พะแพงตอบรับคำสั่งของป้ามิเชลล์ทั้งน้ำตา ก่อนจะย่ำเท้าตามหลังวิคตอเรียไปเงียบๆ แต่ระหว่างทางวิคตอเรียก็ชวนคุยไม่หยุด แต่หล่อนก็มักจะเป็นผู้ฟังที่ดีเสียมากกว่า จนกระทั่งเดินมาถึงห้องนอนของเดมอน วิคตอเรียก็ยกมือขึ้นเคาะประตู
“เดมอนคะ วิคกี้เข้าไปนะคะ”
“เชิญครับ”
คำพูดแสดงความคุ้นเคยของทั้งสองคนทำให้พะแพงยิ่งเจียมตัวเอง หล่อนก้าวตามร่างอรชรของวิคตอเรียเข้าไปภายในห้องนอนของเดมอน และก็ได้เห็นเขายืนเช็ดเส้นผมที่ยังคงเปียกลู่อยู่หน้ากระจก ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขามีเพียงเสื้อคลุมผ้าขนหนูตัวเดียวเท่านั้น บอกให้รู้ว่าเขาเตรียมพร้อมสำหรับวิคตอเรียมากแค่ไหน
หล่อนเจ็บไปทั้งหัวใจ เจ็บปวดจนแทบจะขาดใจ แต่ก็จำต้องอดทนเอาไว้ กลั้นน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง
“กระเป๋าเสื้อผ้าของฉันวางอยู่ในห้องเสื้อผ้า เธอเข้าไปจัดให้เรียบร้อยนะแพตตี้” วิคตอเรียหันมาสั่งเสียงเรียบ
