บทที่ 9 ไม่เห็นใจอีกแล้ว
1225 คำ
“สรา คุณเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะผมมาแล้ว” เกสรายกยิ้มดีใจที่แผนการของเธอสำเร็จ
“ฮึกๆ คุณไม่รักสรา สราไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้แล้ว” เกสราร้องไห้ออกมาเสียงดังเรียกร้องให้นรวัฒน์สนใจ
“สรา คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะอย่างน้อยคุณก็ต้องนึกถึงหน้าพ่อกับแม่ของคุณบ้าง กว่าเขาจะเลี้ยงดูคุณจนเติบโตมาขนาดนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย คุณจะทำอะไรคุณก็คิดก่อนสิ” ชายหนุ่มไม่ได้รับการตอบรับจึงพังประตูเข้าไปในที่สุด เขารีบสาวเท้าเข้าไปหาเกสราที่นอนแช่อยู่ในน้ำจนตัวเปื่อย แน่นอนว่าร่างกายของหญิงสาวเปลือยเปล่าชายหนุ่มจึงรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายเธอเอาไว้หลวมๆแล้วพาออกไปจากห้องน้ำทันที เขาพาเธอมานั่งลงที่โซฟาตัวยาวแทนที่จะเป็นเตียงกว้างในห้องนอน
“คุณทำมันสำเร็จ วันนี้ผมมาหาคุณได้แต่ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้อีกผมจะไม่สนใจคุณอีกต่อไปแม้ว่าคุณจะเรียกร้องความสนใจแค่ไหน”
“ทำไมคุณถึงใจร้ายกับสราขนาดนี้ละคะ เราเคยรักกันไม่ใช่หรอคะ” หญิงสาวถามออกไปน้ำเสียงสั่นเครือ ชายหนุ่มได้แต่ส่ายศีรษะไปมาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ เพราะเขารู้ไงล่ะว่าคนตรงหน้าไม่ได้รักเขาจริงแต่รักที่เงินทองของเขาต่างหาก
“ผมไม่เคยรักคุณ ขอโทษที่ต้องบอกตามตรง”
“ฮึกๆ ไม่จริงค่ะสราไม่เชื่อ”
“เลิกร้องไห้แล้วอยู่นิ่งๆครับ ผมจะไปหยิบชุดมาให้” ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังรื้อค้นเสื้อผ้าเกสราก็ไม่รอช้าคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่โต๊ะน้ำช้าตรงหน้ามาถ่ายภาพเขาเอาไว้ ถ้านรีกุลได้เห็นภาพเหล่านี้คงจะอกแตกตายแน่ๆ หลังจากที่เธอสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็ขอตัวกลับทันที เกสราเอ่ยขอโทษเขาและบอกกับเขาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกเด็ดขาด ขอบคุณที่อย่างน้อยวันนี้เขาก็มาหาเธอในวันที่เธอรู้สึกแย่ที่สุด นรีกุลรอผู้เป็นสามีจนกระทั่งเผลอหลับไปเพราะฝืนตัวเองต่อไม่ไหว ชายหนุ่มกลับมาถึงก็เห็นว่าภรรยาหลับไปแล้วก็เบาใจเพราะกลัวว่าเธอยังนั่งรอเขาจนกว่าเขาจะกลับมา
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นเกสราก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอตั้งใจทำงานและไม่มาวุ่นวายกับนรวัฒน์อีก นั่นทำให้นรวัฒน์รู้สึกโล่งใจและคิดว่าทุกอย่างควรจะเป็นอย่างที่มันควรจะเป็นแล้ว แต่เขาคิดผิดเพราะมันคือทะเลที่คลื่นสงบรอคอยเวลาที่จะมีคลื่นยักษ์ลูกใหญ่โหมกระหน่ำต่างหาก
“หล่อนว่าสราช่วงนี้แปลกไปไหม”
“นั่นสิ นางไม่ค่อยมายุ่งวุ่นวายกับหมอวัฒน์เท่าไร”
“สงสัยจะรู้แล้วละมั้งว่าใครเป็นตัวจริงใครเป็นตัวปลอม”
“ไม่มีงานทำหรือยังงึงมีเวลามาพูดเรื่องชาวบ้าน” เกสรามออกไปเสียงดัง หล่อนชักจะทนคนปากมากไม่ไหวแล้ว แต่มันติดอยู่ที่ตอนนี้เธอกำลังสร้างตัวตนใหม่
“ไปทานข้าวกันไหมครับคุณพยาบาล”
“เชิญคุณหมอวรเวชเถอะค่ะ ดิฉันมีอาหารกลางวันแล้ว”
“จะหยิ่งไปถึงไหนแค่ไปกินข้าวกับผมก็ไม่ได้หรอ”
“เราไม่ได่สนิทกันนี่คะ”
