@โรงอาหาร
“มึงเนี่ยนะจะทำอาหารงานเลี้ยง” แวนเอ่ยออกมาเสียงดังหลังจากที่ฉันได้เล่าให้ฟังเรื่องที่คุยกับทางครอบครัวคุณเวลล์
“มึงปักผ้าเหมือนเดิมเถอะ” ยูมิปล่อยมือจากช้อนแล้วตบบ่าฉัน
“กูทำอาหารแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ใช่!!!” สองสาวประสานเสียง มือบอบบางของตัวเองจึงทำหน้าที่เกาท้ายทอยแก้เขิน
“เรียบร้อยเว่อร์ แต่ทำอาหารไม่ได้ งงแล้วนะ” พร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเอง
“กูทำอร่อยนะ มึงเชื่อกู” ฉันพูดกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ซึ่งทั้งสองไม่ได้มีทีท่าวางใจเลย
“ไข่เจียวยังไม่อร่อยเลย แล้วนี่อาหารงานเลี้ยงนะเว้ย มึงคิดใหม่เถอะ ปล่อยให้ยายปูนั่นหามาเถอะ”
“ไม่!” ฉันตอบแวนเสียงแข็ง “กูไม่มีทางปล่อยให้ยายนั่นได้หน้าได้ตาอยู่คนเดียวหรอก”
“กูกลัวมึงจะเสียหน้าไง” ยูมิพูดด้วยความเป็นห่วง ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าชัดเจนมาก ๆ ฉันจึงระบายยิ้มบาง ๆ กลับไปให้
“ไม่มีคำนั้น กูมั่นใจ”
กลับมาถึงบ้านฉันเจอกับคุณล
