14
1170 คำ
เขาพูดเสียงนุ่ม เพราะประโยคนี้เป็นประโยคที่เขาจะพูดหลังจากที่เดียวถล่มที่นี่ให้ ย่อยยับ แต่ดูเหมือนแผนของเขาจะเปลี่ยนไปจากเดิมมาก เพราะคนที่มาถล่มที่นี่ไม่ใช่เขา แต่เป็นมือที่สาม หากแต่แผนของเขาก็ยังคงดำเนินต่อไป ดูเหมือนว่าจะดีกว่าแผนเดิมของเขาด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวค่ะ...รดาขอไปเอาของก่อนนะคะ”
เธอร้องบอก เพราะสิ่งของที่จะไปเอานี้มีความสำคัญกับเธอมาก
“แต่เรามีเวลาไม่มากนะ” เขาพูดเมื่อได้ยินเสียงปืนดังมาแว่วๆ จากชั้นล่าง
“มีทางออกด้านหลังค่ะ รับรองปลอดภัย”
เธอพูดก่อนจะวิ่งไปที่ประตูด้านหลัง วิ่งอย่างสุดกำลังไปที่ห้องนอนของเธอ หยิบกระเป๋าใบใหญ่ที่ใส่สิ่งของสำคัญ จากนั้นมือบางหยิบดอกกุหลาบที่เหี่ยวเฉาและเริ่มเหี่ยว จากช่อดอกไม้นับสิบที่อยู่ในห้อง หยิบออกมาช่อละหนึ่งดอก ก่อนจะใส่มันลงไปในกระเป๋า
“ไปค่ะ ตามรดามา”
อัคคีและพรรคพวกตามร่างบางที่วิ่งไปที่ห้องๆ หนึ่งที่อยู่ไม่ไกล ห้องนั้นมีประตูอีกบานหนึ่ง พอเปิดออกไปจะเป็นบันไดนับสิบขั้นทอดลงไปยังชั้นล่าง รดาก้าวเดินไปตามบันไดเป็นคนแรก ตามด้วยอัคคี เดียวและลูกน้องของเขา ไม่ถึงหนึ่งนาทีทั้งหมดลงมาสู่เบื้องล่าง มือบางเปิดประตูเหล็กออกกว้าง จากนั้นก็วิ่งออกไปทันที
เอกชัยที่ขับรถมาจอดรออัคคีที่ลานจอดรถ ตามคำสั่งของผู้เป็นนาย มองดูความโกลาหลที่เกิดขึ้นด้วยหัวใจที่ร้อนรน สภาพของผับด้านหน้ามีเศษกระจกแตกละเอียดจากแรงระเบิดไปทั่วบริเวณ ด้านล่างมีไฟลุกโชนบางจุด เจ้าหน้าที่ตำรวจและรถดับเพลิงทยอยกันมาทำตามหน้าที่ เสียงร้องของนักท่องราตรีหลายสิบคน ที่ตื่นตระหนกและหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดังกระจายไปรอบบริเวณ เอกชัยก้าวเดินไปยังตัวผับกวาดสายตาไปทั่ว เพื่อมองหาร่างของเจ้านายหนุ่ม
“คุณคีย์ครับ ทางนี้ครับ”
เอกชัยโบกมือให้อัคคี เดินแกมวิ่งไปหาเจ้านายหนุ่ม ที่วิ่งออกมาจากประตูบานหนึ่ง ทางด้านข้างของผับ ใบหน้าของเขาเปื้อนยิ้มเมื่อเห็นอัคคีปลอดภัย
“ไปกันเลยเอก”
อัคคีเอ่ยบอก ก่อนที่อัคคี รดา และเอกชัย จะวิ่งไปที่รถยนต์คันหนึ่งที่จอดอยู่ไม่ไกล ส่วนเดียวและพรรคพวกต่างสลายตัวอย่างไร้ร่องรอย โดยไม่มีใครสังเกตเห็น
รดานั่งกอดกระเป๋าใบเก่าไว้แนบอก ร่างบางสั่นนิดๆ กับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปไม่กี่นาที สายตาคมเข้มปรายตามองร่างบางเพียงนิด เหมือนกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง จากนั้นเขยิบตัวเข้ามาใกล้รดา ใช้ลำแขนโอบกอดร่างบางเต็มวงแขน จูบเธอที่กลุ่มผมนุ่มสลวยเบาๆ ทำ สีหน้ารังเกียจและขยะแขยงยามที่เขาจูบที่กลุ่มผมนั้น เป็นใบหน้าที่รดาไม่มีทางได้เห็น
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ต่อไปนี้ผมจะดูแลรดาเอง...จะไม่มีใครทำอะไรรดาได้อีกแล้ว จะไม่มีใครตามหารดา และได้เห็นรดาอีกต่อไป”
ความนัยที่แอบแฝงมากับคำพูดของเขา ไม่ได้ทำให้รดาสะดุดใจแต่อย่างใด เพราะเวลานี้ในสมองของเธอมีแต่ความตื่นกลัว
