ตอนที่ 7
945 คำ
มิลินกลืนน้ำลายลงคอ ตามองกิจกามเข้าจังหวะตรงหน้าไม่กะพริบ แยกต้นขาออกจากกัน อยากจะจดจ่อความยิ่งใหญ่นั้นให้รู้รส ทว่าไอสัมผัสจากด้านหลังว่ามีบางสิ่งมาประชิดตัวก็ทำให้หล่อนสะดุ้ง ปากขยับจะกรีดร้องแต่ยังช้าไปกว่าฝ่ามือที่ตะปบปิด พร้อมกับท่อนแขนแข็งแกร่งตวัดรัดรอบเอวหล่อนก่อนกระชากให้พ้นไปจากตรงนั้น
ดวงตาของมิลินเบิกกว้าง ร่ำร้องให้คนที่ทำกิจกามตรงหน้าหันมา แต่ทั้งบุญมากับอุไรก็พร้อมจะลืมฟ้าลืมฝนกันอยู่แล้ว ทั้งคู่กระแทกกระทั้นใส่กันโดยไม่มองหล่อนเลยสักนิด แต่หล่อนจะทำอย่างไร
มิลินครุ่นคิดพยายามดิ้นรนทุกหนทางเพื่อจะให้รอดพ้นจากสถานการณ์ตรงหน้า แต่ความมืดรอบตัวกับความเงียบที่ไร้เสียงแมลงกลางคืน หล่อนกลับเหมือนถูกฉุดดึงลงสู่นรก นรกที่หล่อนไม่มีทางล่วงรู้ได้เลยว่าผู้ชายที่กอดกระชับรอบเอวหล่อนและพยายามลากให้พ้นจากตรงนี้จะพาหล่อนไปที่ไหน รู้แต่ว่าไม่ใช่สิ่งดีแน่
‘อื้อ… ปล่อยฉัน ไอ้บ้า! ปล่อยฉัน!’
นั่นคือเสียงร่ำร้องแต่กลับฟังไม่รู้เรื่องและไม่ดังมากพอเพราะฝ่ามือแข็งของมันกดทับไม่ปรานี และแค่พ้นแนวสวนออกมาไกล จู่ๆ คนด้านหลังก็หยุด
มิลินหน้าตาตื่น กวาดสายตามองรอบด้าน เพราะไอ้บ้านี่พาหล่อนมาด้านหลังสุดของสวนติดกับลำคลอง มันคงไม่คิดจะทำหล่อน แบบที่น้าบุญมาทำกับอุไรใช่ไหม
“ชู่ววววว…”
เสียงเป่าลมจากปากเข้าที่ซอกคอทำให้มิลินสะท้านเฮือก และยิ่งสะท้านมากขึ้นเมื่อความแข็งขืนของบางสิ่งถูไถอยู่กับบั้นท้าย ความกลัวราวจะหายไปกลายเป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง ไอ้บ้านี่ตั้งใจจะทำแบบนั้นใช่ไหม แล้วหล่อนล่ะควรทำยังไง
มิลินหลับตาสั่นไปทั้งร่าง สั่นจนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของมัน ก่อนที่เสียงพูดจะทำให้หล่อนนิ่งขึง ทุกสิ่งที่คิดราวร่วงหายกระจายเป็นอากาศ เมื่อเสียงนั้น…
“อยากมากเหรอหนูลิน”
เสียงทุ้มนั้นเป่ารดอยู่ที่ซอกคอ ทว่าทำให้มิลินอึ้งจนพูดไม่ออก เพราะนั่นหมายความว่าทุกสิ่งที่หล่อนทำ… คุณเตี่ยเห็น
ฝ่ามือที่ทาบปิดริมฝีปากค่อยๆ ลดลง แต่ไม่ได้ละไปจากร่างกายของหล่อน เพราะเพียงละออกแต่กลับลูบไล้จากปลายคางลงมาตามลำคอเคลื่อนลงมาถึงทรวงอกอวบที่หอบหายใจถี่จากสัมผัส กอบกุมลงน้ำหนักบีบเค้น ฝ่ามืออีกข้างก็คลายออกและรั้งหล่อนให้หันเข้าหา ดันเข้าชิดร่างจนความแข็งขืนเสียดสีอยู่บริเวณหน้าท้อง และปะป่ายที่บริเวณนั้น จนหล่อนเกือบแล้วที่จะร้องคราง
