ทิพย์วารีสังเกตอารมณ์ของคนตัวโตมาตลอด เขานิ่งมากจนเธอแปลกใจ นึกว่าเขาจะโวยวายเพราะไม่อยากแต่งซะอีก แบบนี้การแต่งงานของเธอกับเขา มันจะสามารถจบลงง่ายๆ อย่างที่เธอต้องการไหม
“ฉันว่าเรามาทำข้อตกลงกันหน่อยไหมคะ”
ทิพย์วารีคุยกับคนที่ขึ้นมานั่งอยู่หน้าพวงมาลัย มองใบหน้าหล่อเหลานิ่งๆ เพื่อบอกความต้องการของตัวเอง
“พูดมาสิ”
“เราจะแต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น ฉันจะช่วยงานคุณเต็มที่ ถ้าคุณเป็นผู้เป็นคนขึ้นมา เราจะหย่ากันทันที จนถึงตอนนั้น คุณแม่ก็คงเลิกห่วงคุณแล้วแหละ”
“หึ!”
อคินแค่นหัวเราะออกไปเบาๆ แม่ห่วงเขาก็จริง แต่ห่วงยัยเด็กกำพร้านี่มากกว่ามั้ง ดูจากสิ่งที่แม่แสดงออกก็รู้ เริ่มเข้าใจนิดๆแล้วว่าทำไมแม่ถึงอยากให้แต่งงานกับเด็กนี่นัก อยากให้เขาช่วยดูแลยัยเด็กนี่ต่อจากท่านนะสิ ทั้งๆที่เด็กนี่ก็ดูแลตัวเองได้ดีออก
“คิดว่าฉันยอมแต่งงาน โดยหวังอะไรแค่นั้นนะเหรอ”
ดวงตาคู่คมหลุบมองเนินอกอวบอิ่มอย
