Se* เสียวขยี้หัวใย

ข้าวหอม

สวัสดีครับผมชื่อ ฟอเลนผมเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษผมตอนนี้อายุก็ราวๆ 35ปีเเล้วครับผมทำธุรกิจเกี่ยวกับรถยนต์ครับผมที่เป็นลูกชายคนเดียวของตกูลต้องมาบริหารงานต่อจากพ่อเพราะมีผมคนเดียวที่เป็นผู้ชายส่วนพี่น้องผมอะหรอมีเเต่ผู้หญิง ตอนนี้ก็เเยกย้ายกันไปมีครอบครัวเเล้วครับเเต่ตัดภาพมาที่ผมตอนนี้ที่ทำงานข้ามวันจ้ามคืนไม่มีคู่กับเข้าสักทีพอมีก็เข้ากันไม่ได้ก็เเยกย้ายกันไปชีวิตผมนี่น่า

ผมทอดมองสายตาออกไปนอกรถชมวิวที่ข้างทางเป็นธรรมชาติผมชอบอยู่เเบบสบายๆกับธรรมชาติเเต่ส่วนใหญ่ผมก็ต้องไปอยู่ในเมืองเพราะหน้าที่การงานทำให้ผมต้องอยู่ในเมืองที่รถติดเเละควันฝุ่นเยอะนานๆทีที่ผมจะได้ออกมานอกตัวเมืองที่วุ่นวายผมที่เหนือยจากการทำงานมาอย่างหนักก็พลอยหลับไป

.

.

.

.

รถคันหรูเบรคจอดสนิทที่บ้านหลังใหญ่ที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้หลายชนิดดอกไม้สวยงามทำให้ดูร่มรื่นสบายมีลมพัดเย็นๆ ร่างสูงของฟอเลนก้าวลงจากรถเเล้วเดินเข้าไปในบ้านที่ตกเเต่งสไตล์ฝรั่งเศษทาสีบ้านด้วยสีขาวทำให้ดูสอาดตาเเละดูปลอดโปร่ง

"สวัสดีค่ะ คุณฟอเลนยินดีต้อนรับกลับค่ะ" เเม่บ้านที่ชื่อป้าจุเข้ามาต้อนรับเจ้าของบ้านอย่างฟอเลน

"สวัสดีครับป้าจุ เป็นอย่างไงบ้างครับสบายดีไหม"

"โอ้ย!! ป้าสบายดีจ้ะไม่ต้องเป็นห่วงๆ เเล้วกินอะไรมาหรือยังค่ะเนีย"

"ยังเลยครับ" ฟอเลนตอบยิ้มๆ

"ดีเลยๆ ป้าทำอาหารเอาไว้ เเละคุณฟอเลนมาพอดีจะทานเลยไหมค่ะ"

"จัดไว้เลยก็ได้ครับผมขอตัวขึ้นห้องไปทำธุระส่วนตัวให้เสร้จก่อนเเล้วผมจะลงมาครับ"

ผมที่พูดกับคุณป้าเสร้จก็เดินขึ้นไปชั้นสองเพื่อเข้าห้องตัวเองผมเปิดประตูเข้าไปในห้องของผมเเล้วเดินตรงไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยกับการเดินทางผมนอนพักไปสักพักก็ลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูเข้าไปในห้องน้ำผมเปิดฟักบัวให้น้ำไหลลงมาไปตามร่างกายสายน้ำเย็นๆทำให้รู้สึกผ่อนคลาย พอผมอาบน้ำเสร้จก็เดินออกมาจากห้องน้ำมาที่ตู้เสื้อผ้าเเละหาเสื้อกับกางเกงสบายๆมาใส่ผมก็เลยเลือกใส่เป็นเสื้อกล้ามโชว์ท่อนเเขนเป็นมัดๆ กับกางเกงขาสั้นธรรมดาพอเเต่งตัวเสร้จผมก็เดินลงไปที่โต้ะทานอาหารที่ป้าจุได้ตัดเตรียมอาหารไว้ให้เเล้วเรียบร้อยผมมองไปที่อาหารวันนี้มี เเกงเขียวหวานเเละเเกงฟัดทอง ผมลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างเงียบๆ ปกติผมก็ต้องกินอาหารคนเดียวทำอะไรหลายอย่างคนเดียวอายุก็เยอะเเล้วยังไม่มีคนเคียงข้างกายมันเลยทำให้ผมเหงานิดนึง ผมที่กินข้าวไปสักพักก็เกิดความคิดขึ้นมาในหัว ว่าท่ามีเด็กน่ารักๆมาวิ่งเล่นในบ้านมีเด็กน้อยให้พูดคุยคงทำให้ชีวิตผมมีสีสันผมเลย มีความคิดมี่ว่าจะรับเลี้ยงเด็กจากบ้านเด็กกำพร้ามาเลี้ยงดีไหมเติมเต็มสีสันให้ชีวิต หลังจากนั้นผมก็รับสะบัดหัวไล่ความคิดทันทีเมื่อมีคนเรียก

"คุณฟอเลนค่ะ อาหารพอทานได้ใช่ไหมค่ะ"เป็นปาจุนี่เองที่เรียกผม

"กินได้ครับป้าจุทำอร่อยทุกอย่างเลยครับ"

"555 ชมอย่างนี้ป้าก็เขินเเย่เลยสิคะ คุณฟอเลน"

"เเล้วคุณป้ากินเเล้วใช่ไหมครับ"

"ป้าทานเรียบร้อยเเล้วค่ะ เชิญคุณฟอเลนตามสบายเลยค่ะป้าไม่กวน"

หลังจากป้าจุเดินออกไปผมก็ตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากเเล้วนำจานไปเก็บไว้ที่ครัวผมเดินขึ้นห้องเเล้วถือโน้ตบุ๊คขึ้นมาเล่นบนที่นอนผมกดดูนั่นนี่ไปเรื่อย ผมเลยลองผิมใน Google ว่าที่เเถวใกล้ๆตรงไหนมีบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือไม่ ใช่ครับผมตัดสินใจเเล้วที่จะรับเลี้ยวเด็กมาอยู่ในความดูเเลครับ เพราะผมคิดเเล้วว่าเด็กที่ดูสดใส ดูใสซื่อไม่มีความเครียดเเบบผมอ่จจะทำให้ผมมีชีวิตชีวาดูสดใสเหมื่อนเด็กขึ้นบ้าง ผมจะดูเเลส่งเขาเรียน ผมกดเข้าไปที่เมพเเผนที่ที่ปรากฏขึ้นใน Google สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า PY อยู่ไม่ห่างไกลจากบ้านที่ผมอยู่มากนัก ผมจึงตัดสินใจว่าวันพรุ้งนี้จะไปทันที ลองจินตนาการภาพที่ผมต้องเลี้ยงเด็กสิครับคงวุ่นวายน่าดูฮ่าๆ ผมปิดคอมปิดไฟข้างหัวเตียงเเล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่นๆเเละหลับเข้าสู่ห่วงนิทรา

.

.

.

.

เช้าพระอาทิตขึ้นเสียงนกร้องไพเราะ เเสงเเดดยามเช้าที่สอดส่องเข้ามาในห้องนอน ผมที่นอนอยู่จึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะเเสงเเดดที่ส่องลงมาตรงหน้า ผมบิดขี้เกียจนิดหน่อยเพื่อระบายผ่อนคายความเมื่อย

