CHAPTER 4
ปัง ปัง ปัง
เคาะประตูได้ไร้มารยาทขนาดนี้ ก็คงมีคนเดียวที่จะทำ!
ฉันเอาหมอนปิดหูไว้ หวังให้ไม่มีเสียงเล็ดลอดเข้ามากวนการนอน ทว่าก็สู้ไม่ได้ จำเป็นต้องลุกขึ้นมาแล้วดูนาฬิกาที่ผนัง
7.45
จะเรียกแต่เช้าเพื่อ?
ฉันเปิดประตูด้วยความหงุดหงิด ดวงตาพลันเบิกโพลงและกลืนคำพูดที่เกือบที่จะพ่นออกไปลงคอทันที
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้หญิงวัยกลางคนที่ดูมีออร่าความรวย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร…คุณแม่ของคุณเวลล์ ท่านชื่อวรรณ “คุณป้ามาปลุกเพียงแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เงาะบอกว่าเธอซื้อของมาเยอะมาก”
ฉันเงียบรอฟังต่อ ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณป้าเอ่ยออกมา ท่านต้องการจะสื่ออะไร
“เงินทองที่มี ไม่ใช่ให้เธอผลาญเล่น”
“ก็เงินของเพียงไม่ใช่เหรอคะ” ให้มาแล้ว ฉันจะใช้ทำอะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอ
“เงินของคุณวิล ไม่ใช่ของเธอ”
“แต่คุณลุงให้เพียงแล้วนี่คะ”
“เอ๊ะ นางนี่ เธอกล้าย้อนฉันเหรอ”
“อ้าว” ฉันร้องออกมา
