บทที่7 งานเลี้ยง
1038 คำ
เวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งใกล้เวลาเลิกงาน คนไข้คนสุดท้ายเดินออกจากห้องไปแล้วเขาจึงเอ่ยถามกลับพยาบาลหน้าห้องอย่างเกสราว่า
“มีคนไข้อีกไหมครับ” นรวัฒน์ถามออกไปน้ำเสียงกระตือรือร้น
“คนไข้หมดแล้วค่ะ” หญิงสาวถือวิสาสะเข้ามาในห้องของนรวัฒน์แล้วกดล็อคประตูทันที ชายหนุ่มจ้องมองอย่างต้องการคำตอบจากการกระทำของอีกฝ่าย
“ที่รักคะ อย่าทำแบบนี้กับสราได้ไหม สรารักคุณนะคะ” เกสราขยับเข้ามาใกล้นรวัฒน์พยายามจะออดอ้อนให้เขาหลงกลเธอเหมือนอย่างเคย
“ผมบอกชัดเจนแล้วนะครับ ช่วยขยับออกไปด้วยครับผมยังมีธุระต้องไปทำต่อ” ชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบ ภายในใจส่วนลึกบอกว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับอีกฝ่ายแล้ว
“คุณจะไปไหนคะ จะไปหานังเมียที่นั่งกอดทะเบียนสมรสนั่นใช่ไหม” เกสราถามกลับเสียงดังด้วยความไม่พอใจ แค่คิดว่าเขาจะรีบกลับไปเอาใจนรีกุลหล่อนก้แทบจะบ้าตายซะตรงนี้
“ที่นี่คือโรงพยาบาลนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยเตือนสติหญิงสาวเสียงเข้ม เขาไม่เคยเห็นเธอแสดงอาการแบบนี้มาก่อนเลยหรือแน่จริงแล้วเธอเป็นคนแบบนี้
“สราขอโทษค่ะ สรารักคุณนี่คะจะให้สราเลิกรักคุณง่ายๆได้ยังไง” หญิงสาวที่เพิ่งรู้ตัวว่าแสดงธาตุแท้ของตนเองออกไปแสร้งร้องไห้บีบน้ำตาให้ชายหนุ่มสงสารจากนั้นก็ถลามากอดชายหนุ่มเอาไว้แนบแน่น เขาเองไม่ได้ผลักเธอออกยอมให้เธอกอดเพียงเพราะอยากจะชดเชยก่อนที่ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แต่หญิงสาวยังไม่หยุดความพยายามเพียงเท่านั้น หล่อนพยายามพร่ำจูบชายหนุ่มในขณะที่มือก็พยายามลูบไล้ไปที่อกแกร่งจนเขาต้องผละห่างอัตโนมัติ การกระทำของนรวัฒน์ทำใจเกสราปวดหัวใจเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มรีบออกไปจากห้องทันที หลังจากที่เขาออกไปแล้วเกสราก็ค่อยๆนั่งลงไปกับพื้นอย่างคนหมดแรงและร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ หล่อนจะไม่มีวันสูญเสียนรวัฒน์ไปง่ายแบบนี้แน่
“ฮือๆ ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เราสองคนรักกันไม่ใช่หรอคะ ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ฮึกๆ ต้องเป็นเพราะยัยนรีแน่ๆ นังนรีมันเป็นมารของสรา สราจะจัดการมัน”
นรวัฒน์พาภรรยาคนสวยที่วันนี้แต่งหน้าแต่งตัวสวยเป็นพิเศษกว่าทุกวันมาส่งที่งานเลี้ยง เขาไม่คิดเลยว่าเวลาที่มีสีสันแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าของคนข้างกายแล้วจะทำให้เธอดูสวยสง่าน่าหลงใหลมากขึ้นเป็นเท่าตัว เรียกได้ว่ายิ่งมองก็ยิ่งหลงคนอะไรน่ารักมาก
