คุณราม | EP.2 ลินดา…

838 คำ
ยิ่งได้มองใกล้ๆ น่าหลงใหลเป็นบ้า… “…ด ดิฉันเข้าห้องผิด ต้องขออภัยคุณผู้ชายมากๆ ค่ะ” ในที่สุดเธอก็ดึงสติตัวเองกลับมาได้แล้วขอโทษขอโพยยกใหญ่ ยิ่งโดนมองด้วยสายตาคมเข้มแบบนั้นก็ยิ่งทำให้เธอสั่นจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่ก้มโค้งซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น ในตอนนั้นประตูห้องพักก็ถูกเปิดออกจากคนด้านนอก หญิงสาวหันไปมองด้วยความตกใจเมื่อเห็นหัวหน้างานทำหน้าตึงเครียดและชายหนุ่มที่คาดว่าเป็นลูกน้องหรือบอดี้การ์ดของคุณผู้ชายคนนี้เดินเข้ามา “ขอโทษครับนาย” เจคอบ บอดี้การ์ดคนสนิทของรามสูรก้มโค้งขอโทษเจ้านาย รู้ดีว่านายของตนเองนั้นไม่ชอบการถูกรบกวนมากแค่ไหน “ดิฉันต้องขออภัยแทนพนักงานด้วยค่ะ ทางรีสอร์ตสัญญาว่าจะมีบทลงโทษอย่างสาสมกับความสะเพร่าในครั้งนี้ คุณผู้ชายให้อภัยกับความผิดครั้งนี้ด้วยเถอะนะคะ” ซาเมีย หัวหน้าพนักงานทำความสะอาดเอ่ยขอโทษลูกค้าระดับสูงอย่างสุภาพและเกรงกลัว ก่อนที่ผู้จัดการรีสอร์ตจะรีบปรี่ตามเข้ามา คนที่ทำผิดก็ได้แต่ยืนก้มหัวอยู่ด้านหลังเงียบๆ กับความผิดพลาดของตนเองในครั้งนี้ ใบหน้าของเธอซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด ถ้าไม่โดนไล่ออกพร้อมค่าปรับ บุญที่เธอทำมาก็คงหมดไปกับเรื่องวันนี้แน่ๆ “เก็บของแล้วตามฉันออกมาเดี๋ยวนี้” ผู้จัดการรีสอร์ตสั่งเสียงเข้มแต่หญิงสาวก็ยังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง “ลินด์!” “ฮึก…ค่ะ ค่ะผู้จัดการ” ร่างเล็กสะดุ้งเหมือนตื่นจากภวังค์ หญิงสาวลนลานรีบเก็บกวาดของออกจากห้องนั้นก่อนที่จะมีพนักงานทำความสะอาดคนใหม่เข้าไปทำความสะอาดแทน รามสูรพ่นลมหายใจด้วยความไม่สบอารมณ์ กลับเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย มือใหญ่จัดเนกไทบนคอปกเสื้ออยู่ๆ ก็นึกถึงเด็กสาวคนเมื่อกี้ ใบหน้าสวยหวานมีเสน่ห์ หน้าผากมน คิ้วเรียวงาม ดวงตาสวยหวานไปทางดื้อรั้นและมั่นใจช่างแตกต่างกับที่เธอมองเขาเมื่อครู่ จมูกเล็กน่ารัก ริมฝีปากเรียวสวยอวบอิ่มกำลังดี รูปร่างสวยอรชรผิวขาวนวลเนียนของเจ้าหล่อนทำให้เขาไม่สามารถละสายตาได้เลย “ลินดา…” เสียงทุ้มเอ่ยเงียบๆ คนเดียว รอยยิ้มมุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ... หลังจากออกจากห้องพักห้องนั้น หญิงสาวก็ถูกนำตัวไปตักเตือนกับผู้จัดการใหญ่ของรีสอร์ตทันที “รู้หรือเปล่าว่าลูกค้าคนนั้นเขาเป็นใคร” “ล…ลินด์ขอโทษค่ะ…” หญิงสาวพูดเสียงเบา ใบหน้าหม่นหมองด้วยความรู้สึกผิด เธอทำงานที่นี่มา 2 ปี ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทำงานพลาดและดันพลาดกับคนใหญ่คนโตอีกด้วย ก่อนหน้านี้เธอหยุดงานไปหลายอาทิตย์เพราะต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย และพึ่งกลับมาทำงานวันแรกหลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว “ถ้างั้นก็ทราบไว้อย่างหนึ่งแล้วกัน เธอจะโดนไล่ออกหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเขา” หากเลอร์มิงตันไม่ตัดสินใจให้รีสอร์ตเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงประจำปีของตระกูลต่อไป ลินด์ก็คงถูกไล่ออกอย่างช่วยไม่ได้ เพราะผู้บริหารคงไม่พอใจมากที่เธอเป็นส่วนทำให้แผนงานของรีสอร์ตล่ม “ค่ะ ลินด์ขอโทษอีกครั้งนะคะ” หญิงสาวเดินคอตกออกจากห้องทำงานผู้จัดการซึ่งอยู่ใกล้กับล็อบบี้ของรีสอร์ต เมื่อดวงตาสวยเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นลูกค้าระดับสูงคนนั้นยืนอยู่ไกลๆ และเธอก็รู้สึกได้ว่าเขาเองก็มองมายังเธอเช่นกัน หากจะไปขอร้องเขาก็คงเป็นไปไม่ได้ มิหนำซ้ำก็อาจจะวุ่นวายมากกว่าเดิมก็ได้ หญิงสาวก้มศีรษะขอโทษเขาอีกครั้ง ก่อนจะเดินหายเข้าไปในพื้นที่ที่ตัวเองควรอยู่รอฟังคำตอบ จะเป็นโชคร้ายรับวันเกิดของเธออีกปีหรือเปล่านะ รามสูรยืนอยู่ระเบียงห้องอาหาร มองลงมาก็พบหญิงสาวคนที่ทำให้เขาเสียอาการหลงนึกถึงอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน “ใจเย็นไอ้เสือ น้องเขายังเด็ก” คาร์ล หนึ่งในเพื่อนสนิทของรามสูรพูดขึ้นเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนมองเด็กสาวคนนั้น เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเพื่อนใช้สายตามองใครสักคนแบบนั้น “ไหนวะ” อเล็กซ์พึ่งเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงคาร์ลพูดพอดี รามสูรตวัดสายตามองอเล็กซ์ทำให้อเล็กซ์รู้ทันทีและแสยะยิ้มกวนตีนออกมา “ลีเรนโซติดต่อมา มึงว่าไง จะทำหรือเปล่า” โดมินิคเป็นคนเปิดเรื่องงานขึ้นก่อนใคร เพราะเขาอยากรีบสรุปและวางแผนการทำงานต่อ “อืม กูทำเอง” รามสูรเอ่ยบอกสั้นๆ ลีเรนโซติดต่อเข้ามาเรื่องเครื่องบินและยื่นข้อเสนอที่ยากจะปฏิเสธ อีกอย่างเขารู้สึกว่าอาจจะสนุกและมันค่อนข้างท้าทายพอตัว
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม