ประตูเหล็กสวนหย่อมถูกผลักเข้ามา และโจวหยางซีที่นั่งพักผ่อนชมต้นไม้ และสวนกุหลาบต้องหันไปมอง พอเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นไป๋อันเหมยก็ประหลาดใจอยู่หลายส่วน
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ”
โจวหยางซีบอกอย่างนั้น แต่ไป๋อันเหมยก้าวเข้ามาใกล้ๆ และจู่ๆ ก็ถอดหมวกใบใหญ่ และแว่วดำที่สวมออก
โหนกแก้มของเธอมีรอยช้ำ และริมฝีปากแม้จะเคลือบลิปสติกเอาไว้ แต่ก็มองเห็นว่ามีแผลแตกเล็กๆ ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ทำตัวเอง เรื่องนี้โจวหยางซีเตือนแล้ว
“ฉันก็ไม่ได้อยากมาที่นี่สักเท่าไหร่ รู้ไหมกว่าจะฝ่าเข้ามาได้ ต้องเสียเงิน และใช้วิธีสกปรกแค่ไหน”
โจวหยางซียักไหล่ อยากรู้เหมือนกันว่าไป๋อันเหมยมีความต้องการสิ่งใด
“กลับไปหาเถ้าแก่เซียวซะ และบอกให้เขา...ช่วยพ่อฉันด้วย”
“เสี่ยวเหมย เธอบอกเองว่าเข้ามาที่นี่ไม่ง่าย แล้วเห็นว่าฉันมีปีกหรือไง ถึงจะได้บินขึ้นฟ้าแล้วหายตัวเข้ากลีบเมฆ”
“แน่นอนแกไม่ไม่ปีกหรอก แต่ฉันมีวิธีทำให้ออกไป
