พิธีตอนเช้าผ่านไปด้วยความเรียบร้อย คู่บ่าวสาวเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก ตลอดเวลาที่ดำเนินการตามงานพิธี คนที่ทุกคนเป็นห่วงว่าจะทำตัวไม่ดีให้อับอาย ทำหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ราวกับว่านี่เป็นงานแต่งที่เกิดจากความรักของคนทั้งสอง มากกว่าถูกบังคับให้ตบแต่งกันตามคำขอและคำขู่ของมารดา
“เหนื่อยไหม?”
ถามภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายด้วยน้ำเสียงห่วงใย ใบหน้าหวานอ่อนล้าจนอดห่วงไม่ไหว อยากให้เธอไปพักสักหน่อย เพราะตอนเย็นมีงานเลี้ยงต่อ ต้องอยู่จนดึกนู้น ถึงจะได้พักอีกที
“ไม่เท่าไหร่ค่ะ”
นั่งพิงหลังกับพนักโซฟา หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่คิดว่าการแต่งงานจะเหนื่อยขนาดนี้ แต่ก็รู้สึกดีมาก เพราะสามีทำตัวดี เหมือนภาพที่เคยจินตนาการไว้ตอนที่เธอหลงรักเขา
“มีเวลาพักแค่ช่วงนี้ ช่างแต่งหน้าจะมาตอนเย็น ขึ้นไปนอนข้างบนดีไหม?”
“นอนเฉยๆใช่ไหมคะ”
ใบหน้าสวยดูหวาดระแวง คนมีแผนการยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดี รู้ทันแฮะ
