EP.04
912 คำ
EP.04
เช้าวันรุ่งขึ้น มันเป็นเช้าวันหยุดวันอาทิตย์ที่มีแต่ความสดชื่นสดใส อริมาเดินทางมาหาธารารินตั้งแต่เช้าตรู่พร้อมกับชักชวนหญิงสาวชาวกรุงไปเดินเที่ยวตลาดเช้าของตัวอำเภอซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องพักของพวกเธอมากนัก
อริมาและธารารินปั่นจักรยานด้วยระยะทางประมาณห้าร้อยเมตรก็มาถึงยังตลาดเช้า
เช้าอันสดใส เต็มไปด้วยภาพอันอบอุ่น มีชาวบ้านออกมาจับจ่ายซื้อของกันอย่างอุ่นหนาฝาครั่งท่ามกลางของบรรยากาศยามเช้าอันเย็นสบาย
เช้าขนาดนี้สายหมอกยังลอยปกคลุมพื้นที่ตลาดเช้าอยู่อย่างจางๆ
แม้อากาศจะเย็นกว่าที่เคยสัมผัสมา หากธารารินกลับสามารถปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว
“หนาวๆ แบบนี้ บนภู บนดอยน่าจะอากาศดีกว่านี้นะคะ”
ทั้งสองจอดจักรยานไว้ข้างทางพร้อมกับชวนกันเดินเข้าไปยังตลาดเช้า
ระหว่างทางธารารินสอบถามประวัติและพื้นที่ของอำเภอเล็กๆ แห่งนี้จากอริมาให้มากที่สุด โดยทิ้งความไม่เข้าใจและอารมณ์ขุ่นข้องไว้ที่ห้องพักของตนเอง
“ใช่ค่ะ หมู่บ้านบนดอยอากาศจะดีมาก โดยเฉพาะช่วงฤดูหนาวแบบนี้หมู่บ้านผาตะวัน ซึ่งอยู่บนสันดอยสูง บรรยากาศจะดีมากเลยค่ะ”
“บ้านผาตะวันหรือคะ ธารอยากจะไปบ้างจัง”
แค่ฟังคำบรรยายจากอริมา ธารารินถึงกับนึกถึงสภาพหมู่บ้านบนดอยที่มีแต่ธรรมชาติ มีป่าไม้ มีผู้คนที่แต่งตัวแบบชาวเขาและมีหนองน้ำใสไหลชื่นเย็น
“หมู่บ้านผาตะวันเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพรค่ะ เป็นหมู่บ้านในโครงการบ้านเล็กในป่าใหญ่ด้วยนะคะ”
“จริงหรือคะ”
ดวงตาคู่สวยเบิกมองคนพูดแล้วยิ้ม ภายในใจของหญิงสาวคิดอยากจะไปสัมผัสและเยี่ยมชมหมู่บ้านนั้นสักครั้ง
“ธารชักอยากจะไปแล้วสิคะ”
“โอ้ย...อย่าไปเลยค่ะ” อริมาเบิกตาโตเมื่อเห็นสาวรุ่นน้องเอ่ยแบบนั้น “มันไกลมากเลยนะคะ ติดชายแดนด้วย การคมนาคมก็ลำบาก”
“แต่เมื่อกี้พี่อบบอกว่าเป็นหมู่บ้านในโครงการหลวงด้วยนี่คะ น่าสนใจมากนี่ที่พวกเราจะไปพัฒนา”
“ก็แค่เคยเป็นและนานมากเลยค่ะ คนที่นี่ไม่มีใครไปกันหรอกนะ มันไกลและทุรกันดารมาก ห่างไกลความเจริญ อยู่กับป่ากับเขา”
“แสดงว่าหมู่บ้านนี้แทบไม่มีเจ้าหน้าที่เข้าไปดูแลสิคะ”
