EP.06 ปัญหากลางป่าใหญ่
989 คำ
EP.06
ครั้งซื้อของและนำมาไว้ที่รถเรียบร้อยแล้ว ศิลาจึงเข้าไปประจำที่คนขับพร้อมกับนั่งรอใครอีกคนซึ่งแยกออกไปซื้อของอีกด้าน จนกระทั่งเขาคนนั้นเดินกลับมา ก่อนจะถามถึงความพร้อมของศิลา หากชายหนุ่มผู้มาใหม่กลับแปลกใจเอียงหน้ามองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจในคำตอบที่มีแต่ความเงียบนั้น
ศิลายังคงยิ้มแล้วทำสีหน้าแววตาราวกับคนเพ้อฝัน
“นายหิน...นี่นายเป็นอะไร”
ฝ่ามือของเจ้าหนุ่มวางลงบนหัวไหล่ของอีกฝ่ายจนสะดุ้ง
“อ่ะ....เอ่อ...หัวหน้า อะ...อะไรครับ”
“นายเป็นอะไร ฉันเห็นนายนั่งยิ้มตั้งแต่มาถึง เรียกยังไงก็ไม่เออออ...”
“ผมหรือครับ แหะ...แหะ”
เจ้าตัวยิ้มเจื่อน มองไปยังของหลังรถซึ่งบางส่วนได้จากชายหนุ่มผู้มาใหม่หรือเขาเรียกว่าหัวหน้า ก่อนจะหันกลับมามองคนถามอีกครั้ง
“หัวหน้าได้ของมาครบไหมครับ”
“อืม...ของฉันครบ แล้วนายล่ะได้ครบไหม”
“ครับ ครบตามจำนวน ไม่ขาดไม่เกินครับพ้ม”
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเถอะ เดี๋ยวต้องเข้าป่าต่ออีก”
ชายหนุ่มผู้นั่งเบาะข้างกับรถจิ๊ปซึ่งศิลาเป็นคนขับนั้นคือหัวหน้าของเขา ซึ่งเป็นหัวหน้าเจ้าหน้าที่ป่าไม้ ของหน่วยพิทักษ์ป่าต้นน้ำลำน้ำยม เขามีชื่อว่า ภูตะวัน สัญธิมา เจ้าหน้าที่ป่าไม้หนุ่มอนาคตไกล ผู้ก้าวเข้ามาประจำการเพื่อดูแลป่าต้นน้ำลำน้ำยมให้เป็นหนึ่งในแม่น้ำสายหลักของประเทศ
ถือว่าเป็นงานหนักอยู่พอสมควรกับช่วงระยะเวลาช่วงหลังนี้ในการดูแลป่าต้นน้ำให้อุดมสมบูรณ์ เป็นสายธารหลักและเป็นป่าแม่ของแผ่นดินไทย เพราะยุคสมัยนี้มีการบุกรุกพื้นที่ป่าไม้กันอย่างอึกทึกคึกโครม ทั้งลักลอบทำไร่เลื่อนลอยอย่างไม่เกรงซึ่งกฎหมายบ้านเมือง
ภูตะวันและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ รวมไปถึงหน่วยงานอื่นจึงเข้าไปให้ความรู้กับชาวบ้านให้รู้ถึงผลเสียที่จะตามมาอย่างมากมายเมื่อป่าต้นน้ำถูกทำลาย
ซึ่งดูเหมือนว่าในช่วงระยะหลังๆ นี้ภัยพิบัติธรรมชาติเหมือนจะเริ่มเอาคืนกับชาวบ้านในบางส่วน บางกลุ่ม ซึ่งมันร้ายแรงมากมายนักยามทวีความรุนแรงขึ้นทุกๆ ปี
ชาวบ้านส่วนใหญ่ซึ่งอาศัยอยู่กับป่าและไม่รู้เรื่องอะไรด้วยต่างก็ต้องเดือดร้อนไปกับกลุ่มคนบางคนที่กระทำอย่างเห็นแก่ตัวมากกว่าส่วนรวม
ทั้งไฟป่า ทั้งหมอกควันอันเกิดจากการเผาป่าและความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ทั้งน้ำป่า ดินถล่มในช่วงฤดูฝน เพราะพื้นที่ภูเขาไม่มีต้นไม้ดูดซับน้ำ ทั้งความแห้งแล้งจนขาดน้ำทำการเกษตรในช่วงฤดูปลูกผักปลูกข้าว รวมไปถึงความยากแค้นแสนเข็ญในช่วงระยะหลังมานี้
ปัญหาทั้งหมดเกิดขึ้นจากน้ำมือของมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว ทำร้ายธรรมชาติ ทำลายป่าไม้ จนเมื่อวันหนึ่งถึงจุดที่ธรรมชาติต้องเอาคืน มันก็ไม่ได้ให้ความอาทรต่อมนุษย์อย่างที่มนุษย์เคยทำกับมันไม่
