ตลอดระยะทางไปบ้านเค้กผมได้คนตัวเล็กเป็นคนนำทาง แต่เชื่อไหมว่าหลงไปสามตลบก่อนจะมาถึงที่หมาย เวลาไปโผล่เอาที่ไหนไม่รู้ตามที่น้องบอก เขาจะรู้สึกผิดมากๆรีบขอโทษผมหลายต่อหลายครั้งอย่างกับไปฆ่าคนตาย ผมไม่ได้ซีเรียสอะไรขนาดนั้น พอเข้าใจหรอกว่าทำไมเค้กถึงบอกทางไม่ถูก
เค้กไม่ได้กลับบ้านมาเกือบสองปีเห็นจะได้ ไหนจะมองไม่เห็นอีก แค่เห็นเขาพยายามจะช่วยผมคลำทางผมก็รู้สึกดีแล้ว ไม่โกรธเขาเลยสักนิด
“ถึงแล้วครับ ใช่บ้าน สิเนรุอักษรหรือเปล่า” พี่อ่านชื่อตามป้านที่ติดอยู่หน้าบ้าน บ้านที่เห็นนั้นใหญ่โตอลังการงานสร้างมากๆ ไม่คิดว่าพ่อของเค้กจะรวยมากขนาดนี้ แต่ในเมื่อมีเงินมากมายทำไมไม่รีบรักษาเค้กให้หายตั้งแต่ทีแรก มัวรออะไรอยู่เป็นปี แถมยังทิ้งให้เขาไปอยู่ตัวคนเดียวอีก
ผมเริ่มไม่อยากจะเข้าไปในบ้านแล้ว ผมรู้สึกว่าพ่อของเค้กเป็นคนที่แย่มากอย่างที่ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน
“พี่ทราฟคิดมากอยู่เหรอ” เสียงเล็กๆของเ
