“พลาดอีกแล้วเหรอ!!” เสียงตะคอกที่ดังเข้าไปในเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กทำให้คนที่อยู่ปลายสายรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ด้วยความหวาดหวั่นกับอารมณ์ของเจ้าของน้ำเสียงในขณะนั้น “นังหน้าโง่คนไหน วะ ที่ทำอย่างนั้น”
“เอ่อ...”
“บอกคนของของแกด้วยว่าให้หุบปากให้สนิท เดี๋ยวฉันจะช่วยวิ่งเต้นให้มันออกมาเอง แต่ถ้าหากมันปากโป้ง ฉันไม่รับรองความปลอดภัยนะ”
“ครับ ๆ ๆ ผมจะกำซับมันทั้งคู่อย่างดีเลยครับ” ปลายสายรีบรับคำด้วยความกลัวเกรงต่อน้ำเสียงกระแทกกระทั้นนั้น
“เออ!” ทัตพลกระแทกเสียงใส่มือถือด้วยอารมณ์หงุดหงิดขัดใจ นึกอยากจะเห็นใบหน้าของคนที่วิ่งไปรับมีดแทนนังเด็กนั่นขึ้นมาทันที ถ้ามันไม่ทำบ้า ๆ เช่นนั้น ป่านนี้นังเด็กนั่นคงถูกคนของเขาสั่งสอนไปแล้ว ในขณะที่ทัตพลครุ่นคิดด้วยความโกรธขึงก็จำต้องรีบปรับสีหน้า เมื่อประตูห้องนอนบุตรสาวค่อย ๆ เปิดออกมา
ทิพรดาเดินออกมาด้วยใบหน้าไม่สดชื่นเท่าใดนัก ที่เป็นเช่นนี้เพ