“น้องนรีมาแล้ว พี่ดีใจจังเลยครับที่นรีมาร่วมงานเลี้ยงกับพวกเรา” พลับเอ่ยทักทายอดีตลูกน้องที่เขาแสดงออกชัดเจนว่าสนใจเจ้าหล่อนแต่หล่อนกับเมินเฉยและวางสถานะให้เขาเป็นเพียงพี่ชายเท่านั้น
“สวัสดีค่ะพี่พลับ พี่พลับสบายดีนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็สัมผัสได้ว่าพลับนั้นยังเอ็นดูเธอเหมือนเดิม
“วันนี้ใครมาส่งครับเนี่ย” พลับถามออกไปน้ำเสียงติดจะกวนๆ
“พี่นรวัฒน์สามีของนรีเองค่ะ” หญิงสาวตอบกลับยิ้มๆ รู้สึกเขินอายไม่น้อยแต่เขาคือสามีของเธอจริงๆนี่
“อ้าวพี่ก็นึกว่านรีโสดนะครับ ก่อนหน้านี้ไม่เห็นเคยปรากฏตัวมาก่อน” คำพูดแดกดันทำให้นรวัฒน์รู้สึกไม่พอใจเอามากๆ แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาไอ้หมอนี่พยายามจีบภรรยาเขามาตลอดสินะ
“พี่พลับก็แซวแรงไปค่ะ พี่วัฒน์คะนี่พี่พลับเจ้านายของนรีเองค่ะ แล้วก็เป็นเจ้าของที่นี่ด้วย” หญิงสาวรีบแก้ต่างทันทีเพราะกลัวจะเกิดเรื่องราวใหญ่โตระหว่างสองหนุ่ม
“ไหนๆก็มาถึงงานแล้วผมขออยู่ร่วมงานอีกสักคนได้ไหมครับ หวังว่าคุณพลับคงจะไม่ใจแคบ”
“ได้สิครับ ผมน่ะพร้อมที่จะดูแลเอาใจใส่ทุกคนอยู่แล้วโดยเฉพาะน้องนรีนะครับ” พลับแกล้งขยับเข้ามาโอบไหล่บางของนรีกุลนั่นคือการกระทำที่ไม่สมควรทำอย่างยิ่งในสายตาของนรวัฒน์
“ช่วยเอามือออกด้วยครับ คุณไม่ควรจะถึงเนื้อถึงตัวผู้หญิงที่แต่งงานแล้วนะครับ” นรวัฒน์บอกออกไปอย่างต้องการจะเตือนสติอีกฝ่าย
“แล้วผู้ชายที่ถึงเนื้อถึงตัวผู้หญิงคนอื่นทั้งที่ตัวเองแต่งงานแล้วนี่มันหมายความว่ายังไงครับ” พลับถามกลับน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เหมือนกับว่ากุมความลับอะไรบางอย่างอยู่
“ไปกันใหญ่แล้วค่ะ ในเมื่อพี่วัฒน์อยากจะร่วมงานด้วยเราก็ควรจะเข้าไปทักทายผู้ใหญ่ในงานด้วยกันนะคะ”
“ได้เลยครับ พี่ขอโทษนะครับที่เป็นสามีที่ไม่ค่อยมีเวลาให้เลย พี่พร้อมจะไปทักทายทุกคนแล้วครับ”
“ค่ะ พวกเราขอตัวก่อนนะคะพี่พลับ”
“ครับ ตามสบายนะครับขาดเหลืออะไรบอกพี่ได้เดี๋ยวพี่จะจัดการให้”
“พวกเราคงไม่รบกวนคุณหรอกครับคุณพลับ” นรวัฒน์พูดคำว่าเน่าต่อท้ายแต่ไม่ได้เปล่งเสียงออกมาแต่ตั้งใจให้อีกฝ่ายเห็นชัดๆ
“ไอ้หมอนี่มันวอนซะแล้ว” พลับกำหมัดแน่นอยากจะชกหน้านรวัฒน์สักทีสองที เขาอยากจะรู้จริงๆว่าชายหนุ่มทำบุญด้วยอะไรถึงได้หัวใจของนรีกุลไปครอบครอง หญิงสาวทั้งรักทั้งหลงแต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่เคยจะสนใจ วันที่เธอบอกจะขอลาออกวันนั้นเขารู้เลยว่ากำลังจะเสียพนักงานคนหนึ่งที่มองว่างานที่ทำอยู่นั้นคือความสุขและตั้งใจทำมันอย่างเต็มที่ไปแล้ว
- ผู้เขียน
