เพล้ง!!!
"หยุดเลยนะฮาเกน!!" น้ำเสียงหวานตะหวาดดัง เมื่อมาตามน้องชายกลับคอนโด ไม่คิดว่าจะเจอเขากำลังแกล้งสาวใช้ในบ้าน ดึงผมเปียจนคนถูกกระทำมีน้ำตา เด็กสาวรีบวิ่งมาหลบข้างหลังบาง เหมือนเป็นที่พึ่งพิงสุดท้าย
"แค่แหย่นิดๆหน่อยๆ ทำเป็นเล่นใหญ่ไปได้" ฮาเกนพูดเหน็บแหนมไม่มีวี่แววสำนึกผิด ทุกครั้งที่เธอเห็นเขามักกลั่นแกล้งเด็กสาวเสมอ ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอทำอะไรผิดหนักหนา
"นี่มันมากไปนะเกน!เค้กหยุดร้องนะ ฉันอยู่นี่แล้วเก็บของรีบไปพักเถอะ" พอมองสำรวจไปรอบๆ หนังสือเรียนวัยมัธยมปลายกระจัดกระจายเกลื่อน โดยไม่ต้องบอกก็รู้ฝีมือใคร
เจ้าของน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เอี้ยวตัวเพียงนิด ลูบศรีษะปลอบประโลมเด็กสาว เกลี่ยน้ำตาออกจากหน้า ก่อนกลับไปจ้องตาผู้กระทำผิดตามเดิม
"เข้าข้างกันเข้าไปเถอะ"
"แล้วนายไม่คิดว่าถ้าลุงณุมาเจอลูกตัวเองโดนแกล้ง เค้าจะรู้สึกยังไง แถมป๊าอีกคนด้วยถ้าลูกตัวเองสร้างปัญหาหน่ะ" ร่างสูงที่ก
