แอบดูไอ้กรรมกร
1047 คำ
ตะวันบ่ายคล้อย แดดล่มลมตก นกบินกลับรัง เช่นเดียวกับเหล่าพนักงานโรงแรม รวมถึงคนงานก่อสร้าง ที่ต่างก็ทยอยเดินทางกลับที่พักของตน
“ไอ้ดำ...เลิกทำงานแล้ว เดี๋ยวเราไปหาเหล้าจิบกันสักหน่อยดีมั้ยว่ะเพื่อน พอดีหัวหน้าแกชวนอ่ะ”
“ไม่ล่ะ...วันนี้ข้าเก็บงานหลายห้องเลยว่ะ เหนื่อยสาหัส ทั้งห้องครัว ห้องสวีต ห้องแขก VIP เออ ไอ้ห้อง VIP ฝั่งด้านชายหาดอ่ะ งานโคตรละเอียด ต้องค่อย ๆ ทำ ก้ม ๆ เงย ๆ ปวดหัวฉิบหาย”
“อะไรวะ...หัวหน้าเขาจะเลี้ยงที่ฝ่ายเราทำงานเสร็จทันตามเวลาอ่ะ แล้วแกจะไม่ไปได้ไงวะ ของฟรีนะโว๊ย” พูดพลางหันไปเห็น “ อ้าว นั่นไง หัวหน้ามาพอดี”
“ไง เก็บของกันเรียบร้อยละยัง” หัวหน้าคนงานถามไถ่
“หัวหน้าครับ ไอดำมันเบี้ยว ไม่ยอมไปกินกับพวกเราครับ”
“อ้าวทำไมล่ะดำ...”
”อ๋อ..คือวันนี้ผมอยากพักผ่อนน่ะครับ ได้กลิ่นแลคเกอร์ทั้งวันจนมึน ไหนจะสีที่เลอะตัวเต็มไปหมด อยากจะรีบกลับไปอาบน้ำน่ะครับ มันคันยุบยิบไปหมดทั้งตัวเลย”
”เอา ๆ งั้นรีบกลับไปอาบน้ำเลยไป แต่คราวหลังทำงานต้องสวมอุปกรณ์ป้องกันให้พร้อมนะ ชุดต้องรัดกุม ถุงมือก็ต้องสวม ไม่ใช่มาถอดเสื้อโชว์กล้ามทำงานแบบนี้ ถึงมันจะร้อนก็เถอะ แต่เราต้องเซฟตี้ตัวเราเองไว้ด้วย เข้าใจนะ”
”ครับผม....”
“เออ...ยังไงพรุ่งนี้นายไปเก็บงานที่ห้องคุณแพรวาด้วยนะ อยู่ชั้น 3 ห้องหลังสุดอ่ะ”
”คุณแพรวา???...เอ่อออ...ใครเหรอครับ?”
”คุณแพรวาลูกสาวท่านประธานน่ะ ก็คุณราตรีเจ้าของโรงแรมนี้ไง ทำให้เรียบร้อยนะ”
“ครับ ได้ครับ...”
หลังจากรับงานจากหัวหน้างานเสร็จ ทุกคนก็แยกย้าย บางส่วนไปกินเลี้ยงกับหัวหน้า ส่วนดำรีบเดินกลับแคมป์คนงาน เพื่อจะอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว เอากลิ่นคาวคราบเหงื่อไคลที่มักหมมมาทั้งวันออกไปให้หมด
ดวงอาทิตย์สีเหลืองอมส้มอยู่ตรงเส้นขอบฟ้า ท้องฟ้าเปิดไร้เมฆหมอก เสียงน้ำทะเลกระทบฝั่ง เป็นคลื่นฟองขาวๆ แตกสลายไปเมื่อกระทบเม็ดทรายบนชายหาด
บนโซฟารับแขก ภายในห้องทำงานชั้น 3 ของโรงแรมหรู หญิงสาวเอนกายนอนพิงอย่างสบาย เหยียดปลายเท้าพาดยาวไปกับความยาวของโซฟา
เธอค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาในแสงอุ่น ๆ
“ตายจริง เราหลับไปตอนไหนเนี่ยยยยย...” เธอหันมองรอบกาย ยามแสงสีทองส่องผ่านกระจกเกิดเป็นภาพที่สวยงาม “แต่ก็ตื่นมาทันดูพระอาทิตย์ตกพอดี ว้าวว....สวยเชียว บรรยากาศมันจะดีอะไรขนาดนี้”
แพรวาผละจากโซฟา เดินออกไปที่กระจกใสฝั่งวิวทะเล มองดูพระอาทิตย์ดวงโตใกล้ตก และทิวทัศน์เวิ้งว้างกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา
“บรรยากาศสุดยอด” มองวิวเพลิน ก่อนหลุบตามองต่ำ แล้วกวาดสายตาไปโดยรอบ เพื่อชมชายหาดและบริเวณรายรอบโรงแรม
“เอ๊ะ?” สายตาเธอไปสะดุดตรงแคมป์คนงานด้านหลังนั่นเอง เธอตะลึงไปชั่วขณะ “เอ่อ....”