“สนิทครับ สนิทมากด้วย ผมดีใจนะที่คุณตัดใจจากวัฒน์มันได้แล้ว โลกนี้ตั้งกว้างใหญ่มีผู้ชายอีกเยอะแยะอย่าไปสนใจผู้ชายที่แต่งงานแล้วเลยมันจะปวดใจเปล่าๆ”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวคุณหมอน่าจะรู้นะคะ”
“ครับๆ ผมเตือนด้วยความหวังดีต่างหากไม่อยากให้ถล่ำลึกไปมากกว่านี้ก็เท่านั้น”
“ขอบคุณที่หวังดีค่ะแต่สราไม่ต้องการ”
วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่นรีกุลมีความสุขกับชีวิตแสนเรียบง่ายที่ตื่นเช้ามาทำอาหารให้ผู้เป็นสามีทาน รวมถึงทำอาหารกลางวันใส่กล่องไปให้ชายหนุ่มด้วย
“ตั้งใจทำงานนะคะ นรีจะรอพี่อยุ่ที่บ้านของเรา”
“โอเคครับ อย่าเพิ่งเหงาล่ะครับเดี๋ยวตอนเย็นพี่พาไปทานของอร่อยข้างนอก”
“จริงหรอคะ”
“จริงสิครับ”
“ดีใจจังเลยค่ะ นรีจะรอนะคะ” นรวัฒน์หอบหิ้วกล่องข้าวที่ภรรยาตั้งใจทำให้มาวางเอาไว้บนโต๊ะจากนั้นก็ลงไปตรวจคนไข้แบบIPD ที่นอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล พอเห็นว่าคุณหมอหนุ่มเดินออกไปแล้วเกสราจึงรีบเดินเข้ามาหยิบกล่องข้าวแล้วเอาออกไปทิ้งเหมือนอย่างเคย เธอจะไม่ยอมให้เขาได้ทานอาหารฝีมือนรีกุลตราบใดที่เธอยังอยู่ที่นี่ เมื่อนรวัฒนืทำการตรวจเสร็จแล้วก็กลับมาที่ห้องตรวจปกติอีกครั้ง เขามองหากล่องข้าวของภรรยาแต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ เขาว่าเขาวางเอาไว้บนโต๊ะนี่หน่าแล้วมันจะหายไปไหนได้
“คุณเกสราครับเห็นกล่องข้าวของผมไหมครับ” ในที่สุดเขาก็ต้องจำใจถามคนที่วนเวียนอยู่แถวนี้ตลอด
“เห็นค่ะ สราทิ้งไปแล้ว”
“อะไรนะครับ”
“สราเคยชินน่ะค่ะคุณหมอ ปกติก็เอาไปจัดการทุกวันอยู่แล้ว” ชายหนุ่มรับรู้ได้ทันทีว่าครั้งนี้หญิงสาวตั้งใจจะเอาอาหารที่นรีกุลทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจไปทิ้งหน้าตาเฉยและเขาไม่พอใจเอามากๆ
“ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเข้าใจผิดไป แต่คุณฟังผมให้ดีๆนะครับว่าต่อจากนี้คุณไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับของส่วนตัวของผมอีกแล้ว เข้าใจตรงกันนะครับ เชิญคนไข้คนแรกเข้ามาตรวจได้เลยครับ” ชายหนุ่มรีบเอ่ยตัดบทให้หญิงสาวพาคนไข้เข้ามาได้เพื่อจบประโยคส่วนตัวระหว่างเขากับเธอ
“ค่ะ เชิญคุณจิตราเข้าพบคุณหมอได้ค่ะ” แม้จะรู้สึกเสียหน้าไม่น้อยแต่เธอก็ต้องพยายามปรับอารมณ์ของตัวเองให้ได้ พักกลางวันความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดก็หมดลง หญิงสาวใช้เบอร์ปริศนาส่งข้อความไปหานรีกุลโดยตรงโดยเริ่มจากภาพอาหารที่ถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี ด้านนรีกุลเมื่อได้รับข้อความก็รีบเปิดอ่าน มีรูปภาพหลายภาพถูกส่งเข้ามาและนั่นทำให้เธอรู้สึกอึ้งมือไม้สั่นไปหมดทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ อาหารที่เธอตั้งใจทำทำไมถึงไปอยู่ในถังขยะได้ล่ะ แล้วแบบนี้มื้อกลางวันสามีของเธอทานอะไรเข้าไป
“ของไม่อร่อยคนทานเขาก็เลือกนะคะ” ประโยคนี้ทำเอาหัวใจเธอเหมือนถูกบีบรัดจนเจ็บแสบไปหมด เธอจะต้องสืบเรื่องนี้ให้รู้เรื่องว่าความจริงมันเป็นอย่างไรให้ได้ ถ้าผู้เป็นสามีไม่ต้องการทำไมเขาไม่บอกเธอตรงๆ นี่สินะถึงทำให้เขาไม่รู้ว่าในวันนั้นใครเป็นคนทำข้าวต้มหอมๆให้เขาทาน
- ผู้เขียน
