โจวหยางซีตกใจ แต่นับว่าเธอมีสติที่ไม่ร้องโวยวาย
คนที่รวบเอวเธอไว้ และยกนิ้วทำท่าจุ๊ปากห้ามไม่ให้ส่งเสียงคือเซียวก้งเยว่ ลูกสาวคนโตของเซียวหวังเหล่ยนั่นเอง
“พี่ซีซี... ถอยออกมาตรงนี้เร็วๆ”
เด็กสาวทำเสียงกระซิบกระซาบ พลางบุ้ยใบ้ให้เธอเห็นว่าสถานการณ์ในเรือนใหญ่ไม่ปกติ ยามนี้ฝนซาเม็ดแล้วก็จริง แต่ยังมีตกเปาะแปะอยู่บ้าง ดังนั้นเสียงต่างๆ ที่เกิดขึ้นจึงชัดเจน
“ใครก็ไม่รู้ เดินวนไปวนมา หน้าห้องนอนหนู ดีที่หนูปีนหน้าต่างออกมาเสียก่อน และพี่หนิงไปเปิดประตูด้านข้าง พาเสี่ยวหลุนหลบข้างนอกแล้ว”
เซียวก้งเยว่ว่า ในมือเด็กหญิงมีไม้กวาดถือไว้มั่น ดูเหมือนคงใช้เป็นอาวุธไม่ได้ ทว่ายามนี้สิ่งใดใกล้ตัวก็ควรถือไว้ก่อนเป็นดีที่สุด
“เอ่อ มีที่ไหนหลบได้บ้าง”
“ตามหนูมา และระวังอย่าให้มันเห็น”
เด็กหญิงรีบพาเธอไปอีกทาง ในตอนนั้นเฮยหนิงโผล่มาร่วมอีกแรง
“เสี่ยวหลุนล่ะพี่หนิง”
“หลับปุ๋ยเลย ฉันให้คน