วันนี้ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าท่ดูชิวๆไม่มีงาน ฮ่า~ดีจัง ผมลุกออกจากเตียง มาออกกำลังกายนิดหน่อยที่พื้นห้อง ก่อนจะไปอาบน้ำเพื่อลงไปทานอาหารเช้าข้าง่ล่าง พอผมอาบน้ำเสร็จก็เดินลงมากินข้าวเช้าในวันนี้ที่ป้าจุทำ มีเป็นข้าวต้มปลาเเสนอร่อยของโปรดผม ป้าจุเเกชั่งรู้ใจผมจิงๆ ผมตกข้าวต้มขึ้นกินลิ้มรสเเสนอร่อยสุดฟินๆไปหลายคำ ผมกินเสร้จก็เดินจะเอาจานไปเก็บที่ครัวก็เจอกับป้าจุกำลังล้างจานพอดีผมจิงเดินเข้าไปหาเพื่อเอาจานไปเก็บ

"ป้าจุครับผมฝากฃ้างด้วยนะครับ"

"ได้เลยค่ะ เป็นไงบ้างค่ะอาหารเช้านี่น่าจะถูกปากคุณฟิเลนนะค่ะ"

"ครับอร่อยมากเลยครับ" ผมตอบออกไปยิ้มๆ

"หู้ย ป้าเเหละดีใจจังที่คุณฟอเลนชอบเนีย555"

"ครับ555 ป้าจุครับป้าว่าท้าผมรับเด็กมาเลี้ยงเติมเต็มสีสันให้ชีวิตดีไหมครับ"

"อู้ยป้าว่าดีค่ะสนับสนุนเพราะว่าป้าเห็นคุณฟปเลนเนียทำเเต่งานตลอดเวลาเลย เเฟนอะไรก็ยังไม่มีป้าว่าดีค่ะเเล้วจะไปเอาเด็กที่ไหนมาเลี้ยงละค่ะเนีย"

"ใกล้ๆ เเถวนี้มีสถานเลี้ยงเด็กอยู่ครับผมว่าจะไปวันนี้เลย"

"ค่ะๆ ยังไงก็ขับรถไปกันดีๆนะค่ะป้าจะรอหนูน้อยอยู่ที่บ้านค่ะ555"

"ครับ" ผมตอบป้าจุเสร้จก็เดินออกมาจากห้องครัวเเล้วก็มุงตรงไปหาคนขับรถคนสนิทของผมให้ขับรถไปที่หมายที่ผมกำลังจะไป ผมขึ้นรถเเละค้นหาข้อมูลการดูเเลเด็ก ไปพลางๆ ผมว่าจะรับเลี้ยงเด็กอายุประมาณ 10-15 ปี เป็นวัยที่กำลังโตกำลังสดใสร่าเริงผมหาข้อมูลไปเรื่อยๆ จนรถของผมก็มาจอดอยู่ข้างหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นที่เรียบร้อย ผมลงจากรถเเละเดินเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กโดยมีคนขับรถที่เดินตามอยู่ข้างหลัง ผมเข้ามาในสถานเลี้ยงเด็กที่ตกเเต่งด้วยไม้ประดับกล้วยไม้ต่างๆทำให้ดูสดชื่นผมมองไปรอบๆก็พบกับเด็กๆหลายคน วิ่งเล่น กินขนม อ่านหนังสือ ทำกิจกรรมกันอย่างสนุกสหนาน ผมที่เดินเข้ามาทำให้เด็กๆหันมาสนใจคนมาใหม่อย่างผมบางคนก็ดูตื่นเต้นที่มีคนเข้ามาบางคนก็ดูจะกลัวๆ5555 ผมดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอเนีย เด็กๆที่เห็นผมเข้ามาก็พากันวิ่งไปตามเเม่เลี้ยงที่ค่อยดูเเลสถานเลี้ยงเด็กเเห่งนี้มา

"เย้ๆ มีคนมีด้วยยง่ะ"

"เเม่ครับ เเม่เลี้ยงครับ!! มาคนมาครับ!!"