“รดากลัว...รดากลัว”
เป็นประโยคเดียวที่เธอพร่ำพูดออกมา ชายหนุ่มเบ้ปากกับคำพูดและกิริยาท่าทางของเธอ ที่แสดงออกมาได้อย่างแนบเนียนเหมือนจริงมาก นี่คงเป็นอีกวิธีหนึ่งที่ใช้หลอกล่อผู้ชายให้ตกหลุมพราง อย่างเช่นเสี่ยยลที่ตามมาล้างแค้นหลังจากที่ตาสว่าง
‘แค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับผู้หญิงหลอกลวงเจ้ามายาอย่างเธอ...รดา...เธอต้องเจอหนักกว่านี้แน่’ ชายหนุ่มคาดโทษไว้ในใจ
“ไม่ต้องกลัวนะคนดี...รดาจะปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้ผม”
ร่างหนารัดร่างบางอย่างแนบแน่น ความอบอุ่นจากเรือนกายที่แข็งแรง ทำให้รดาปล่อยกระเป๋าใบเก่งลงสู่พื้นรถ โอบร่างหนาไว้แน่น เหมือนเขาเป็นที่พักพิงสุดท้ายในชีวิต หารู้ไม่ว่าชายคนนี้ ร่างกายและจิตใจของอัคคีจะเผาผลาญร่างของเธอให้มอดไหม้เป็นจุณ ความเจ็บปวดที่หญิงสาวไม่เคยได้รับจากใคร จะคืบคลานเข้ามาหาในไม่ช้า
เวลาห้าทุ่มรถยนต์คันหรูแล่นมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง เอกชัยก้าวลงจากรถ เพื่อไปเปิดประตู หลังจากนั้นเข้ามานั่งประจำที่คนขับ แล้วจึงขับรถยนต์เข้าไปภายในบ้านหลังนั้น
บ้านปูนชั้นเดียว สีขาวสะอาดตา ปลูกสร้างบนเนื้อที่ประมาณหนึ่งไร่ รายล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่กระจายอยู่รอบบริเวณ ที่หน้าประตูทางเข้าไปภายในตัวบ้านปลูกต้นแพรเซี่ยงไฮ้ไว้ในกระบะไม้ตลอดแนว มีดอกกล้วยไม้สีขาวแขวนอยู่ที่ชายคาของตัวบ้านประมาณสี่ห้าต้น หญิงสาวก้าวลงมาจากรถโดยมีชายหนุ่มประคองอยู่ไม่ห่าง ดวงตากลมโตมองแสงไฟที่เริ่มเปิดทีละดวงด้วยฝีมือของเอกชัย ความสวยงามของบ้านหลังน้อยกระจ่างในสายตาของรดา
“สวยจังค่ะ...บ้านใครคะ”
รดาเอ่ยถามเหมือนคนละเมอ แม้บ้านหลังนี้ไม่ใหญ่โตสมฐานะของเขา แต่มันดูร่มรื่นและอบอุ่นเมื่ออยู่ท่ามกลางต้นไม้และดอกไม้นานาชนิด เหมือนบ้านในฝันของเธอ ที่หญิงสาวมักจะวาดฝันว่าสักวันหนึ่งเธอจะมีบ้านหลังน้อยสีขาว มีครอบครัวที่อบอุ่น ไม่จำเป็นต้องรวยล้นฟ้า ไม่จำเป็นต้องมีเฟอร์นิเจอร์เลิศหรู แม้จะยากจนเพียงใด ขอเพียงมีความรักและความเข้าใจกันเท่านั้นก็พอ
“บ้านของรดาไง ต่อไปนี้ที่นี่คือบ้านของรดา บ้านของเรา”
หญิงสาวตวัดสายตามองหน้าผู้พูด เธอไม่ได้หูฝาด ไม่ได้ตาบอด เพราะสิ่งที่เธอได้ยินคือคำพูดของเขาจริงๆ ส่วนแววตาคมแกร่งของเขาที่เธอเห็น มันเต็มไปด้วยความจริงใจ โดยไม่รู้เลยว่าทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตา เป็นละครฉากหนึ่งที่เขาจัดสร้างขึ้นมา
“บ้านของเรา” เธอทวนคำนั้นซ้ำ
“ใช่ครับ บ้านของเรา...ต่อไปนี้ที่นี่คือบ้านของเรา เราจะสร้างครอบครัวกันที่นี่”
เขาพูดก่อนจะเดินมาซ้อนทับด้านหลังของเธอ เอกชัยรู้หน้าที่ของตัวเองดีว่าตอนนี้เขาสมควรจะอยู่ที่ไหน เขาจึงเดินตรงไปที่รถ ก่อนจะขับรถออกไปทันที และจะกลับมาที่นี่อีกครั้งในวันรุ่งขึ้น ตามคำสั่งของผู้เป็นนาย
- ผู้เขียน
