“เอ่อ…! ก็ฉันไม่มีเวลานี่ แค่ต้องตื่นมาทำงานให้ทัน เวลาช่วงเช้าของฉันก็ไม่เหลือแล้วค่ะ ใครจะร่ำรวยอยู่บนกองเงินกองทอง อยู่ในที่ที่แสนจะสะดวกสบายอย่างคุณ” ประโยคหลังนั้นเธอหันไปบ่นอุบอีกทาง แต่เขาก็ยังได้ยินอยู่ดี
“งั้น…มาอยู่ด้วยกันที่นี่ไหมล่ะ”
“แค่กๆๆ” การเชิญชวนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของเขาทำเธอสำลักหน้าดำหน้าแดง เดือนร้อนให้ชายหนุ่มต้องรีบลุกมาช่วยลูบหลังให้อีก
“เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงไม่ไว้ใจให้เธออยู่คนเดียว” เพลิงบ่นงึมงำ ในขณะที่พริบพราวก็กำลังบ่นเขาในใจเช่นกัน
‘ก็ไม่ใช่เพราะคุณรึไง ฉันถึงได้เป็นแบบนี้ ให้ฉันอยู่คนเดียวยังน่าไว้ใจกว่า’
“ฉันอิ่มแล้ว เรารีบไปกันเถอะค่ะ ฉันไม่อยากไปทำงานสาย” เธอลุกจากเก้าอี้มายืนห่างๆ ทำให้เขาต้องพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนเดินนำออกไป
หลังจากที่เจ้านายกับเลขานั่งเงียบกันมาตลอดทาง เงียบจนมาวิน คนสนิทที่กำลังทำหน้าที่เป็นพลขับรู้สึกอึดอัดไปด้วย จนนึกอยากให
