.ภายในห้องกว้างที่หนาวเน็บมีเพียงไฟสะลัวๆที่ขอบเตียงส่องอยู่ บนเตียงนั้นมีร่างบางของ พลั้น เด็กหนุ่มน่าใสน่าตาน่ารักนาเอ็นดู เเต่กลับกันตอนนี้น่าตาที่น่ารักนั้นกับเต็มไปด้วยรอยฝกช้ำ ผิวที่เคยขาวเนียนสอาดบัดนี้มันเเต่งเเต้มไปด้วยบาดเเผลเเล้วก็เลือดที่เเห้งติด เด็กน้อยที่น่าทะนุทะน้อม ชีวิตกับต้องมาเจอโรคจิตที่ลักพาตัวเขามา เเบบนี้
พลั้นตื่นขึ้นมาบนเตียงอย่างยากลำบากเพราะสภาพร่างกายนั้นมันชั่งบอบช้ำสภาพจิตใจก็ไม่ต่างอะไรกันมากเขานั้นทั้งโดนข่มขืนโดนตบตีอย่างเเสนสาหัส พลั้นอยู่ที่นี่มาเเค่สองวันจากที่โดนลักพาตัวมา เเต่สภาพยามที่เขาจ้องมองตัวเองมันเต็มไปด้วยเเผลอันเจ็บปวดยิ่งมองพลั้นก็ยิ่งรู้สึกอัปยศในชีวิตตนเองทำไมเขานั้นต้องมาเจอกับอะไรเเบบนี้ "พ่อครับเเม่ครับ พ่อเเม่จะตามหาผมเจอไหมผมหายมาสองวันเเล้ว ต้องหาให้เจอนะ" พลั้นได้เเต่คิดภาวนาให้พ่อเเม่ของตัวเองมาช่วยเหลือ เขานั้นก็กำลังคิดเเผนกา
