EP 2/3 หัวใจที่บอบช้ำกับการกระทำของคุณ
1043 คำ
“แหม...รู้ๆ กันอยู่ คุณเวย์น่ะปลื้มพี่ไหมจะตาย สองคนนั้นเขาก็สนิทกันมานานแล้วด้วย บางคนก็ว่าคุณเวย์แอบชอบพี่ไหม แต่พี่ไหมไม่เล่นด้วย ให้ได้แค่ความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง”
กฤติกาครุ่นคิด “เขาคงรักผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ”
“ไม่รู้สิ แต่ว่า...พอมีอะไรดีๆ เขาก็เรียกหาแต่พี่ไหมนั่นแหละ บทไหนเด่นๆ ดีๆ พี่ไหมนี่ได้เล่นก่อนดาราคนอื่น ที่อายุอานามเท่ากันเลย”
“งั้นเหรอ อย่างนี้เองสินะ สามีที่กำลังจะตายเลยไม่อยู่ในสายตา ลูกสาวกำพร้าอย่างหนูก็ด้วย”
“โธ่...ไม่เอาไม่พูดอย่างนี้นะ เรื่องของผู้ใหญ่อย่าไปคิดเองเออเอง รออีกหน่อยเถอะนะ สักวันเจ๊เชื่อว่าพี่ไหมจะเล่าทุกอย่างให้หนูกุ๊กฟังเอง”
“ไม่อยากรู้แล้วเจ๊ ต่างคนต่างอยู่เถอะ” แม้ปากบอกอย่างนั้นแต่เสื้อตัวใหญ่ที่คลุมไหล่อยู่กลับสะกิดหัวใจเหลือเกิน ผู้ชายคนนั้นปากร้ายก็จริง แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ดูอ่อนโยนนักก็ไม่รู้ หรือว่าปากร้ายๆ นั่นเป็นเพียงเปลือกนอก แท้จริงหัวใจเขาหล่อเหลาไม่แพ้ใบหน้า หล่อเหลาจนแม้แต่ไหมขวัญที่อายุมากกว่าเขาเป็นสิบปี ยังไม่ยอมปล่อยเขาไป ยังคบเขาไว้ในฐานะรุ่นน้องที่สนิท รุ่นน้องที่ทำให้นักข่าวได้หยิบเอาเรื่องราวไปเขียนข่าวซุบซิบไม่เว้นวัน
ไหมขวัญกลับมาที่บ้านหลังงามของตัวเอง หยดน้ำตาห่างหายจากใบหน้าแต่ความหม่นหมองยังติดตามเหมือนเงา เวหาส่งรุ่นพี่คนดีที่ประตูบ้าน อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ยอมให้เขาเข้าไป
“พี่เหนื่อยแล้ว เวย์กลับบ้านเถอะ”
“แต่ว่า...พี่ดูไม่ดีเลย”
“พี่ไม่เป็นไร” ตอบเขาแล้วฝืนยิ้มส่งให้ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยบางอย่าง “กุ๊กไม่มีญาติเลยเหรอ ตอนเผาจริงไม่มีใครอยู่ด้วยเลย”
“เหมือนจะไม่มี ผมไปงานสองสามวันแรก แทบไม่มีคนด้วยซ้ำ”
ใบหน้างดงามหมองลงอีกเท่าตัว
“บ้านพี่หลังใหญ่ขนาดนี้ พี่ไปรับกุ๊กมาอยู่ด้วยกันดีไหม”
“โธ่...พี่ไหมครับ เอาไว้ค่อยคิดเรื่องนี้เถอะ ลองพี่ไปพูดกับเธอตอนนี้สิ พี่โดนแหกอกแน่ๆ ให้เด็กนั่นอารมณ์เย็นลงก่อน แล้วค่อยไปคุยกับเธอเถอะนะครับ”
“แต่พี่...”
“พักผ่อนนะครับพี่ วันนี้พี่ถ่ายงานมาทั้งวันแล้วนะ”
ไหมขวัญครุ่นคิด มันคิดไม่ตก สับสนขึ้นมาดื้อๆ เธอคงต้องนอนคิดเรื่องนี้ไปอีกหลายคืนเลย
“งั้นเวย์ก็กลับเถอะ พี่ไปนอนสักนิดคงดีขึ้น”
“ครับ พี่ต้องพักผ่อนให้มากๆ จะได้ตื่นมาหน้าตาสดใสไงครับ” ว่าแล้วจับมือบางมากุมไว้ แต่ไหมขวัญปัดมือเขาออกอย่างสุภาพที่สุด
“รุ่มร่ามจริง โตเป็นหนุ่มแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ”
“โธ่พี่...ก็ผม...”