"จ้าจ้ะ ไหนจ้ะๆ ตายจริงไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย"

"สวัสดีค่ะ อยากติดต่อเรื่องรับเลี้ยงเด็กใช่ไหมค่ะ ตามดิฉันเเม่เลยค่ะ" ผมที่เดินตามเเม่เลี้ยงมาเขาพามาที่ห้องที่เหมื่อนจะดูเป็นก้องรับเเขก ผมนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่พร้อมกับมีเด็กน้อยเดินเอาน้ำมาเสิร์ฟให้ผม

"สวัสดีครับ ผมฟอเลนอยากจะติกต่อเลี้ยงเด็กครับ"ผมกล่าวทักทายคุณเเม่เลี้ยงตรงหน้าเเล้วบอกจุดประสงค์ที่มาที่นี่

"โอะได้เลยค่ะๆ ก่อนอื่นขอเเนะนำตัวกลับสถานที่เเห่งนี้ก่อนนะค่ะ ดิฉันชื่อ จันทร์ เป็นเเม่เลี้ยงในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า PY ค่ะ สถานที่เเห่งนี้รับเลี้ยงเด็กที่ไม่มีพ่อมีเเม่หรือถูกทอดทิ้งให้อยู่ตามลำพังเราเลี้ยงเด็กด้วยความอยอุ่นอบรมสั่งสอนให้เป็นคนดี ร่าเริงสนุกสนาน คุณที่อยากรับเลี้ยงเด็กทางเรามั่นใจว่าเด็กน้อยที่ถูกทอดทิ้งเหล่านี้เเต่มีความอ่อนโยนตามวัยของพวกเขาจะไม่ทำให้คนที่รับเลี้ยงหรือช่วยเหลือพวกเขาต้องลำบากใจเเน่นอนค่ะ" ผมที่นั่งฟังเเม่เลี้ยงลายสวดยาวอย่างรวดเร็ว ก็ทำให้ผมจับใจความได้เเค่ว่าเด็กที่นี้ถูกปลูกฝังมาอย่างดีมีความเมตตากรุณารู้บุญคุณ ผมสรุปได้ประมาณนี้ ถือว่าดีเลยนะครับเนีย ที่เด็กที่ถูกทอดทิ้งจากพ่อเเม่ เเต่ก็อยู่ได้อย่างร่าเริงเเละเป็นคนดีเพราะมีความอบอุ่นจากบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าเเห้งนี้ค่อยช่วยห่อหุ้มจิตใจอันเศร้าหมองของเด็กพวกนี้

"ครับ ผมอยากจะรับเลี้ยงเด็กสักคนครับ ผมจะรับเลี้ยงในถานะ คุณอาของเข้าครับ"

"ค่ะทางเราต้องขอสอบถามก่อนนะค่ะว่าทำไมคุณถึงอยากรับเลี้ยงเด็กเพราะอะไรมีที่มาอย่างไง ที่ทางเราถามเพื่อความปลอดภัยของเด็กจากผู้ที่ไม่ประสงค์ดีนะคะ"

"ครับผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านครับพี่น้องก็เป็นผู้หญิงฟมดทุกคนผมที่ต้องเเบกรับงานจากพ่อที่เสียไปเพื่อมาสานต่อกิจการ ผมทำงานอย่างนักหน่วงไม่มีวันพัก อาจจะมีบางเเต่ก็เป็นวันหยุดพักที่มีงานในคอมให้ต้องจัดการอีก ผมที่อยากจะมีเเฟนก็ทำให้เรื่องงานพวกนี้ทำให้เราต้องเลิกลา กันหลังจากนั้นผมก็ไม่มีใครอีกเลย คนอยู่ตนเดียวอย่างๆเหงาๆกินข้าวคนเดียวทำอะไรต่อมิอะไรคนเดียว มันเหงามากครับ เเต่ผมก็ยังคงต้องทำงานต่อไปเรื่อยๆ ผมจึงอยากหาเด็กน้อยน่ารักวัยสดใสร่าเริงมาทำให้ชีวิตผมดูมีชีวิตชีวาเพราะส่วนตัวผมก็เป็นคนรักเด็กอยู่เเล้วด้วยครับ เเต่ผมก็หวังดีที่จะช่วยเหลือเด็กที่ไม่มีพ่อมีเเม่ที่ถูกทอดทิ้ง ผมจะส่งเข้าเรียนเเะลดูเเลเขาอย่างดีครับ " ผมบอกเหตุผลทั้งหมดไปให้เเม่เลี้ยงได้ฟังเเละพิจรณา