“จะว่าไม่มีก็ไม่เชิงนะคะ ก็มีพวกเจ้าหน้าที่ป่าไม้กับพวกอาสาสมัครทหารพรานนั่นแหละค่ะที่เข้าไปดูแล ส่วนมากเป็นพวกที่ชอบสมบุกสมบันในป่ามากกว่าที่เข้าไปดูแลชาวบ้านที่นั่น อย่างพวกเราไม่ค่อยเข้าไปกันหรอก”
ธารารินได้แต่ถอนใจยามมองหน้ารุ่นพี่สาว นี่หรือผู้รับหน้าที่เป็นนักพัฒนา แค่ความลำบากวางตัวรออยู่ตรงหน้าก็ไม่คิดก้าวเข้าไปหามันเสียแล้ว
“แสดงว่าที่นั่นไม่มีพัฒนากรเข้าไปดูแลน่ะสิคะ”
“ใช่ค่ะ ที่นั่นไม่มีพัฒนากร ชาวบ้านเขาก็อยู่ดูแลกันตามประสาพวกเขา ก็อย่างที่บอกแหละค่ะ จะมีแต่เจ้าหน้าที่บางกลุ่มที่เป็นผู้ชายเข้าไปดูกัน ผู้ยิ้งผู้หญิงอย่างพวกเราเขาไม่เข้าไปหรอกมันลำบากมาก”
“แล้วชาวบ้านล่ะคะพี่ เขาจะอยู่เขาจะกินกันอย่างไร”
เป็นอีกครั้งที่ธารารินมองหน้าคู่สนทนาหมายใจให้ได้คำตอบโดยไว ซึ่งกลับแตกต่างจากอีกฝ่ายที่ไม่เอ่ยคำใดต่อ หากแต่ก้มลงดูผักที่วางขายบนแผงตรงหน้าแทน
“น้องธารดูสิคะ ผักนี่สวยๆ ทั้งนั้นเลยนะ ชาวบ้านที่นี่เขาปลูกเอง ขายเอง ปลอดสารพิษแน่นอนค่ะ”
ธารารินไม่ชอบใจเอาเสียเลยยามเห็นอีกฝ่ายไม่ให้คำตอบกระจ่างชัดกับเธอ แต่กระนั้นพืชผักที่วางขายอยู่ตรงหน้ากลับดึงดูดความสนใจทั้งหมดของหญิงสาวไปได้อย่างรวดเร็ว
ทั้งสองสาวใช้เวลาเดินตลาดเช้าแห่งนั้นอยู่ร่วมหนึ่งชั่วโมง สถานที่แห่งนั้นธารารินได้เห็นวิถีชีวิตของชาวบ้านอย่างใกล้ชิด ทั้งอาหารการกินแบบพื้นถิ่น ทั้งพืชผักที่แปลกตาซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อนถูกชาวบ้านนำมาวางขาย
ไม่นานทั้งสองก็ออกจากตลาดเช้าแห่งนั้นเดินมายังจักรยานที่จอดอยู่ หากจู่ๆ กลับเกิดเหตุการณ์อันไม่คาดฝันขึ้นอย่างรวดเร็วจนพวกเธอร้องลั่น
กระเป๋าคล้องไหล่ของธารารินซึ่งในนั้นมีทั้งกระเป๋าเงินและของมีค่าของหญิงสาวถูกชายวัยรุ่นคนหนึ่งกระชากไปต่อหน้าต่อตาและต่อสายตาของผู้คนมากมาย แล้วชายคนนั้นก็วิ่งลับมุมตึกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนแม้เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหญิงสาวทั้งสอง
ธารารินหน้าตื่น ครั้งจะวิ่งตามไปกลับไม่ทันการณ์เสียแล้ว เธอจึงได้แต่ยืนหน้าซีดอยู่กับที่และทำอะไรไม่ถูก
เช่นเดียวกับอริมาที่ร้องแรกแหกกระเซอให้ผู้คนรอบข้างช่วยเหลือติดตามระเป๋าของสาวชาวกรุงมาคืนให้ได้
หากอนิจจา...พวกชาวบ้านกลับแค่มองตามโดยไม่คิดช่วยเหลือหญิงสาวทั้งสองแต่อย่างใด
- ผู้เขียน
