ดันรัก

ตอนที่ 2 คานเอ๋ยคานมา (1)

สักวาหวานอื่นเป็นหมื่นแสน

ไม่เหมือนแม้นคานทองของอยู่สูง

ขึ้นได้ง่ายแต่ลงยากลำบากจุง

หลายคนมุ่งจะลงมาแต่ช้าไป...

จารุณานั่งมองกลอนในกระดาษที่เธอเขียนโดยดัดแปลงมาจากกลอนอมตะของกวีผู้มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ชาติไทยอย่างเซ็งๆ

เฮ้อ ชาตินี้ทำใจไว้แล้วล่ะว่าคงหาผัวไม่ได้ ไม่ใช่ว่าอยากได้อยากมีหรอกนะ ก็แค่ว่าเวลามีความรู้สึกดีๆ กับใครสักคนมันก็เกิดความหวั่นไหว และคิดว่าอะไรๆ มันน่าจะพัฒนาต่อไปได้อีกขั้น

แต่แล้วความจริงก็กระหน่ำซัดเข้าใส่ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ นั่นต่างหากที่ทำให้เธอห่อเหี่ยวใจ

นี่ล่ะหนาที่พระท่านว่า ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ เธอก็อยากจะมองแง่บวกและคิดบวกให้ตัวเองมีความสุข แต่ก็ทำได้ยากจริงๆ

โชคชะตาอะไรทำให้เธอมาเจอไอ้เด็กเปรตนี่นะ!

ไอ้เป๊กบ้า มีแฟนอยู่แล้วยังมาทำถึงเนื้อถึงตัวกับเธอ เห็นเธอเป็นสาวใหญ่หัวใจเปลี่ยวหรือยังไง!

เธอไม่ใช่ยากแต่ก็ไม่ได้ง่ายนะ

ไอ้คนไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่!

แง้ๆๆๆ ไอ้บ้าเป๊ก ฮือๆ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น เธอถูกไอ้เด็กบ้ากามแตะอั๋ง มันทั้งจับ ทั้งจูบ ทั้งลูบ ทั้งคลำ ทั้งขยำ ทั้งขยี้ แต่มันก็ไม่ยอมป่นปี้ แล้วมันก็วิ่งหนีไป

ไอ้เด็กเวร! โมโหตรงไม่ได้นี่แหละ ถ้าได้จะไม่ว่าเลย

เฮ้ย!! ไม่ใช่ คิดอย่างนั้นได้ยังไง เสียภาพพจน์กุลสตรีอันดีงามหมด ถึงจะขึ้นคานมานานก็ใช่ว่าจะระทวยเพราะใครได้ง่ายๆ นะ

เธอไม่ได้หลงเคลิ้มไปกับสัมผัสของมันสักนิด เธอโมโหและโกรธมันต่างหาก และเธอจะไม่พูดกับมันอีกเลยเชียว ไอ้เด็กบ้า

ฮือๆ ใช่สิ เธอมันแก่นี่ เด็กที่ไหนมันจะมาจริงใจ มันคงคิดว่าเธอนมใหญ่ เลยมาทำหยอกไก่เล่นๆ

ฮือๆ ขึ้นคานไม่พอ ยังมาโดนเด็กหลอกอีก

แม่หนูเกลียดผู้ชาย!!!! ฮือๆๆๆ

จารุณาร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บใจพร้อมกับความคิดบ้าๆ บอๆ ที่กระจายอยู่เต็มหัว

เมื่อวานที่เธอไปหามันที่คอนโดเพื่อไปลากมันลงมาจากเตียง แทนที่มันจะลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาและรีบกระวีกระวาดออกมาทำงาน มันกลับเมาค้างและเพ้อเจ้ออะไรออกมาก็ไม่รู้ ชื่อชะนีน้อยใหญ่หลุดออกจากปากจนแทบจะนับไม่ถ้วน

ไม่ต้องบอกเธอก็เดาได้เลยว่ามันไม่ได้ไปเที่ยวกินเหล้าเมาอย่างเดียว ไม่งั้นมันจะละเมอถึงสาวๆ จนนัวเนียเธอได้ยังไง

