คุณราม | EP.2 ลินดา…
838 คำ
ยิ่งได้มองใกล้ๆ น่าหลงใหลเป็นบ้า…
“…ด ดิฉันเข้าห้องผิด ต้องขออภัยคุณผู้ชายมากๆ ค่ะ”
ในที่สุดเธอก็ดึงสติตัวเองกลับมาได้แล้วขอโทษขอโพยยกใหญ่ ยิ่งโดนมองด้วยสายตาคมเข้มแบบนั้นก็ยิ่งทำให้เธอสั่นจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่ก้มโค้งซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น
ในตอนนั้นประตูห้องพักก็ถูกเปิดออกจากคนด้านนอก หญิงสาวหันไปมองด้วยความตกใจเมื่อเห็นหัวหน้างานทำหน้าตึงเครียดและชายหนุ่มที่คาดว่าเป็นลูกน้องหรือบอดี้การ์ดของคุณผู้ชายคนนี้เดินเข้ามา
“ขอโทษครับนาย” เจคอบ บอดี้การ์ดคนสนิทของรามสูรก้มโค้งขอโทษเจ้านาย รู้ดีว่านายของตนเองนั้นไม่ชอบการถูกรบกวนมากแค่ไหน
“ดิฉันต้องขออภัยแทนพนักงานด้วยค่ะ ทางรีสอร์ตสัญญาว่าจะมีบทลงโทษอย่างสาสมกับความสะเพร่าในครั้งนี้ คุณผู้ชายให้อภัยกับความผิดครั้งนี้ด้วยเถอะนะคะ” ซาเมีย หัวหน้าพนักงานทำความสะอาดเอ่ยขอโทษลูกค้าระดับสูงอย่างสุภาพและเกรงกลัว ก่อนที่ผู้จัดการรีสอร์ตจะรีบปรี่ตามเข้ามา
คนที่ทำผิดก็ได้แต่ยืนก้มหัวอยู่ด้านหลังเงียบๆ กับความผิดพลาดของตนเองในครั้งนี้ ใบหน้าของเธอซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด
ถ้าไม่โดนไล่ออกพร้อมค่าปรับ บุญที่เธอทำมาก็คงหมดไปกับเรื่องวันนี้แน่ๆ
“เก็บของแล้วตามฉันออกมาเดี๋ยวนี้” ผู้จัดการรีสอร์ตสั่งเสียงเข้มแต่หญิงสาวก็ยังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
“ลินด์!”
“ฮึก…ค่ะ ค่ะผู้จัดการ”
ร่างเล็กสะดุ้งเหมือนตื่นจากภวังค์ หญิงสาวลนลานรีบเก็บกวาดของออกจากห้องนั้นก่อนที่จะมีพนักงานทำความสะอาดคนใหม่เข้าไปทำความสะอาดแทน
รามสูรพ่นลมหายใจด้วยความไม่สบอารมณ์ กลับเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย มือใหญ่จัดเนกไทบนคอปกเสื้ออยู่ๆ ก็นึกถึงเด็กสาวคนเมื่อกี้
ใบหน้าสวยหวานมีเสน่ห์ หน้าผากมน คิ้วเรียวงาม ดวงตาสวยหวานไปทางดื้อรั้นและมั่นใจช่างแตกต่างกับที่เธอมองเขาเมื่อครู่ จมูกเล็กน่ารัก ริมฝีปากเรียวสวยอวบอิ่มกำลังดี รูปร่างสวยอรชรผิวขาวนวลเนียนของเจ้าหล่อนทำให้เขาไม่สามารถละสายตาได้เลย
“ลินดา…”
เสียงทุ้มเอ่ยเงียบๆ คนเดียว รอยยิ้มมุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
...
หลังจากออกจากห้องพักห้องนั้น หญิงสาวก็ถูกนำตัวไปตักเตือนกับผู้จัดการใหญ่ของรีสอร์ตทันที
“รู้หรือเปล่าว่าลูกค้าคนนั้นเขาเป็นใคร”
“ล…ลินด์ขอโทษค่ะ…” หญิงสาวพูดเสียงเบา ใบหน้าหม่นหมองด้วยความรู้สึกผิด เธอทำงานที่นี่มา 2 ปี ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทำงานพลาดและดันพลาดกับคนใหญ่คนโตอีกด้วย
ก่อนหน้านี้เธอหยุดงานไปหลายอาทิตย์เพราะต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย และพึ่งกลับมาทำงานวันแรกหลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
“ถ้างั้นก็ทราบไว้อย่างหนึ่งแล้วกัน เธอจะโดนไล่ออกหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเขา”
หากเลอร์มิงตันไม่ตัดสินใจให้รีสอร์ตเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงประจำปีของตระกูลต่อไป ลินด์ก็คงถูกไล่ออกอย่างช่วยไม่ได้ เพราะผู้บริหารคงไม่พอใจมากที่เธอเป็นส่วนทำให้แผนงานของรีสอร์ตล่ม
“ค่ะ ลินด์ขอโทษอีกครั้งนะคะ” หญิงสาวเดินคอตกออกจากห้องทำงานผู้จัดการซึ่งอยู่ใกล้กับล็อบบี้ของรีสอร์ต
เมื่อดวงตาสวยเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นลูกค้าระดับสูงคนนั้นยืนอยู่ไกลๆ และเธอก็รู้สึกได้ว่าเขาเองก็มองมายังเธอเช่นกัน
หากจะไปขอร้องเขาก็คงเป็นไปไม่ได้ มิหนำซ้ำก็อาจจะวุ่นวายมากกว่าเดิมก็ได้
หญิงสาวก้มศีรษะขอโทษเขาอีกครั้ง ก่อนจะเดินหายเข้าไปในพื้นที่ที่ตัวเองควรอยู่รอฟังคำตอบ จะเป็นโชคร้ายรับวันเกิดของเธออีกปีหรือเปล่านะ
รามสูรยืนอยู่ระเบียงห้องอาหาร มองลงมาก็พบหญิงสาวคนที่ทำให้เขาเสียอาการหลงนึกถึงอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน
“ใจเย็นไอ้เสือ น้องเขายังเด็ก” คาร์ล หนึ่งในเพื่อนสนิทของรามสูรพูดขึ้นเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนมองเด็กสาวคนนั้น
เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเพื่อนใช้สายตามองใครสักคนแบบนั้น
“ไหนวะ” อเล็กซ์พึ่งเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงคาร์ลพูดพอดี
รามสูรตวัดสายตามองอเล็กซ์ทำให้อเล็กซ์รู้ทันทีและแสยะยิ้มกวนตีนออกมา
“ลีเรนโซติดต่อมา มึงว่าไง จะทำหรือเปล่า” โดมินิคเป็นคนเปิดเรื่องงานขึ้นก่อนใคร เพราะเขาอยากรีบสรุปและวางแผนการทำงานต่อ
“อืม กูทำเอง”
รามสูรเอ่ยบอกสั้นๆ ลีเรนโซติดต่อเข้ามาเรื่องเครื่องบินและยื่นข้อเสนอที่ยากจะปฏิเสธ อีกอย่างเขารู้สึกว่าอาจจะสนุกและมันค่อนข้างท้าทายพอตัว
- ผู้เขียน