"ค่ะทางเราเชื่อคุณค่ะ งั้นเรามาดูข้อมูลของเด็กๆกันค่ะว่าคุณอยากเลี้ยงเด็กอายุเท่าไหร่ หรือนิสัยยังไง สามารถดูที่เเฟ้มประวัติได้เลนค่ะ" เเม่เลี้ยงพูดจบผมก็ก้มมองเเฟ้มประวัติหนาปัก ที่เเม่เลี้ยงไปหยิบมาผมเปิดไล่ดูเด็กๆเเต่ละคนไปเรื่อยๆ บางคนก็มีบุคคลิกที่ดูเป็นตัวของตัวเอง เด็กที่อยู่ที่นี้อายุ10-15ปีสะส่วนใหญ่เท่าที่ผมเปิดดูมา ผมดูไปเเฃ้วเปิดมาเจอประวัติของเด็กคนนึงที่ทำให้ผมต้องหนุดสายตาที่รูปนั้น เป็นเด็กวัย15ปีที่ดูเเล้วมีลักษณะร่ารักเรียบร้อยดูเป็นคนหัวไวเเละฉลาด ผมอ่านประวัติของเด็กคนนี้คร่าวๆ เด็กคนนี้ชื่อข้าวหอมอายุ15ปี เพศชาย น้ำหนัก52 ส่วนสูง160ถูกพ่อเเม่ทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลหลังจากคลอดออกมาเเล้วผมมองเเค่เเวบเเรกผมก็ถูกชะตาเลยกับเด็กคนนี้ผมจึงบอกเเม่เลี้ยงว่าาผมอยากรับเลี้ยงดูเเลเด็กคนนี้

"ผมจะรับเลี้ยงดูเเลเด็กคนนี้ครับ"

"ค่ะรอสักครู่นะค่ะ ดิฉันจะเรียกให้หนูน้อยคนนี้มาทำความรู้จักกับคุณนะค่ะ ว่าจะเข้ากันได้รึป่าว เพราะว่าทางเราจะดูด้วยนะค่ะว่าถ้าไม่เข้ากันก็คงจะไม่สามารถอรุญาติให้รับเลี้ยงได้ค่ะเพราะอาจเกิดปัญหา"

"ครับ" ผมที่นั่งรอเเม่เลี้ยงเดินออกไปสักพักนึงก็เปิดประเข้ามาพร้อมกับเด็กหนุ่มน่าตาน่ารักริมฝีปากบางอมชมพู ดวงตากลมโตขนตายาวงอน เเก้มที่พองออกมาดูนุ่มนิ่มผิวขาวอมชมพูดูสุขภาพดูหุ่นที่ดูบอบบางเเต่น่าจับมากอดนั้น เด็กน้อยของฉัน คนนี้เเหละผมอยากให้มาเป็นหนึ่งในครอบครัวของผม

"ข้าวหอมเเนะนำตัวสิลูก"

"อะ...สวัสดีครับหนูชื่อข้าวหอม อายุ15ปีครับ"

"คนนี้ เรียกเขาว่าคุณอ่านะค่ะ เขาเป็นคนที่จะดูเเลหนูเเละจะเป็นครอบครัวเดียวกับหนู หนูว่าดีไหนค่ะหื้ม"

"ข้าวหอมอยากมีครอบครัวครับ เเต่ข้าวหอมไม่อยากไปจากที่นี่เลย คุณอาอยากเป็นครอบครัวเดียวกับข้าวหอมใช่ไหมครับ คุณอาย้ายมาอยู่ที่นี้ไม่ได้หรอ" เด็กหนุ่มรู้ดีว่าถ้าเข้าถูกรับเลี้ยงดูเเลไปมีครอบครัวก็จะไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะคนอื่นๆที่ถูกรับเลี้ยงดูเเลไปก็ไม่ค่อยได้กฃับมาที่นี้ข้าวหอมที่ยังอยากอยู่ที่นี่ที่มีเพื่อนๆจึงพูดออกมาทำนองเหมื่อนไม่อยากจะไปกับคุณอาตรงหน้าของเขา