และแทนที่มันจะกลัวเมื่อรู้สึกตัวและเห็นว่าเธอที่เป็นหัวหน้างานของมันมาตามจนถึงที่พัก มันกลับทะลึ่งทะเล้นทำอย่างกับเธอเป็นผู้หญิงของมันอีกคน

ฮือๆ ไอ้คนไม่มีความรับผิดชอบ

ก็มันมีแฟนแล้ว มีคนมาหามันที่ห้องตอนที่เธออยู่ด้วย พอมันเปิดประตูออกไปเจอหน้าผู้หญิงคนนั้นที่กำลังร้องไห้โฮ มันก็ตกใจและรีบวิ่งตามผู้หญิงคนนั้นที่วิ่งหนีหายออกไปทันที

ไม่ถึงสองนาทีมันก็วิ่งหน้าตื่นกลับมา ก่อนจะบอกกับเธอว่า

“เจ้ ล็อกห้องให้ผมด้วยนะ”

ไอ้ห่า! เธอก็นึกว่ามันกลับมาง้อ กลัวเธอเข้าใจในตัวมันผิด ไรงี้ โอ๊ย! บ้าบอที่สุด เธอเป็นอะไรกับมันล่ะ มันถึงจะทำอย่างนั้น มันก็ต้องไปง้อแฟนมันสิ เด็กสาวนั่นป่านนี้จะเตลิดไปถึงไหนก็ไม่รู้ เป็นใครก็คงช็อกแหละ เปิดประตูมาแล้วจ๊ะเอ๋ว่าแฟนตัวเองอยู่กับผู้หญิงคนอื่น อารมณ์นั้นไม่มีใครมันมีเหตุผลและคิดอะไรในเชิงบวกได้หรอก

เฮ้อ! พอเถอะ จะวุ่นวายใจไปเพื่ออะไร แต่ก่อนแต่ไรก็อยู่คนเดียวมาได้ตลอดนี่ เข้มแข็งและใช้ชีวิตต่อไป ใช่ว่าจะสิ้นไร้คนมาเหลียวแล แค่เธอไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครได้เข้ามาก็เท่านั้น ปล่อยมันเข้าป่าไปเถอะไอ้เป๊กบ้า

เธอจะไม่สนใจมันอีกแล้ว!

เช้าวันต่อมา

จารุณาชะงักปลายเท้าที่กำลังจะก้าวไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง จากที่คิดว่าตัวเองมาเช้าที่สุดเป็นคนแรกในวันนี้เนื่องจากมีนัดลูกค้าตอนสิบโมง กลายเป็นว่ายังช้ากว่าคนบางคนที่ทำให้เธอว้าวุ่นใจจนนอนไม่หลับทั้งคืน

ไอ้เป๊กมันยังหล่อเหลาดูดีเหมือนทุกๆ วัน แต่วันนี้พิเศษตรงที่ใส่เชิ้ตผูกเนกไทและใส่เสื้อสูทสีเข้มทับ ดูเป็นทางการเหมาะกับการออกไปพบลูกค้าผู้หลักผู้ใหญ่ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาได้หรอก

งานก็ส่วนงาน มันทำดีเธอก็จะชื่นชม แต่เรื่องนั้น กูโกรธ! ฮือๆ ไม่อยากจะมองหน้าทะเล้นๆ ของมันเลยจริงๆ

“สวยเชียวนะวันนี้”

เชอะ เรื่องนั้นฉันรู้ดีอยู่แล้วย่ะ!

จารุณาคิดในใจอย่างเมินๆ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะตัวเองโดยไม่สนใจสายตากะลิ้มกะเหลี่ยของหนุ่มรุ่นน้องที่มองตามตาปรอย

หุ่นดี

ผิวขาว

ขาเรียว

เอวบาง

ร่างผอม

นมใหญ่ อา...ชอบจัง

คนแอบมองข้างหลังคิดจินตนาการไปเรื่อย พร้อมกับวิพากษ์ วิจารณ์รูปร่างของหัวหน้างานในใจ โดยไม่ได้คิดเอะใจที่ทักทายแล้วอีกฝ่ายไม่มีการตอบรับ

“เอกสารพร้อมมั้ย” พูดด้วยแค่เรื่องงาน! จารุณาบอกตัวเองว่าอย่างนั้น

“เตรียมพร้อมเรียบร้อยทุกอย่างแล้วครับผม”