ติณณ์มองดูหลังบางของทิพรดาด้วยความหนักใจอย่างที่สุด เพราะทิพรดานั้นดูผ่ายผอมลงจนรู้สึกใจหาย
“ทิพย์” เขาเรียกชื่อเธอแผ่วเบา
หญิงสาวที่ยืนรอชายหนุ่มหันไปมองแล้วก็ฝืนยิ้มให้อย่างพยายามทำให้เห็นว่าร่าเริง ทั้ง ๆ ที่ในใจเธอนั้นบอบซ้ำเหลือเกิน
“พี่ติณณ์” เธอขานรับเรียกชื่อชายหนุ่มน้ำเสียงอ่อนหวาน
“มาได้ยังไงครับ” ติณณ์ถามออกไปเช่นนั้น เพราะไม่รู้จะทักทายเช่นไร หากจะพูดจาอ่อนหวาน ก็กลัวเหลือเกินว่าหญิงสาวจะเก็บเอาไปคิดมาก...คิดเข้าข้างตัวเองอีก
“ทิพย์ขับรถมาเองน่ะสิคะ พี่ติณณ์งานยุ่งหรือเปล่าคะ ถึงไม่ไปเยี่ยมทิพย์เลย” ทิพรดาฝืนยิ้ม ขณะถามกลับด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบลึก ๆ เพราะรู้ดีว่ายังไงติณณ์คงไม่มีทางไปเยี่ยมเธอแน่นอน แต่เธอก็แกล้งหลอกตัวเองอยู่ทุกวันว่าเขาคงติดงาน
“พี่...”
“ช่างเถอะค่ะ ทิพย์ไม่โกรธพี่ติณณ์หรอก ทิพย์เข้าใจว่าพี่ติณณ์งานยุ่ง ทิพย์เข้าใจค่ะ”
“เข้าใจ” ติณณ์ทวนคำพูดเบา ๆ
