SAVAGE 8
1803 คำ
หลายวันต่อมา
“แกเป็นไงบ้างไม่สบายหนักเลยใช่มั้ย” ทันทีที่มาถึงพวกเพื่อนๆก็พากันกรูเข้ามาหาเธอแล้วแย่งกันถาม บรรยากาศมันเลยดูวุ่นวายมากเกินเหตุไปหน่อย
“เบาๆสิ รบกวนคนอื่นเขา” เธอบอกเพื่อนสาวตัวเอง
“อ่า โทษทีๆฉันห่วงแกมากไปหน่อย” มีนตอบกลับมา
“วะ หวัดดีจ้ะรัก” ฉันมั่นใจว่าฉันไม่รู้จักเธอนะ ผู้หญิงคนนี้ดูท่าทางคุ้นๆก็จริงแต่พอมาคิดดูดีๆแล้วฉันไม่เคยมีเพื่อนหน้าตาแบบนี้นี่นา
“สวัสดีค่ะ เอ่อ ...เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอคะ” ดอกรักถามไปแบบงงๆ ส่วนพวกเพื่อนในกลุ่มก็ขำเธอกันใหญ่
“ขำอะไรอ่ะมีน ...เมื่อกี้ฉันทำอะไรผิดเหรอ” พวกเพื่อนๆส่ายหน้าแบบยิ้มๆ
“แกไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก ...แต่นี่เพื่อนเราเองไงแกจำไม่ได้เหรอ” ดอกรักส่ายหน้าแทนคำตอบ
“แอนไง ...รักจำแอนได้มั้ย” ดอกรักตาโตด้วยความตกใจไม่คิดว่าหน้าตาของแอนจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ทั้งสวยและน่ารักในเวลาเดียวกัน
“สวยขึ้นเยอะเลย เมื่อก่อนก็สวยอยู่แล้วพอมาตอนนี้ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่เลย” แอนยิ้มเขินก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง เธอดูมีความสุขขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย
“แกว่าแปลกๆมั้ยรัก” มีนจ้องไปที่แอนแล้วกระซิบพูดกับเธอ
“อะไรแปลกเหรอ? ก็สวยดีออกแปลกตรงไหน”
“ทั้งที่แอนกลัวทุกสิ่งอย่างขนาดนั้นทำไมถึงกล้าไปทำศัลยกรรมวะ นี่คือเปลี่ยนทั้งหน้าเลยนะไม่เหลือเค้าเดิมเลย” มันก็จริงอย่างที่มีนบอก ฉันเคยสงสัยมาก่อนหน้านี้นานแล้วแต่ก็ลืมมันไปจนกระทั่งมีนพูดถึงเรื่องนี้ฉันเลยอดที่จะสงสัยไปด้วยไม่ได้
“ฉันเคยสงสัยมาก่อนเหมือนกัน แต่แอนอาจจะอยากเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองหรือเปล่าเลยไปทำน่ะ …แต่ผลออกมาก็ดีนะดูแอนมีความสุขดีออก”
“อืม ...คงอย่างที่แกบอกนั่นแหละมั้ง” ถึงแม้ว่ามีนจะยังสงสัยอยู่เธอก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยนั่นไว้คนเดียว เธอมีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องแปลกๆ
...และลางสังหรณ์เธอไม่เคยพลาดซะด้วยสิ
“แอนวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย” สายตาของเพื่อนๆในกลุ่มจ้องมองมาที่เธอตอนที่ดอกรักกเอ่ยปากชวน มันดูน่าอึดอัดยังไงก็ไม่รู้
ความประหม่าเกิดขึ้นในใจอีกครั้งจนตัวเธอเองต้องกัดปากเพื่อระงับอาการตื่นตระหนกไว้ สองหูอื้อไปไม่ได้ยินเสียงใครอีก
“แอน ....แอน” ดอกรักที่เห็นเพื่อนนิ่งไปก็เรียกด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิมนิดหน่อยแต่เธอก็ยังไม่ได้ยินจนต้องไปแตะที่ไหล่เบาๆ
“เฮือก! ...เราขอตัวกลับก่อนนะ ระ เรารู้สึกไม่ค่อยสบาย” แล้วแอนก็วิ่งหนีออกมาจากตรงนั้นทิ้งให้ทุกคนยืนมองหน้ากันด้วยความงุนงง
“แอนจะเป็นอะไรมั้ยนะ” ดอกรักได้แต่พึมพำอยู่คนเดียว
ตึกๆๆๆๆ
“แฮ่กๆๆ” อีกด้านนึงแอนวิ่งหนีทุกคนมาที่ลานจอดรถ เธอมีอาการหวาดกลัวและตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อเม็ดโตไหลออกจากร่างกายเธออย่างกับน้ำ
“ทะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ...ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย แฮ่กๆ” เธอกัดปากตัวเองจนมันห้อเลือด เล็บคมจิกที่แขนตัวเองอย่างเคยตัวพอร่างกายได้รับความเจ็บปวดเธอก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย อาการสั่นทั้งหมดก็หายไปเหลือแค่ต้องปรับอารมณ์ตัวเองให้ตื่นเต้นน้อยลงกว่านี้อีก
“อืม ...ฉันอยู่ที่ลานจอดรถให้เวลาแค่สิบนาที ห้ามเลทเด็ดขาด” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้เธอหันไปมองอย่างไม่ลังเล น้ำตาเอ่อคลอจนมันไหลออกมา เป็นเขาจริงๆด้วย ผู้ชายคนที่เธอเฝ้าฝันหามาตลอด
“ตื่นเต้นจัง เขามาหาฉันแน่ๆ ...ใช่ๆ เราเป็นเนื้อคู่กันนี่นา” รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเธอ แอนหยิบเครื่องสำอางราคาแพงมาปัดแต่งให้เข้าที แต่ยังไม่ทันที่จะเดินออกไปพ้นเสาก็ปรากฏร่างของผู้หญิงคนนึง
...ผู้หญิงที่เป็นเพื่อนรักของเธอ
“คุณให้เวลาฉันน้อยไปหรือเปล่า ...คณะฉันอยู่ไกลจากตรงนี้มากเลยนะคะ” แววตาของแอนแข็งกร้าวสลับกับสับสน ทำไมดอกรักถึงได้ทรยศเธอ ทำไมเพื่อนรักเธอคนนี้ถึงได้มาแย่งเขาไป
“ทำไมถึงกล้าทรยศฉันล่ะดอกรัก ฮึก ...เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ” แอนทรุดตัวลงร้องไห้อยู่ที่หลังเสาเงียบๆนั่งดูทั้งคู่ออกไปด้วยกัน พวกเขาทำไมถึงกล้าทรยศเธอได้ขนาดนี้
“ฉันจะต้องเอาคุณกลับคืนมาให้ได้ ...เธอจะต้องได้รับบทเรียนที่สาสมดอกรัก!!”
“เราจะไปไหนกันคะ ...ทำไมคุณถึงมารับฉันเองแทนที่จะเป็นเหยี่ยว” หลายสันแล้วที่เธอไม่ยอมคุยกับเขา สิงห์เองก็ไม่ค่อยอยากจะเข้าไปคุยกับเธอมากเท่าไหร่แต่เพราะเขาเองก็รู้ตัวว่าทำผิดเลยยอมที่จะเข้ามาคุยด้วยก่อน
“พูดมาก ...น่ารำคาญ” อะไรกันนี่คือสิ่งที่เขาพูดกับเธอหลังจากเกิดเรื่องนั้นเหรอ? น่าเกลียดที่สุดเลยคนบ้าอะไรก็ไม่รู้
“รู้ว่าเธอด่าในใจ ...ถ้าเก่งจริงก็ด่าออกมาให้ฉันได้ยินสิ”
“พูดมั่วๆ รู้ดีเกินไปแล้ว”
“หน้าเธอมันฟ้องว่าด่าฉันอยู่” ดอกรักเลือกที่จะเงียบและหันออกไปมองนอกหน้าต่าง เธอไม่อยากที่จะพูดหรือคุยกับเขาอีก คนนิสัยไม่ดีกวนประสาทแบบเขา
...ไม่อยากจะพูดด้วยอีกเลยตลอดชีวิต
“พาฉันมาโรงพยาบาลทำไมคะ ฉันไม่ได้ป่วยซะหน่อย” สิงห์ยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา เขาเอาแต่ลากเธอให้เดินตามเข้าไปถึงห้องตรวจของเสือ
พรึ่บ
“ไอ้สิงห์ ฉันตรวจคนไข้อยู่” เสือหันมาดุน้องชายพร้อมกับส่งสายตาไล่สิงห์ออกไป
“ให้พยาบาลหาหมอคนใหม่ให้ดิ ...นายออกไปข้างนอก อย่าให้ต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง” สายตาโหดเหี้ยมของสิงห์ทำเอาคนไข้คนนั้นถึงกลับกลัวจนตัวสั่น เขาไม่กล้าจะลุกไปไหนเลยขามันสั่นจนไม่มีแรงแล้ว
“คุณทำบ้าอะไรเนี่ย ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ดอกรักลากสิงห์ออกมาข้างนอกเธออยากจะตบเขาให้หายบ้าซะที ไปข่มขู่คนอื่นแบบนั้นได้ยังไงกัน ถ้าคนไข้ไม่พอใจแล้วเกิดฟ้องโรงพยาบาลขึ้นมาจะทำยังไง
“เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกแล้วเนี่ย คุณไปไล่เขาออกมาได้ยังไงกัน นิสัยไม่ดี” เธอลากเขามาตำหนิหน้าห้องของเสือถึงแม้จะไม่ได้พูดเสียงดังแต่ภาและผึ้งก็ได้ยินครบทุกคำ แถมพวกเธอยังแปลกใจอีกว่าทำไมเขาถึงไม่ได้พูดสวนอะไรกลับไปเลย
