ภายในห้องพักของไพลิน แดนไทยกินข้าวอิ่มแล้วแต่ยังไม่ยอมกลับห้องของตัวเอง แต่กว่าจะกินอิ่มเขาก็ลีลาอยู่นั่น ยังคงนั่งอิดออดเล่นอยู่ภายในห้องของเธอ ไม่มีทีท่าว่าจะกลับห้องของตัวเองเลย
ไพลินรีบเก็บถ้วยจานรวมทั้งแก้วน้ำไปล้างโดยเร็ว หวังว่ากลับมาออกมาจากล้างจานเขาจะกลับห้องไปแล้ว เขายังคงวนเวียนอยู่ในห้องของเธอต่อ โดยย้ายไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ ทำตัวสบายๆเหมือนเมื่อครั้งที่ยายยังอยู่ ขัดใจแต่ก็ไม่กล้าไล่เขา ถ้าเป็นคนปกติก็ต้องรู้และกลับไปแล้ว แต่นี่เขาเป็นเป็นคนไม่ปกติ ทำไมเธอต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยนะ ยายจะรู้ไหมว่าคนดีของยายไม่ได้ดีอย่างที่ยายมองเห็น มันแค่เปลือกนอก
“ฉันถามใหม่ก็ได้ เธอมากรุงเทพฯทำไม หรือว่าตามฉันมา” เสียงเขาดังมากกว่าปกติ แต่ก็คงนึกได้ว่าไพลินไม่ชอบให้เขาเสียงดัง ก็ชอบดื้อ ถามไม่ค่อยตอบ บางทีก็ต้องใช้เสียงบ้าง ถ้าเสียงไม่ดังก็ไม่ค่อยจะพูดด้วย ใจเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมอยากตอแย อยา
