แค่รถเลี้ยวเข้าเขตบ้านสวนเท่านั้นไพลินก็รู้สึกถึงความอบอุ่น ความเป็นตัวของตัวเอง ความอิสระทั้งร่ายกายและจิตใจ สบายใจคลายความกังวลลงไปได้บ้าง ยายจันรอเธออยู่บนบ้านแล้ว
“มาแล้วเหรอหนูพาย เป็นยังบ้างล่ะลูกดูหน้าตาไม่ค่อยสบายเลยนะหลาน ได้นอนบ้างหรือเปล่า”
“เรียบร้อยดีค่ะยาย แต่พ่อซิคะหมอบอกต้องทำใจ รอเวลาเท่านั้น" ว่าจะไม่ร้องไห้พอพูดถึงพ่อ หญิงสาวโผเข้ากอดยายจันและร้องไห้ออกมาทันที เข้มแข็งไม่ไหวแล้วจริงๆ
“คนเราเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา ต้องทำใจให้ได้เร็วๆนะหลาน เดี๋ยวจะล้มป่วยเอา เราต้องเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมตลอดเวลาที่สำคัญ ต้องทำใจให้หัวใจของเราเข้มแข็งให้มากๆ”
“พายเตรียมใจไว้แล้วค่ะยาย แต่ก็อดสงสารพ่อไม่ได้ค่ะดูพ่อทรมานเหลือเกิน”
“อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิดนะพาย มีอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการ พูเป็นกำลังให้เพื่อนนะ เอาใจช่วยเสมอ”
ยายดูเงียบไป เดาเอาว่ายายคงตกใจกับเรื่องของพ่อเธอ
