ยิ่งลมพัดโชย กลิ่นนั้นทำให้ลู่หนิงหวังรู้สึกอึดอัดยิ่ง เขาขยับห่างออกไป แต่กลิ่นหอมนั้นกลับติดจมูกเสียแล้ว แม้จะนั่งห่างเพียงนี้เขาก็ยังได้กลิ่น
ลู่หนิงหวังพลันรู้สึกหงุดหงุดใจ บังเกิดโทสะขึ้นมาโดยที่ไม่อาจควบคุม เขาไม่ได้โกรธนางแต่เขาโกรธตนเองที่ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เหตุใดสตรีนางนี้จึงได้มีกลิ่นหอมของร่างกายที่ประหลาดยิ่ง
ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว ลู่หนิงหวังจู่ ๆ ลุกขึ้น เขาเดินไปคว้าถังน้ำที่ยังมีน้ำอยู่ครึ่งถังข้างบ่อเดินมาแล้วสาดเข้าที่ร่างของหนานอิงจนนางเปียกโชก
ใช่ ทั้งหมดเพื่อดับกลิ่นหอมที่ทำให้เขาเป็นไข้
หลังจากนั้นเขาก็ทำหน้าคล้ายคนที่ตายไปแล้ว เอ่ยวาจาที่แสนเย็นชาออกมา
"เหงื่อมากเช่นนี้ข้ารังเกียจยิ่ง วันนี้พอแค่นี้ไปชำระร่างกายเสียเถิด"
หนานอิงตกใจที่จู่ ๆ คนผู้นั้นก็สาดน้ำเข้าที่ร่างของนาง นางเม้มปากก่อนจะยืนตัวตรง ขาที่หยัดยืนในท่าเดิมมานางคล้ายจะเป็นตะคริวเล็กน้อย
