“ไม่เอาน่า ห้ามร้องออกมาเชียว พี่ไม่ได้ทำอะไรเราเสียหน่อย”
เปรมยุดาก้มหน้าหลบตาเขา ก่อนจะยกมือดันแผ่นอกกว้างออกห่างจากตัว แต่ปากยังปิดแน่นสนิท ไม่อยากเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก ไม่มีสัจจะในหมู่โจร เธอไม่ควรเชื่อใจคนที่เจอกันในสถานที่แบบนี้อยู่แล้ว
“หึๆ” เสียงหัวเราะของเขาราวกับขำอะไรเสียนักหนา ทำให้เปรมยุดาจำต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่ค่อยเข้าใจ และแล้วก็ต้องผงะเมื่อเขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จนลมหายใจแทบจะเป่ารินรดกัน
“โกรธพี่เหรอ”
“ค่ะ” เธอยอมรับง่ายๆ และนั่นก็ทำให้เขายอมคลายอ้อมกอด
“โอเค ไม่แกล้งแล้ว พี่ปล่อยเราจริงๆ ก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“ไม่เอาค่ะ หนูจะกลับบ้าน ถ้าพี่ยังแกล้งหนูอีก หนูจะฟ้องคุณพ่อ ให้พ่อขาแจ้งตำรวจจับพี่เข้าคุก ข้อหาอนาจาร กระทำชำเรา และรังแกเด็กไม่มีทางสู้” เธอว่าเขาฉอดๆ ราวกับกำลังเถียงกับแม่ตอนแง่งอน ผิดวิสัยของคนเรียบร้อยที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครไปม
