เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของใครบางคนทำให้เดมอนสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาผุดลุกขึ้นนั่ง และมองไปยังมุมห้องที่เป็นต้นเสียง ก็เห็นว่าแม่สาวใช้คนสวยที่เขากัดกินอย่างดุเดือดเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้ กำลังนั่งกอดเข่าร่ำไห้ปิ่มจะขาดใจอยู่ตรงนั้น
นี่หล่อนจะเสียใจอะไรกันนักกันหนา
เดมอนเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เขาตวัดตามองไปที่นาฬิกาที่ผนังห้องก็พบว่าตอนนี้หกโมงเย็นกว่าๆ แล้ว สองขาแข็งแรงก้าวลงไปจากเตียง และเดินตรงเข้าไปหาคนที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญราวกับญาติผู้ใหญ่เสียด้วยความไม่พอใจ
“เสียใจอะไรนักหนา หรือว่าฉันจัดให้ไม่ถึงใจ”
คนที่นั่งร้องไห้อยู่สะดุ้งตกใจ ก่อนจะรีบป้ายน้ำตาทิ้ง กลีบปากอิ่มที่สั่นระริกยังบวมเจ่ออย่างเห็นได้ชัด
นี่เขารุนแรงกับหล่อนถึงเพียงนี้เชียวหรือ แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่อเขามีสิทธิ์ทำอะไรกับหล่อนก็ได้
“ยัง...ยังไม่ตอบอีก เธอนี่ชอบทำให้ฉันหงุดหงิดนักนะ”
“คือ...ดิฉัน...”
“มีอะไรก็พูดม
