Traf says:
วินาทีแต่ล่ะวินาทีช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า
แม้ว่าจะเป็นเวลาแค่ชั่วโมงกว่าเท่านั้น แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันยาวนานมากขณะที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัดเพื่อรอคนที่ผมรักออกมา รอเพื่อให้รู้ว่าทุกอย่างผ่านไปด้วยดีและเค้กปลอดภัยไร้กังวล
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก การผ่าตัดต้องผ่านไปได้ด้วยดีอยู่แล้วล่ะ” พ่อของเค้กตบที่ไหล่ผม ผมหันไปยิ้มให้ท่านนิดหน่อยก่อนจะหันไปจ้องประตูห้องผ่าตัดไว้ตามเดิม ไม่อยากละสายตาไปสักวินาทีเดียว
“ผมก็หวังเช่นนั้นเหมือนกันครับ” ผมพึมพำบอกตัวเอง
ตอนนี้เหลือแค่ผมแล้วก็คุณธัชชัยพ่อของเค้กเท่านั้น พวกไอ้คราม ไอ้เจ ไอ้สองกลับไปแล้ว ผมบอกให้พวกมันกลับไปเองนั่นแหละ มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร สู้กลับไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มันให้ดีที่สุดดีกว่า แม้ไอ้สองจะทำท่าทางอิดออดตอนผมบอกให้กลับไปดูงานที่บ้าน แต่สุดท้ายไอ้เจก็ลากไอ้สองกลับไปได้สำเร็จ
ความจริงก็คือ
