กรึบ~
ประตูห้องนอนถูกปิดลงอย่างเบามือ หลังจากสาวน้อยเดินสะลึมสะลือ ในสภาพผมเผ้าฟูฟ่อง ออกไปเข้าห้องน้ำ ดวงตาหรี่เล็กพยายามสู้แสง มองนาฬิกาดิจิตอลบนหัวเตียง แล้วเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่ง แต่ยังคงไร้วี่แววของชายคู่หมั้น ทว่าหลังจากนั้นไม่กี่นาที ประตูก็ถูกเปิด
“ลุงราม~”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร คนตัวเล็กจึงเอ่ยเรียก ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน และโผล่เข้ากอดอย่างลืมตัว ความงัวเงียทำให้ลืมว่ากำลังงอนอยู่ อีกทั้ง เธอยังเป็นคนที่โกรธง่ายหายเร็ว เลยไม่คิดที่จะเล่นตัว แต่อยากกอดให้หายคิดถึงมากกว่า
“นึกว่านอนไปแล้วเสียอีก”
เสียงทุ้มพูดขึ้น โดยที่ไม่ผลักไสอ้อมกอดของสาวน้อย
“หนูดีนอนไปแล้วงีบหนึ่ง แต่ตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำ แล้วลุงรามละคะ ไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับเอาปานนี้~” น้ำเสียงงัวเงียน่ารักถามกลับ ทั้งที่ใบหน้าจิ้มลิ้มยังซบหน้าท้องแกร่งกร้าน พลางหลับตาพริ้มเหมือนยังไม่ตื่นดี คนตัวสูงจึงย่อ
