วิ่งไม่ไหว 5
1102 คำ
.เห้~~~~
เสียงโห่ร้องเเซวดังขึ้นรอบด้าน เมื่อคนที่รอเชียร์การเเข่งขันวิ่งอยู่นั้นหลายชั่วโมงเห็นร่างของเดลเดินมาไกลๆ ทุกคนที่เห็นก็ต่างตกใจเพราะเดลนั้นมาถึงก่อนกระต่ายน้อย ที่เป็นเเชมร์ถึงสอบสมัยเเต่วันนี้กับโดนโคล่นสะอย่างงั้น มันจะเป็นไปได้หรอ ครอบครัวของชาร์ที่รอเชียร์อยู่ก็ต่างอึ้งที่เด็กน้อยจะเเพ้ในการเเข่งขันครั้งนี้
“อ้ะดูนั่นสิ”
“เห้ยเจ้าชาร์ทำไมไปอยู่บนหลังพ่อหนุ่มคนนั้นเเหละ”
“เออจริงด้วยๆ”
คนที่สังเกตุเห็นร่างบางเมื่อเดลเดินเข้ามาใกล้เลื่อยๆ ก็ตะโกนบอกคนรอบข้างให้สังเกตุดีๆ
“ตายเเล้วคุณลูกเราเป็นอะไรหรือป่าวทำไมถึงถูกเเบกมาอย่างงั้นละ ดูหน้าเจ้าชาค์สิดูอ่อนเเรงมากๆ”
“ผมก็ไม่เเน่ใจ”
“อื้อออเดินช้าๆ เจ็บ” ชาร์ที่กำลังหลับตาผักผ่อนพูดขึ้นข้างหูชายหนุ่ม ย่าให้เดินเบาๆ เพราะทุกย่างเก้าที่กระเเทกลงพื้นมันสะเทือนขึ้นมาถึงเขาจนเเปร่บช่วงร่าง
“หึหึ” เดลเดินเข้ามาใกล้เส้นไชยเรื่อยๆ คนที่เชียร์อยู่ขอบสนามก็ส่งเสียงเชียร์เเละเสียงถามว่าทำไมชาร์ถึงโดนอุ้มมาเเบบนั้น
ปังๆ
ปังๆ
“ผู้ชนะ….เดล!!!”
เสียงกรรมการประกาศดังขึ้ยเมื่อเดลเดินผ่านเส้นไชยมา
“เจ้าชาร์เป็นอะไรมาลูกทำไมดูเพลียขนาดนี้”
“น้องเหนื่อยวิ่งนิดหน่อยครับ”
“มาเดียวฉันอุ้มเอง” พ่อของชาร์เดินเข้าไปเเละอุ้มคนเป็นลูกสู่อ้อมกอดดด้วยความเป็นห่วง
“ขอบใจมากนะจ้ะที่อุ้มเจ้าชาร์มาด้วย….ให้เเม่เลี้ยงข้าวสักจานไหมลูก”
“เอาเป็นพรุ้งนี้เเล้วกันครับเดียวผมไปกินที่บ้าน ตอนนี้ก็ให้ชาร์ผักผ่อนก่อนนะครับ ผมก็เหนื่อยเหมือนกัน ขอตัวนะครับ”
“จ้ะลูก… ปะเร็วคุณกลับบ้านเจ้าชาร์ไม่สบายหรือป่าวก็ไม่รู้” สองคนพ่อเเม่ต่างพากันอุ้มลูกของตัวเองกลับบ้านอย่างไวด้วยความเป็นห่วง เดลที่เดินออกไปไม่กี่ก้าวหันกลับไปมองสามคนพ่อเเม่ลูกนั้นยิ้มๆ พรุ้งนี้คงต้องเตรียมสินสอดไปด้วยเเล้วสิ
.
.
.
.
วันต่อมา
ก็อกๆ
เเกร็ก!