"ทำไมละครับข้าวหอมอยากมีครอบครัว คุณอาคนนี้จะเป็นครอบครัวให้ข้าวหอมยังไงครับ เเต่ครอบครัวเขาก็ต้องมีบ้านอยู่กันอย่างเป็นครอบครัวนะครับไม่ใช่อยู่ที่คนเยอะๆเเบบนี้ครับ ถ้าข้าวหอมมาอยูากับคุณอาข้าวหอมจะได้เรียนที่ฌรงเรียนใหญ่ๆเเละมีเพื่อนเพิ่มขึิ้นนะครับ เเต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทิ้งเพื่อนกับเเม่เลี้ยงที่นี่ เวลาข้าวหอมคิดถึงเเม่เลี้ยงหรือเพื่อนๆ ข้าวหอมบอกคุณอาคุณอาก็จะพามาเที่ยวมาเล่นที่นี่ได้ครับ ไปเป็นครอบครัวเดียวกับคุณอานะ ถ้าไม่งั้นคุณอาต้องตายเเบบเหงาๆเเน่เลยครับ" ผมทำท่าทางเศร้าน่าสงสารอยู่ตัวคนเดียวให้เด็กคนนี้สนใจ เเละอยากช่วยเหลือผม เเผนผมมันร้ายหึๆเพราะผมดูจากลักษณะของข้าวหอมเเล้วน่าจะเป็นคนที่ขี้สงสารเเน่ๆ

"โอ๋ๆคุณอาอย่าเศร้านะครับ ข้าวกอมจะช่วยคนอาเอง โอ๋ๆน้า" ผมที่เเอบลอบยิ้มกับความใสซื่อน่ารักของเด็กตรงหน้า เเล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเเม่เลี้ยงที่ทำท่าทางไม่อยากจะเชื่อในการเเกล้งเเสดงละครให้เด็กเห็นอกเห็นใจขนาดนี้55555

"อะ...เอ่อข้าวหอมลูกหนูว่ายังไงค่ะอยากไปอยู่เป็นครอบครัวกับคุณอาเขาไหมค่ะ คุณอาเขาน่าสงสารนะอยู่คนเดียวตลอดเลย" เเม่เลี้ยงที่รู้ว่าคุณผู้ชายตรงหน้าอยากให้เด็กน้อยคนนี้ไปเป็นครอบครัวจิงๆก็ช่วยเสริมเเรงล่วยกันพูดเจ้าไปอีก

"ข้าวหอมจะไปเป็นครอบครัวเดียวกับคุณอาครับข้าวหอมสงสารคุณอาเขา ;-;" เยสสสสำเร็จ ผมเก็บอาการดีใจอย่างมิดชิดที่สุดทำตัวน่าสงสารไปเรื่อยๆให้เด็กเห็นใจ

"งั้นข้าวหอมไปเก็บของเตรียมกระเป๋าก่อนนะลูกเดียวเเม่ขอคุยกับคุณอาเขาก่อนนะค่ะ " หลังจากที่เเม่เลี้ยงพูดจบเด็กน้อยของผมก็เดินออกไปเพื่อที่จะไปเก็บกระเป๋าย้ายของไปอยู่กับผม ผมกับเข้าสู่โหมดปกติไม่เเสดงความน่าสงสารอย่างตอนเด็กน้อยอยู่

