EP.35
ผิวเดินมาหยุดตรงจุดที่ผู้ใหญ่เสนเคยคุกเข่าให้กับความสูญเสียตรงหน้า ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเขาภายใต้ผ้าขาวม้าที่เคียนศีรษะเศร้าไปอย่างทันทีเมื่อเห็นเศษซากความเสียหายเหล่านั้น แววตาอันแวววาวทอประกายซึมเชื่องอย่างช้าๆ ความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่าตรงหน้าที่เคยเห็นกลับกลายสภาพเป็นเพียงตอไม้ที่มีใบไม้แห้งเหี่ยววางทับถมเต็มไปหมด
ไพรกว้างนิ่งสนิทราวไร้ชีวิต มีเพียงแสงแดดร้อนแรงที่สาดซัดแผดเผาใบแห้งให้ยิ่งเหี่ยวเฉา กองขี้เลื้อยกองแล้วกองเล่ากรุ่นกลิ่นความตายโชยไปทั่วทั้งทุ่งแห่งนั้น แม้แต่แมลงเล็กๆ น้อยๆ ที่เคยกรีดปีกประสานเสียงกันอย่างไพเราะกลับไม่มีให้เห็น
ริ้วความรู้สึกสูญเสียแผ่กระจายทุกพื้นที่ ชายหนุ่มผู้อยู่กับผืนไพรอันกว้างขวางขยับลงไปนั่งยังตอไม้สักต้นหนึ่ง เหยียดขาซ้ายไปข้างหน้า หยัดเข่าขวาขึ้นเพื่อวางมืออันไร้เรี่ยวแรงความรู้สึก ทอดสายตาอันเจ็บปวดมองผืนป่าไม้สักทองที่ตายไปแล้วอย่างเศร้าเส