“ชู่ว์...กลับไปได้แล้ว” ไหมขวัญตัดบทด้วยไม่อยากฟังสิ่งที่เวหาจะเอ่ย เธอไม่อยากได้ยินคำว่ารักจากหนุ่มรุ่นน้อง เธอไม่อยากทำลายมิตรภาพอันดีที่จะยืนยาวกว่าสิ่งใดทั้งหมด เวหาเอง หากเขาเปิดใจสักนิด คงมีผู้หญิงดีๆ ดาหน้ามาให้เขาเลือกด้วยซ้ำ อย่ามาเอาอะไรกับผู้หญิงแก่ๆ อย่างเธอเลย ความสวยงามน่ะ เข้าคลินิกศัลยกรรมก็ทำได้แล้ว มันไม่จีรังหรอก ให้เขาได้เจอคนดีๆ ที่ไม่มีอดีตมืดมนอย่างเธอจะดีกว่า
เวหาทำหน้าม่อย มองมือตัวเองที่ถูกปัดออก “ใจร้าย...”
“อย่ามาทำเสียงอ้อนน่าขนลุก”
“ก็อยากอ้อนพี่นี่นา แต่พี่ใจแข็ง”
“พอละ ไม่พูดแบบนี้ พี่เหนื่อยจริงๆ แล้วนี่จะตรงกลับบ้านเลยใช่ไหม”
“ครับ ก็ไม่มีใครชวนกินมื้อเย็นนี่นา”
ไหมขวัญทำไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะคิดบางอย่างแล้วเอ่ยออกมา
“ถ้าไม่มีธุระอะไรที่ไหน ก็ช่วย...กลับไปที่วัดได้ไหมเวย์”
“โธ่...พี่ไหม!?”
แม้จะขุ่นเคืองที่รุ่นพี่คนงามอ้อนวอนให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ทว่าสุดท้ายแล้ว เวหาก็ปรากฏตัวที่วัดจนได้ เหมือนว่างานกำลังจะเสร็จสิ้นอย่างจริงจัง กฤติกากับเจ๊หวีเดินลงมาจากศาลาในตอนที่ฟ้ามืดแล้ว มีแสงสว่างจากหลอดนีออนส่องสว่างทั่วบริเวณ สองสาวดูอิดโรยไม่น้อย และดูเหมือนว่าการมาของเขาจะทำให้ทั้งคู่ประหลาดใจ
“คุณเวย์?” เจ๊หวีทักก่อน
“ครับเจ๊”
“คุณมาทำไมอีก” กฤติกาถามไถ่บ้าง เธอจะหมดแรงอยู่รอมร่อ
“มีคนวานให้มาดูเธอน่ะ อยากรู้ไหมว่าใคร”
“ไม่” ตอบเขาทันควัน
เจ๊หวีมองนางร้ายคนดีแล้วส่ายหน้า
“จะกลับแล้วค่ะคุณเวย์ กลับไปพักเอาแรงก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” บอกเขาแล้วถอนหายใจแรงๆ ในที่สุดงานศพก็ผ่านพ้นไปด้วยดี
“ก็ดีครับ แล้วนี่...จะกลับเลยใช่ไหม รถจอดอยู่ที่ไหนล่ะ ผมจะเดินไปส่ง” เอ่ยอย่างนั้นด้วยอยากเห็นกฤติกาถูกส่งกลับบ้านอย่างปลอดภัย เขาจะได้รายงานพี่ไหมได้อย่างเต็มปากเต็มคำ
“ทางโน้นค่ะ รถเจ๊เอง เจ๊ว่าจะไปส่งหนูกุ๊กก่อน ไม่ให้หนูกุ๊กขับรถมาเพราะกลัวว่าจะวูบน่ะ เธอนอนน้อยมาหลายวันแล้วค่ะ”
“งั้นไม่ต้องไปส่งหรอก เ**กลับเลยก็ได้ พรุ่งนี้จะได้ไปกองแต่เช้า ผมจะไปส่งเธอเอง”
“คะ?” เจ๊หวีงุนงง กฤติกาก็เช่นกัน
“ตามนั้นแหละ บ้านเจ๊อยู่คนละทางกับบ้านเธอไม่ใช่เหรอ” ถามอย่างนั้นเพราะรู้จักบ้านของทั้งสองดี เขาทำงานกับเจ๊หวีมาหลายปี สนิทสนมกันพอสมควร ส่วนกฤติกา เหตุผลบางอย่างที่เกี่ยวกับพี่ไหม ทำให้เขารู้ว่าบ้านของหล่อนอยู่ไหน
เวหาจับเอาแขนของกฤติกา จูงหล่อนเดินไปอีกทางที่ตรงข้ามกับเจ๊หวี ทางที่รถของเขาจอดอยู่
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