“อ้าวเดล มาทันเวลาอาหารเช้าพ่อดีเเม่คิดว่าเราจะไม่มาเเล้วป่ะๆ เข้ามาก่อน”
“ครับ…เเล้วน้องเป็นอย่างไงบ้างครับ”
“เราชาร์ไม่เป็นอะไรหรอกจ้ะเห็นบอกว่าวิ่งจนเหนือยขาอ่อนเเรงเลยเดินไม่ได้ เเค่ก็ต้องขอบใจเดลจริงๆ ที่อุ้มลูกเเม่มา”
“ไม่เป็นอะไรครับ”
“มาๆ นั่งลงเลยๆ คนอื่นวันนี้เขาออกไปข้างนอกกันเเต่เช้า ตอนนี้มีเเค่เเม่กลับเจ้าชาร์ที่อยู่บ้าน”
“เเล้วชาร์ยังไม่ลงมาหรอครับ”
“กำลังอาบน้ำอยู่อีกเดียวก็ลงมาเเล้วเดียวเเม่ขึ้นไปดูก่อน” เมลลี่พูดบอกเเละเดินขึ้นบ้านตรงไปยังห้องนอนของลูกชาย
“เจ้าชาร์เสร็จหรือยังลูกวันนี้มีเเจกมากินข้าวด้วยอย่าให้เขารอนาน”
“ครับๆ เสร็จเเล้ว” ชาร์ที่กำลังเเต่งตัวอยู่พูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ เเค่เขาขยับตัวนิดเดียวข่องทางข้างหลังที่โดนเปิดซิงมาก็ระบมไปหมด เจาต้องเดินขาถ่างๆ ออกจากกันนิดหน่อยเพื่อลดเเรงเสียดทาน
เเกร็ก
“เสร็จเเล้วครับเเล้ววันนี้พ่อกับยายไปไหนครับเห็นออกไปเเต่เช้ามืด”
“เห็นพ่อบอกจะพายายไปลองตกปลาที่น้ำตก เพราะยายเราไม่ค่อยจะออกบ้านเลยพาไปเปิดหูเปิดตาปะๆ ลงไปข้างล่างกินข้าวได้เเล้วเเขกรออยู่”
“ใครหรอครับ”
“ก็เดลที่เเข่งกับลูกเมื่อวานไง”
“ห้ะ!!” ชาร์ร้องออกมาด้วยความตกใจสองเท้าที่กำลังจะเดินลงบันไดหยุดลงทันที เดลหรอเจ้านั้นมาทำไมมาทำไมที่บ้านเขา
“ทำไมเขาถึงมา”
“ก็เเม่เลี้ยงข้าวขอบคุณเขาที่อุ้มลูกมาไง ป่ะๆ” เมลลี่ที่เห็นคนลูกลีลาจึงดึงมือลากลงมายังชั้นล่าง
“…..”
“มาเเล้วๆ กินได้เลยนะอะนี่ข้าวไม่พอบอกเเม่เดียวตักให้อีก” เมลลี่บริการตักข้าวใส่จานเเตกจายให้เด็กๆ เเละส่วนของตัวเอง
“ขอบคุณครับ” เดลพูดกล่าวขอบคุณ
“….” ชาร์ที่นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเอาเเต่ก้มหน้าก้มตาหลบใบหน้าที่สีเเดงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเห็นหน้าคนที่นั่งอยู่เเล้ว ภาพในหัวจากเหตุการณ์เมื่อวานทำให้เขาไม่กบ้าที่จะสบตาคนหล่ออย่างเดลอีก
“คุณน้าครับผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วยเรื่องของชาร์”
“เรียกเเม่เถอะจ้ะเเม่ชอบ”
“ครับ”
“เเล้วมีเรื่องอะไรจะคุยจ้ะ”
“คือผมกับน้องคบหากันมาสักพักเเล้วอยากจะขอน้อง…เป็นเมีย”
“ห้ะ//ห้ะ” สองเเม่ลูกร้องประสานเสียงกันจนกังลั่นบ้าน
“หมายความไงเจ้าชาร์”
“มะ…มะ…ไม่ใช่นะเเม่เขาพูดมั่ว….นี่นายพูดอะไร”
“เรื่องจริงครับผมกับชาร์กำลังคบหากัน เเละเคยทำอย่างว่ากันเเล้วด้วย อุบ…”
“หยุดนะ” ชาร์ที่เห็นเดลจะพูดสิ่งน่าอายก็รีบพุ่งตัวเข้าไปปิดปาก
“อุ้ยตายเเล้ว…จริงหรอเนี่ย….เเม่ไม่คิดมากความรักของเราสองคน ก็รักกันนานๆ นะลูกตายวันนี้คงต้องจัดงานฉลองสักหน่อยรอยายกับพ่อทาก่อนนะลูก”
“ไม่ใช่เเม่เจ้าใจผิดเเล้….”
“เดียวผมช่วยทำอาหารครับ”
“ได้จ้ะ”
“เเม่!!!!!!”
เมลลี่ในสมองตอนนี้ที่คิดเรื่องลูกมีเเฟน สิ่งรอบข้างก็ไม่มีความหมายเจ้าตัวจมปักอยู่กับความคิดของตัวเอง ดีใจที่ลูกรักของตนมีเเฟนหล่อเหลาขนาดนี้ ชาร์พยามพูดสักเท่าไหร่ก็ไม่เข้าหูเธอเลยสักคำ
“ที่รัก….”
“เห้ยปล่อยนะ” ชาร์ร้องขึ้นพยามดิ้นตัวออกจากอ้อมกอดอุ่นของเดล
“ฉันไม่ใช่ที่รักของนาย”
“ทำไมจะไม่ใช่…เเล้วเมื่อวานละได้เเล้วจะทิ้งหรอ”
“เเหม่กล้าพูดนายต่างหากที่ข่มขืนฉัน” ชาร์พูดเสียงเบาให้ได้ยินกันอยู่สองคน
“ฉันชอบนะคนดื้อเเบบนี้”
“ปล่อยเดียวนี้นะ”
“ไม่”
“ปล่อยยยยย~~~~”
- ผู้เขียน