"คุณไม่เบาเลยนะค่ะ เเสดงให้เด็กเห็นใจขนาดนี้ ดิฉันรู้ค่ะว่าเด็กน้อยคนนี้น่าเอ็นดูคุณเลยอยากรับเลี้ยงไปเป็นครอบครัวเดียวกัน ดิฉันเลยช่วยพูดให้ เเต่คุณก็ต้องรับปากว่าจะดูเเลเด็กคนนี้อย่างดีนะค่ะ อย่าให้เขาต้องเสียใจหรือทำอะไรทำกระทบจิตใจเขาเพราะเด็กๆเหล่านี้บอบางมากค่ะ"

"ครับผมรับปากผมจะดูเเลอน่างเต็มที่เพราะต่อไปนี้เขาก็คือคนในครอบครัวของผมครับ"

"ค่ะงั้นก็ล่วยเซ็นเอกสารเรื่องการย้ายบ้านการใช้นามสกุล บลาๆๆๆ" ผมที่กรอกเอกสารที่เเม่เลี้ยงส่งให้เป็นปึก เเม่เลี้ยวก็ขอตัวออกไปช่วยเด็กน้อยของผมเตรียมของใส่กระเป๋าเดินทาง

ผมที่เซ็นเอกสารหมดเเล้วก็เดินออกมาจากห้องรับเเขกเเละเดินมารออยู่ที่ข้างนอกรอรับเด็กน้อยของผม ผ่านไปนานเเม่เลี้ยงเเละก็เด็กน้อยของผมก็เดินออกมาจากประตูบานใหญ่ของบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าพร้อมกับกระเป๋าเป้สองสามใบ ของข้าวหอม ผมรีบไปรับมาถือเอาไว้เเล้วเปิดประตูรถนำกระเป๋าเป้ใส่เข้าไป

"ข้าวหอมลูกดูเเลตัวเองดีๆนะครับ คิดถึงเเม่ก็บอกคุณอาให้มาหาได้นะ ทำตัวดีๆละเจ้าใจไหนครับ" เเม่เลี้ยงที่ดูจะดีใจเเละเศร้าไปคร่าวเดียวกันก็พูดบอกลาข้าวหอม

"ครับข้าวหอมจะดูเเลตัวเองดีๆเป็นเด็กดีครับ จุฟ" ข้าวหอมพูดจบก็หอมเเก้มเเม่เลี้ยงไปหนึ่งทีเเละเดินมาหาผมผมก็บอกล่าเเม่เลี้ยงบอกขอบคุณอีกนิดหน่อยเเล้วก็นำข้าวหอมจึ้นรถไป

"คุณอาครับว่าเเต่คุณอาชื่ออะไรหรอครับข้าวหอมคุยมายังไม่รู้ชื่อเลยง่ะ"

"อาชื่อฟอเลนครับ"

"อู้วชื่อคุณอาดูเท่เเบบเเเปลกๆจังเลยครับ ข้าวหอมชมนะครับไม่ได้ว่า" ผมขำเด็กน้อยที่พูดจากำกวมเเล้วเหมื่อนพึ่งนึกได้ว่าเหมื่อนว่าชื่อผมเเปลกก็รีบเเก้ตัวใหญ่

"5555 ครับๆ ชมเนอะ ชื่อข้าวหอมก็เท่เเบบเเปลกๆเหมื่อนคุณอาเลย เด็กผู้ชายที่ไหนชื่อข้าวหอมครับ"

"ก็ข้าวหอมไงครับคือเด็กผู้ชายคนที่ชื่อข้าวหอม" ผมมองเด็กน้อยทำปากจู๋เเล้วพูดว่าตัวเองคือคนนั้นที่ผมพูดถึงน่ารักสะจิง

นั่งคุยกันไปเพลินๆรถก็มาจิดอยู่ที่หน้าบ้านเป็นที่เรียบร้อยผมถือกระเป๋าเป้สองใบของข้าวหอมลงมาจากรถเเละตามด้วยเด็กน้อยลงตามมาเเละมองไปตรงบ้านของหน้าอย่างตกตะลึง ตื่นเต้น