“โรงพยาบาลนี้เป็นของบ้านฉัน ...ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์” สิงห์เถียงเธอกลับเหมือนกับเป็นเด็ก ยิ่งทำให้พยาบาลทั้งสองคนมองหน้ากันเลิ่กลัก
...ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะรู้มั้ยว่าท่าทางของตัวเองตอนนี้เหมือนกับที่คบกับรุ่นน้องพยาบาลของเธอเลย เขาดูผ่อนคลายและสบายใจ
“ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้วค่ะ ...คุณเสือเรียกแล้ว” ดอกรักเดินเข้าไปในห้องตรวจตามด้วยสิงห์ เสือดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่เพราะกว่าเขาจะกล่อมให้คนไข้หายกลัวน้องชายตัวเองได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ
“เป็นไงบ้างดอกรัก อาการดีขึ้นมั้ยครับแล้วยังมีเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า? ...แกได้รังแกเธออีกมั้ยตั้งแต่วันนั้น”
“ยังไม่ได้เอาเลย ถึงจะอยากก็เถอะ ...แล้วแผลจะหายหรือยังถ้ายังไม่หายก็ตรวจดูให้หน่อยว่าเมื่อไหร่จะหาย” ดอกรักหันไปมองสิงห์ตาค้อนเขาเป้นบ้าอะไรถึงได้พูดเรื่องส่วนตัวของเธอแบบนี้เนี่ย!!
“ว่ายังไงครับดอกรัก ...ยังเจ็บหรือปวดแผลอยู่มั้ยผมจะได้ดูให้” เธอส่ายหน้าแล้วก้มหน้างุด การที่มีผู้ชายสองคนมานั่งคุยกันเรื่องช่องคลอดเธอนี่ไม่ตลกเลยนะแล้วไหนจะเรื่องที่เขาจะมาตรวจภายในเธออีก
...มันไม่ใช่หรือเปล่าเนี่ย!!
“ขะ ขอตัวนะคะ” เสือมองน้องชายตัวเองที่นั่งยิ้มกริ่มอย่างสนุกสนาน เขาไม่รู้ว่ามันกำลังจะทำอะไรแต่ที่แน่ๆคนที่น่าเนห่วงที่สุดก็คงหนีไม่พ้นดอกรักแน่นอน
สาเหตุที่สิงห์เลือกเธอคงเป็นเพราะอะไรหลายๆอย่างที่ดอกรักมีคล้ายกับมาแตร์มากทั้งเรื่องเอาชนะและเรื่องที่ไม่ยอมเขา สิงห์มักจะแพ้ผู้หญิงแบบนี้เสมอ
“ขออย่าให้เป็นแบบที่ฉันคิดเลยว่ะ ...อย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย”
“คนบ้า บ้าๆๆๆที่สุดเลย” ดอกรักนั่งลงที่เก้าอี้หลังฌรงพยาบาลแล้วเอามือปิดหน้าด้วยความอาย เขาคิดจะทำให้เธออับอายไปถึงไหนกัน
หมับ!
“หนีมาอยู่นี่เอง ...ทำไมเธอ...” แล้วเขาก็เงียบไป สายตาเขามองเหม่อไปที่ซอกตึกของโรงพยาบาลน้ำตาของสิงห์เอ่อคลอขึ้นมา เขาปล่อยมือของดอกรักแล้ววิ่งไปที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
...ใช่ ต้องไม่ผิดแน่ๆ ยังไงก็ต้องใช่เธอ
“เป็นอะไรของเขากันนะ” เธอเลือกที่จะเดินตามเขาไปไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้เธอทำแบบนี้ เสียงพูดคุยของคนสองคนทำให้ดอกรักยิ่งใจเต้นมากกว่าเดิมอีก
ถึงมันจะดูนิสัยเสียแต่เธอก็ทำมันเถอะ
“เธอกลับมาจริงๆเหรอ เธอกลับมาตามคำอ้อนวอนของฉันใช่มั้ย” เสียงของสิงห์ฟังดูเจ็บปวดจนแทบจะขาดใจ เขาไม่เคยรุ้เลยว่าสิ่งที่เขาอธิษฐานในทุกๆคืนก่อนจะนอนมันจะเป็นจริง
“ใช่ค่ะ ฉันกลับมาแล้ว ...ฉันกลับมาหาคุณ” เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยทำให้ดอกรักต้องหันไปมอง สิ่งที่เธอเจอคือสิงห์กอดกับผู้หญิงคนนึงและพอเธอหันมาดอกรักก็ต้องตกใจหนักเข้าไปอีก
“...แอน!!!”
- ผู้เขียน
