3 ความรักของจางลู่หลิน
1147 คำ
3
ความรักของจางลู่หลิน
จางลู่หลินนอนหลับไปโดยที่นางไม่รู้เลยว่านางหลับไปตอนไหนเพราะนางเหนื่อยกับการคิดที่จะหนีจากการที่ต้องแต่งงานกับคนเย็นชาอย่างนั้นแต่ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้นางไม่มีทางออกนอกจากตายไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่คนอย่างนางมีหรือจะกล้าเพราะนางกลัวที่สุดคือความตายและยิ่งต้องมาฆ่าตัวตายแค่คิดวิธีนางก็ไม่กล้าแล้ว
“คุณหนูตื่นได้แล้วนะเจ้าคะ คุณหนูตื่นสายอย่างนี้ถ้าท่านพ่อรู้มีหวังเราสองคนโดนดุแน่นอนเจ้าค่ะ” เสียงของพี่เลี้ยงดังขึ้นมาที่หน้าห้องทำให้นางต้องจำยอมลุกจากที่นอนเพื่อตื่นขึ้นมารับกับความจริงที่อยู่ตรงหน้าทั้ง ๆ ที่นางไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอก็ตาม
“ข้าตื่นแล้ว ข้าตื่นแล้วไม่ต้องพูดให้ยืดยาวได้มั้ย” จางลู่หลินเดินมาเปิดประตูเพื่อดูหน้าพี่เลี้ยงขี้บ่นของนาง
“คุณหนูตื่นแล้วก็อาบน้ำแต่งตัวใหม่ได้แล้วนะเจ้าคะ วันนี้คุณหนูมีนัดกับคุณชายโจวที่สวนกล้วยไม้ แต่การไปครั้งนี้เราต้องแอบไปนะเจ้าคะ และมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณหนูจะได้ไปพบกับคุณชายโจวแล้วนะเจ้าคะ” พี่เลี้ยงของนางเอ่ยขึ้นมายาวเหยียดทำให้จางลู่หลินนึกขึ้นได้ว่าชายคนนี้เป็นคนรักของนางแต่นางกลับจำบทนิยายที่นางเขียนเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลยสักนิดนอกจากรู้แค่ว่าเป็นคนรักของจางลู่หลินเท่านั้น
“ได้สิ ข้าขอเวลาไม่นาน” จางลู่หลินเอ่ยจบก็รีบไปทำความสะอาดเรือนร่างของนาง นางอยากไปเจอเขาแต่นางก็รู้ว่าเขาคงช่วยอะไรนางไม่ได้อยู่แล้วเพราะคนที่ควบคุมนางได้มีแค่บิดาของนางเท่านั้น
“เราก็แค่ไปเจอตามหน้าที่สินะ อย่างน้อยเราก็จะได้รู้ว่าเขาหล่อหรือเปล่า” จางลู่หลินเอ่ยขึ้นมาเหมือนเด็กสาวในยุคปัจจุบันที่คลั่งไคล้คนหล่ออย่างบ้าคลั่ง
“ก็ต้องหล่อแหละเพราะตัวละครของเราต้องหล่อทุกคน แต่หล่อแล้วเย็นชาอย่างตาชินอ๋องนั่น ข้าก็คงไม่อยากเจอ” จางลู่หลินเอ่ยขึ้นมาคนเดียวมือของนางก็เริ่มแต่งหน้าเบา ๆ นางก็พอจะรู้ว่ายุคนี้อะไรใช้ยังไงเพราะนางก็ศึกษามามากพอสมควร
สวนกล้วยไม้
สวนกล้วยไม้คือสถานที่แห่งความทรงจำของจางลู่หลินกับโจวเฟยเฉิน เพราะนี่คือที่แรกที่ทั้งสองได้เจอกันและเริ่มทำความรู้จักจนเกิดเป็นความรัก
โจวเฟยเฉินออกมานั่งรอนางอยู่นานหลายเค่อ จางลู่หลินเป็นหญิงที่ตรงต่อเวลามาก ๆ แต่ตอนนี้จางลู่หลินปผู้นั้นได้ตายไปแล้วเหลือแค่จางลู่หลินที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“นั่นหรือคนรักของข้า” จางลู่หลินเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ โดยมีพี่เลี้ยงที่คอยยืนอยู่ไม่ห่าง
“ใช่ไงเจ้าคะ อย่าบอกนะเจ้าคะว่าคุณหนูจำไม่ได้”
“พูดอะไรของพี่เนี่ย ข้าก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อยของข้าไม่ต้องมาสนใจข้าขนาดนี้ก็ได้” จางลู่หลินหันมาพูดกับพี่เลี้ยงก่อนที่จะเดินเข้าไปหาชายคนรักของนาง