"ว้าวบ้านคุณอากรอครับ ทำไมบ้านคุณอากว้างจัง เเถมใหญ่ด้วย ข้าวหอมไปดูข้างในบ้านได้ไหมครับ"

"ไปสิข้าวหอมดูได้หมดเลยเพราะนี่ก็คือบ้านข้าวหอมเหมื่อนกัน"ผมอนุญาติ เจ้าตัวก็วิ่งจูดเพื่อเข้าไปสำรวจทันที ป้าจุที่ยืนรออยู่หน้าบ้านก็ยิ้มรับเด็กน้อยที่วิ่งไป เเล้วเหมื่อนจะพูดคุยกันอย่างถูกอกถูกคอกัน ชีวิตผมจะดีขึ้นจะสดใสขึ้นเเน่ๆ ผมเดินเข้าไปในบ้านตามเเล้วเเนะนำข้าวหอมเกี่ยวกับโซนต่างๆของบ้านหลังนี้ผมพาข้าวหอมไปเก็บของที่ห้องของผมใช่ครับผมจะให้เด็กน้อยนอนกลับผม

"ข้าวหอมครับ ตู้เสื้อผ้าอันนี้ข้าวหอมเอาเสื้อผ้าเเขวนไม้เเขวนใส่เลยนะครับ "

"ครับผม"

เด็กน้อยของผมตอบรับอย่างมั่นใจ

"ทำเป็นเเน่นะ ครับๆนี่ไม่ใช่ว่าทำไม่เป็นนะครับ555"

"ข้าวหอมทำได้น้า คุณอาคอยดูเลย -3-" จ้อาวหอมพูดเเล้วทำหน้ายูปากจู๋น้อยๆผมเห็นเเล้วหมั่นไส้จับมาจูบสะดีมั้ง เเต่เดียวนะ! จับมาจูบงั้นหรอ นี่ผมคิดอะไรของผมเนีย!! ผมรีบไล่ความคิดออกจากหัวสมองทันทีเเล้วกลับไปมองเจ้าตัวอีกรอบ ปากเล็กๆนั้นสีอมชมพูนั้น อะไรเนีย!!!ผมคิดเเบบนี้กลับเด็กได้ไงกันลงไปข้างล่างดีกว่า คิดได้ดังนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องอย่างเงียบๆเเละลงมาข้างล่างทันทีผมเเินเข้าแ้าหาจุที่นั่งเหมื้อนจะเย็บผ้าอะไรสักอย่าง

"ป้าจุครับ"

"ว่าไงค่ะคุณฟอเลน"

"คุยกันเข้าคอดีไหมครับกับข้าวหอมนะครับ"

"โอ้ยดีค่ะข้าวหอมดูเป็นเด็กที่ถ่อมน้อมถ่อมตน ชั่งพูดชั่งจาน่ารักดีค่ะอย่างงี้ป้าชอบ"

"ครับยังไงก็ฝากดูเเลด้วยนะครับช่วยๆกัน555"

"จ้าาา" ป้าจุตอบมายิ้มๆ หลังจากนั้นผมก็เดินขึ้นไปบนห้องอีกรอบเพื่อดูเด็กน้อยของผมตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ ผมเปิดประตูห้องเข้าไปก็ต้องตกตะลึงกลับภาพตรงหน้า เด็กน้อยของผมกำลังถอดเสื้อผ้ามีเเค่กางเกงในตัวน้อยปกปิดส่วนสำคัญเอาไว้ผมที่ยืนอึงทำอะไรไม่ถูกก็ถูกเรียกสติด้วยเสียงใสๆของเด็กตรงหน้า

"คุณอาครับ "

"คุณอา!"

"อะ...ห้ะๆ ว่าไงครับ "

"คือข้าวหอมจะอาบน้ำ คุณิาจะมาอาบด้วยกันรึป่าวครับ ข้าวหอมไม่คุ้นชินกับห้องน้ำเลยมันใหญ่มากเลยตอนข้าวหอมเดินเข้าไปสำรวจมันเเปลกใหม่มาก"