เมื่อได้เห็นชายหนุ่มเดินนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวเข้าห้องน้ำ เจ้าหนุ่มนั่นแม้มองจากที่สูง ก็พอจะเห็นว่าหุ่นดี กำยำ บึกบึน ทั้งหน้าอกหน้าใจ ต้นแขน หัวไหล่ กล้ามหน้าท้อง สัดส่วนสมบูรณ์แบบไปหมด
“อะ...อะไรกันเนี่ย”
ด้วยความที่แคมป์คนงานทำขึ้นเพื่อใช้อยู่อาศัยชั่วคราว การก่อสร้างจึงไม่เน้นแข็งแรง เอาแค่พออยู่ พอใช้ เพราะพอจบโครงการ ก็ต้องรื้อถอนเสียเท่านั้น
ห้องน้ำคนงานจึงไม่จำเป็นต้องมีหลังคา แค่ตีรั้วสังกะสีปิดสี่ด้านก็หรูแล้ว ในห้องน้ำจะมีถังใส่น้ำหลายใบวางเรียงราย สำหรับอาบน้ำรวมกัน แต่จะแยกระหว่างคนงานชายกับคนงานหญิงเท่านั้น
ชายหนุ่มพอเข้าห้องน้ำก็ปิดประตู ล็อคแน่นหนา ปลดผ้าขาวม้าออกจากกายแล้วแขวนมันไว้กับตะปูที่ตีไว้ จากนั้นก็ใช้ขันพลาสติกตักน้ำในถังขึ้นรดตัวอย่างแรงและเร็ว ทามกลางท้องฟ้าสีเหลืองทอง และสายลมกลิ่นทะเล
โดยหารู้ไม่ว่า...มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมันอยู่ จากด้านบน ซึ่งห่างขึ้นไปเพียงสามชั้นของตึกเท่านั้น
แพรวาอึ้งไปหลายอึดใจ ตอนเห็นชายหนุ่มปลดผ้าขาวม้าออกแล้วโชว์สรีระเปล่าเปลือย เธอตกใจจนอุทานเสียงหลงออกมา
“อุ๊ยว๊ายยย!...ทำไมห้องอาบน้ำถึงไม่มีหลังคาเนี่ย???” ปากก็ว่าก็สบถไปด้วยความขัดใจ แต่สายตากลับมองจ้องไปยังอวัยวะที่บ่งบอกถึงความเป็นชายของเขา
“โหหห...ทะ ทำไมมัน ใหญ่ขนาดนี้เลย???”
แพรวาพึมพำอย่างไม่รู้ตัว
“บ้าจริงเรานี่ ยืนดูอยู่ได้” ใจหนึ่งนั้นตกใจ เพราะไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้จากในห้องทำงานของตัวเอง ส่วนอีกใจหนึ่งก็รู้สึกเขินอายตัวเอง ที่ไม่อาจละตาสายจากจุดนั้นไปได้
เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกถ้ำมองหรือไม่ก็โรคจิต!!!
“...........” กรรมกรหนุ่มชะโลมแชมพูสระผมบนศีรษะจนเป็นฟองสีขาวละเอียด ฟองไหลย้อยลงไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนกายกำยำ ผ่านกล้ามเนื้อหนัดแน่น และหน้าอกสามศอก
“เอ่อ...ว๊าว” แพรวายืนมองตาไม่กระพริบ ลมหายใจแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว มือจิกผ้าม่านริมหน้าตาไว้แน่น ก่อนดึงรูดเอามาอำพลางตัวเพื่อไม่ให้ใครเห็น
จากฟองละเอียดนุ่มเปลี่ยนเป็นฟองหยาบๆ ชายหนุ่มใช้มือถูไถไปทั่วกาย ทุกซอกทุกมุมเพื่อความสะอาด
“อืม...” เมื่อมือสัมผัสโดนอวัยวะกลางลำตัว เขาไม่รอช้า จับหมับ จัดการขัดสีฉวีวรรณ ขัด ๆ ถู ๆ ไถ ๆ สะบัดมาสะบัดไปไม่หยุดหย่อน จนอวัยวะที่มีน้ำหนักห้อยตามแรงโน้มถ่วงของโลก ขยายตัวออกเป็นสองเท่า ผงาดชูชันเป็นลำยาว
“ว๊าย!!....” แพรวาตาเบิกกว้าง อุทานเสียงหลง เธอรีบเอามือปิดปากเอาไว้เพราะกลัวใครจะได้ยิน
- ผู้เขียน
