ไม่นานนัก เอกพลก็ขับรถพาธนูและอริศรามาถึงโรงพยาบาลอันเป็นเป้าหมาย ทั้งสามรีบเข้าไปติดต่อแจ้งความจำนงกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่สาวประจำแผนกคนหนึ่งจึงนำทางธนูออกไป ขณะที่เอกพลกับอริศราแยกตัวไปอีกทาง
“ พี่เอกจะไปไหนหรือคะ ? ” อริศราเอ่ยถามพี่ชาย ซึ่งเดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็วปานพายุคลั่ง
“ พี่จะไปหาลูกน้องที่ให้มาเฝ้าที่นี่สักหน่อย ” เอกพลตอบเสียงเครียดพอๆ กับใบหน้า พลางชำเลืองมองไปรอบตัวอย่างระแวดระวัง กระทั่งมาถึงบริเวณห้องไอซียูที่เจ้าทุกข์ทั้งสามของคดีล่าสุดรักษาตัวอยู่
“ มีคนในแก๊งหรือใครที่น่าสงสัยมาป้วนเปี้ยนแถวนี้บ้างไหม ? ” ผู้กองหนุ่มถามจ่าวัยกลางคน 3 นายที่เดินตรงเข้ามาทำความเคารพ
“ มีแต่นายชวินคนเดียวครับ ที่มายืนด้อมๆ มองๆ หน้าห้องไอซียูเมื่อตอนกลางวัน ” คนหนึ่งรายงาน
“ นายชวินงั้นเหรอ ? ” เอกพลนิ่วหน้าถามย้ำ คิ้ว 2 ข้างขมวดเป็นปมใหญ่ “ แล้วสีหน้าท่าทางของหมอ