“ว่าไงล่ะ ฉันถามว่าอยากมากเหรอ”
มิลินเม้มริมฝีปาก หล่อนกำลังสั่นไปทั้งร่าง สั่นเพราะกลัว และสั่นเพราะสัมผัสที่เขายังคงลูบไล้ ทุกจุด ทุกน้ำหนักที่ลงไป คือการปลุกเร้า
“ว่าไง…”
“เอ่อ… หนู…”
“ถ้าตอบว่าอยาก จะได้ทุกสิ่งที่ปรารถนา”
เสียงกระซิบนั้นดังชิดติดริมฝีปาก ฝ่ามือคลึงเต้าอวบ และอีกข้างเคลื่อนไปบีบสะโพก กดร่างหล่อนให้แนบกับร่างเขา แต่… หล่อนไม่กล้าให้เกินเลยกว่านี้
“อย่าค่ะคุณเตี่ย หนู… หนูง่วงนอน หนูจะไปนอนแล้ว”
“อืม… กินแครอทก่อนนอนด้วยเหรอ”
หล่อนปล่อยมือจากเจ้าผักสีส้มทันที นึกโกรธตัวเองที่ยังกำเจ้าผักนี่แน่น และดูท่าเจ้าผักดุ้นใหญ่ที่เสียดสีอยู่บริเวณหน้าท้องของหล่อนจะอยากให้หล่อนกินมากกว่า แต่หล่อนต้องพาตัวเองไปจากที่นี่ให้ได้ แม้ว่าหล่อนจะอยากมากแค่ไหน หล่อนก็จะไม่มีวันกินของต้องห้ามเด็ดขาด อย่างมากหล่อนก็ขอกินแค่ในจินตนาการเท่านั้น
“ปล่อยหนูนะคะคุณเตี่ย ดึกแล้ว”
“อยากให้ปล่อยตรงไหนล่ะ ตรงนี้หรือว่าในห้องนอน”
“คุณเตี่ย…”
มิลินอ้าปากค้างเมื่อคุณเตี่ยกระชับเอวหล่อนเข้าใกล้ เสียดสีดุ้นแข็งกึ่งกลางกายกับบริเวณนั้นของหล่อน คุณเตี่ยดูราวจะไม่กลัวบาปกลัวกรรมทั้งๆที่หล่อนเป็นลูกสะใภ้
มิลินพยายามทำใจดีสู้เสือ ถ้าดีดดิ้นแล้วจะกลายเป็นยั่วยุ หล่อนของสงบศึกและพูดกันด้วยเหตุผลดีกว่า
“คุณเตี่ยปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะคะ สิ่งที่คุณเตี่ยทำมันไม่ถูก”
“ไม่ถูกยังไงล่ะ ไหนลองพูดออกมาสิ”
“ก็ที่คุณเตี่ยทำอยู่นี้แหล่ะค่ะมันไม่ถูก ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะคะ คุณเตี่ยจะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงว่าไม่ได้หรือว่าได้กันแน่”
“คุณเตี่ย... พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะคะ”
“เรื่องแบบนี้ไม่ต้องพูดหรอกทำเลยดีกว่า”
“คุณเตี่ย!”
“จะร้องเสียงดังทำไม อยากเรียกคนอื่นมาดูฉากรักของเราเหรอ”
“ไม่นะคะ จะไม่มีฉากรักอะไรทั้งนั้น”
“แน่ใจนะว่าไม่มี”
“ไม่ค่ะ หนูบอกว่าไม่ก็ไม่สิคะ คุณเตี่ยปล่อยหนูเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นหนูจะร้องให้คนช่วย”
“หนูไม่กล้าหรอก เพราะถ้าหนูร้อง…”
น้ำเสียงของคุณเตี่ยและสายตาร้อนแรงเป็นต่อทำให้หล่อนหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่ใช่ว่ากลัวแต่เป็นเพราะน้ำเสียงและสายตานั้นกระเส่าและสั่นจนหล่อนกลัวใจตัวเอง
- ผู้เขียน