โจวเฟยเฉินเห็นหน้าของนางก็ดีใจมาก ๆ เพราะทั้งสองไม่ได้เจอกันมานานหลายวันแล้ว
“ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกินลู่หลิน”
“ข้า...” จางลู่หลินไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมา นางได้แค่เอ่ยขึ้นมาว่าข้าแต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ไม่เป็นไร เจ้าคงคิดถึงข้ามากสินะ” โจวเฟยเฉินเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับจับมือของนางเพื่อที่จะเดินเล่นไปเรื่อย ๆ
“เหตุใดวันนี้เจ้าพาพี่เลี้ยงมาด้วย ปกติเจ้าต้องมาคนเดียว”
“ข้าไม่รู้” จางลู่หลินเอ่ยออกมาด้วยความใสซื่อตามที่นางไม่รู้จริง ๆ
“อย่างนั้น ข้าขอถามเจ้าเรื่องแต่งงานที่เจ้าต้องเข้าวิวาห์กับชินอ๋องหวังตงหยาง เจ้าคุยกับบิดาของเจ้าแล้วใช่หรือไม่” โจวเฟยเฉินที่เอ่ยทวงถามสัญญาที่นางเคยให้ไว้กับเขาว่านางจะไม่ยอมแต่งงานกับใครทั้งนั้นนอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น
“ข้าต้องแต่งงาน ข้าขัดใจท่านพ่อไม่ได้” จางลู่หลินเอ่ยออกมาอย่างง่ายดาย เหมือนกับนางไม่ได้รู้สึกอะไรที่นางต้องไปแต่งานกับคนอื่น
“ที่เจ้าเอ่ยออกมาคือเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ” โจวเฟยเฉินเอ่ยถามนางขึ้นมาอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“ใช่ พ่อของข้าไม่ยอมแน่ ๆ ถ้าข้าไม่ยอมแต่งงาน” จางลู่หลินเอ่ยออกมาพลางมองเห็นสายตาของเขาที่ตอนนี้เอ่อคลอด้วยน้ำตาของลูกผู้ชาย
จางลู่หลินไม่รู้เลยว่าเขาจะอ่อนไหวขนาดนี้ นางคิดในใจขึ้นมาว่าถ้าเราไม่ตายจนมาอยู่ที่นี่ แม้นางจะเป็นคนวางเรื่องราวทั้งหมดไว้แต่พอมาอยู่ที่นี่นางก็จำเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้แล้ว
“ข้าขอโทษท่านด้วยที่ข้าต้องทำตามที่ท่านพ่อต้องการ” จางลู่หลินเอ่ยขึ้นมาอย่างรู้สึกผิดแม้นางจะไม่รู้ว่าทั้งสองรักกันมากแค่ไหนแต่นางรับรู้ได้ว่ายุรุษผู้นี้รักจางลู่หลินมากแค่ไหน
“ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจ ถ้าอย่างนั้นนับตั้งแต่วันนี้ไปข้ากับเจ้าก็คงไม่มีเหตุอันใดที่ต้องมาเจอกันอีก ข้าขอให้เจ้ามีความสุข ข้าขอตัว” โจวเฟยเฉินเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะเดินไปจากตรงนั้น
จางลู่หลินได้แต่มองตามหลังของเขา นางไม่รู้เลยว่านางต้องทำตัวอย่างไร นางควรวิ่งไปกอดเขาหรือทำยังไง เพราะนางไม่มีความรู้สึกอะไรเลยนอกจากรู้ว่าโจวเฟยเฉินเป็นคนรักของจางลู่หลินเท่านั้น
“เจ้าไม่ได้รักข้าแล้วสินะ” โจวเฟยเฉินเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เขาเดินออกมาจากสวนดอกกล้วยไม้ได้ไม่ไกลมากนัก
“พี่เรากลับกันเถอะ ข้าง่วงนอนไม่ไหวแล้ว” จางลู่หลินเอ่ยกับพี่เลี้ยงก่อนที่จะเดินจับมือพี่เลี้ยงของนางเพื่อกลับบ้านไปนอน พี่เลี้ยงของนางเองก็งงว่าคุณหนูของนางมีอาการที่แปลก ๆ ไปแต่ก็ได้แต่เก็บไว้ภายในใจเท่านั้น
- ผู้เขียน