ยังดีที่ป่าต้นน้ำยม บนสันภูผีปันน้ำใกล้กับหมู่บ้านผาตะวันยังเป็นพื้นที่ธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์อยู่เกือบหกสิบเปอร์เซ็นต์ แต่กระนั้นสี่สิบเปอร์เซ็นต์ที่หายไปก็สร้างความเจ็บปวดให้กับพี่น้องชาวบ้านอยู่เกือบทุกปี
สิ่งที่เด่นชัดสุดคือปัญหาหมอกควันในช่วงฤดูแล้งที่สร้างความเดือดร้อนไปทั่วทั้งอำเภอเล็กๆ แห่งนี้ และน้ำป่าที่ไหลหลากทุกๆ ปีในช่วงฤดูฝน
รวมไปถึงนายทุนที่เริ่มเดินทางเข้าไปในพื้นที่เพราะเห็นเป็นทำเลเหมาะสมในการสร้างรีสอร์ตที่พักต้อนรับนักท่องเที่ยวซึ่งกำลังหลั่งไหลเข้ามา ซึ่งมีความน่าสนใจอยู่หลายอย่าง ทั้งน้ำตก ทั้งวัฒนธรรมอันอ่อนช้อยงดงามและอื่นๆ อีกมากมายที่เมืองเล็กๆ แห่งนี้พร้อมจะนำเสนออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ตลอดเส้นทางการเดินทางสู่หน่วยพิทักษ์ป่าต้นน้ำ ภูตะวันเห็นศิลาเอาแต่ยิ้ม สร้างความแปลกใจให้กับชายหนุ่มเป็นหนักหนา วันนี้หลังจากที่แยกกันลูกน้องที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทในเวลาเดียวกันไปเจออะไรมากันแน่ถึงทำให้เกิดอาการราวกับคนเพ้อคลั่งไปได้
เจ้าหนุ่มได้แต่ส่ายหน้า ละทิ้งความสงสัยนั้นเอาไว้ในใจเพราะรู้ถึงถามไปก็ยังไม่ได้รับความจริงจากปากของศิลาจนกว่าเจ้าตัวจะเป็นฝ่ายเปิดปากออกมาเอง
รถจิ๊ปคันเก่าสมบุกสมบันไปยังสถานที่ต่างๆ ตามแต่เจ้าของสั่งการ ทั้งขึ้นเขา ลงห้วย ได้พาสองหนุ่มแห่งหน่วยพิทักษ์ป่าต้นน้ำลำน้ำยมมาถึงยังหน่วยงานซึ่งตั้งอยู่บนเทือกเขาสูงใหญ่ทางทิศตะวันออกของตัวอำเภอเล็กๆ สถานที่แห่งนี้ยังคงมีต้นไม้ยืนต้นสูงชะลูด ความหนาแน่นของผืนป่าอันเขียวขจีนี่เองที่ยังช่วยให้มีสายน้ำหล่อเลี้ยงผู้คนทั้งอำเภออยู่ตลอดชั่วนาตาปี
แต่ก็น่าใจหายเมื่อนับวันปริมาณของสายน้ำนั้นลดลงทุกปี
รถคันนั้นจอดสนิทที่หน้าหน่วยงาน ก่อนทั้งสองหนุ่มจะลงจากรถพร้อมช่วยกันขนของ โดยมีอีกหนึ่งหนุ่มในชุดปรายเวทเข้ามาช่วยขนของอีกคนหนึ่ง
ทั้งสามขนของเข้าไปไว้สำนักงาน อีกส่วนหนึ่งศิลาได้นำกลับไปยังเรือนพักด้านหลัง ซึ่งส่วนนี้เป็นพวกข้าวสารอาหารแห้งในการเป็นเสบียงทุกครั้งที่เจ้าหน้าที่ต้องเดินเท้าเข้าป่าไปอ้างแรมหลายวัน
เช่นเดียวกับอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ภูตะวัน ศิลาและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ กำลังจะเดินเท้าเข้าป่าเพื่อตรวจเช็คพื้นที่สีเขียวติดชายแดนร่วมกับเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นอาสาสมัครทหารพรานตระเวนไปตามสันเทือกเขาในเขตรับผิดชอบ
ร่วมสัปดาห์นั่นแหละ พวกเขาถึงได้กลับมาอีกครั้ง
- ผู้เขียน
