เขาป้อนนางอีกคำ กลิ่นหอมของเนื้อกรุ่นอยู่ในปากหนานอิงเพิ่งรู้ว่าตัวเองหิวเพียงใด นางขยับกายด้วยความอึกอัด อยากนั่งกินให้เต็มที่เพราะถูกโอบกอดอยู่เช่นนี้ทำให้ขยับตัวทำสิ่งใดล้วนไม่ถนัดนัก
"ปล่อยข้าเถิด ข้าจะนั่งดี ๆ เจ้าค่ะ"
"ข้าก็อยากกินดี ๆ เช่นกัน เจ้าอย่าขยับสิ"
"ในเมื่ออยากกินดี ๆ ก็ปล่อยข้าสิเจ้าคะ"
หานเซียวส่ายหน้ายังกอดนางแน่นขึ้น
"ไม่ปล่อยเกิดเจ้าเป็นบ้าขึ้นมา นึกอยากทุบตีข้าอีกจะทำเช่นไร ข้าเองก็กลัวเช่นกัน"
หนานอิงแทบจะพ่นเนื้อออกจากปาก คนผู้นี้รู้ทั้งรู้ว่าฝีมือของนางห่างชั้นจากเขาเป็นอย่างมาก จะมาอาศัยข้ออ้างว่ากลัวเพื่อสิ่งใดกัน
เขายกมุมปากยิ้มหล่อเหลาแล้วเอ่ยว่า
"ป้อนข้าหน่อยสิ มือข้าไม่ว่าง"
น้ำเสียงอู้อี้ของเขาทำให้หนานอิงพ่นหัวเราะออกมา นางหันมามองเขาเห็นว่าใบหน้าของเขาบวมเป่งขึ้นมากกว่าเดิม แต่กระนั้นก็ยังหล่อเหลายิ่งนัก
"ปากเจ็บขนาดนี้ยังจะกินอีก แล้วเหตุใดมือไ
