก่อน กินๆ ไปเหอะ”
เค้ายื่นชามบะหมี่มาตรงหน้าของฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันคีบบะหมี่ใส่ปาก รสชาติของมันในยามหิวก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักหรอก ผู้ชายคนนั้นลุก
