บทที่ 3
346 คำ
เจตน์ที่กำลังยืนดูดบุหรี่มองเห็นคนตัวเล็กในชุดพนักงานเดินตรงมาหาตัวเองก็ยกยิ้มมุมปากแล้วทิ้งบุหรี่ในมือตัวเองพร้อมกับยกเท้าหนาบดขยี้ให้ไฟมอดดับแล้วสองมือก็ล้วงกระเป๋ากางเกงรอให้เจ้าหล่อนเดินมาถึงตัวเอง
“ที่คุณบอกว่าจ่ายไม่อั้น ไม่อั้นจริงเหรอคะ?”
“ถือว่าฉลาดใช้ได้”
“ถ้าคุณตกลง ฉันก็ตกลง ไม่ว่าข้อเสนอที่คุณจะยื่นให้คืออะไร ขอแค่คุณจ่ายค่ารักษาให้น้องชายฉัน กับจ่ายหนี้ให้พ่อฉัน” หทัยกานต์เอ่ยอย่างเข้มแข็ง แต่คนฟังก็มองออกว่าเธอกำลังพยายามเข้มแข็ง
“พร้อมเริ่มงานวันนี้เลยไหมล่ะ ถ้าพร้อมก็ไปลาออกจากงานที่ทำแล้วไปกับฉันตอนนี้”
น้ำเสียงเข้มเต็มไปด้วยอำนาจและนั่นทำให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าใจสั่นไหวจนต้องหลบสายตาดุดันที่จ้องมองตัวเอง เธอเพิ่งได้เห็นหน้าของอีกฝ่ายชัดเจนก็ตอนนี้ว่าหน้าตาของเขาดีแค่ไหน และภายใต้ใบหน้าที่ดูดีราวกับสวรรค์ปั้นแต่งนั้นเต็มไปด้วยความลึกลับจนต้องก้าวถอยห่างไปหนึ่งก้าวเพื่อระวังตัวเองจากสายตาอันตรายสีสนิมเข้มที่จดจ้องมองตัวเองราวกับอาหารก็มิปาน
“พร้อมค่ะ”
“งั้นก็ดี ไปจัดการเคลียร์ตัวเองซะ ฉันจะรออยู่ตรงนี้” เจตน์บอกสั่งคนตัวเล็กตรงหน้าตัวเอง
“ค่ะ” แล้วหทัยกานต์ก็เดินย้อนกลับเข้าไปในผับเพื่อจะลาออกตามที่เขาสั่ง
“ง่าย!” เจตน์พึมพำกับตัวเองเมื่อคนตัวเล็กเดินจากไปพร้อมกับมือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงล้วงโทรศัพท์ออกมากดต่อสายหาเพื่อนตัวเองที่อยู่ข้างในผับ
“ฉันกลับก่อนนะไอ้กตตน์” เขาบอกจบก็กดตัดวางสายจากเพื่อนเดินไปนั่งรอกวางสาวที่เก้าอี้ตัวยาวที่อยู่ไม่ไกลจากตรงที่ตัวเองยืนอยู่
- ผู้เขียน
