คุณราม | EP.5 เด็กคนนั้นโตมา กลายเป็น…

1064 คำ

เช้าวันต่อมา... หญิงสาววัย 22 ปีเต็ม ใบหน้าสวยระรื่นยิ้มสดใสมีความสุขต้อนรับเช้าวันใหม่ เธอกำลังออกไปทำงานที่รีสอร์ต ก่อนจะไปก็ไม่ลืมแวะตรวจสอบไปรษณีย์หน้าบ้านเผื่อมีจดหมายเขียนถึงเธอ ถึงแม้จะนานๆ ทีก็ตาม เธอหยิบซองจดหมายทั้งหมดแล้วเลือกดูรายชื่อ ไม่มีฉบับไหนจ่าหน้าซองถึงเธอเลย ดวงตาสวยกระตุกวูบไหวปนเศร้า ก่อนจะนำจดหมายของซัมเมอร์และลุงแซมไปวางไว้หน้าเคาน์เตอร์ในร้านแล้วออกไปทำงาน เมื่อถึงที่ทำงานใบหน้าหม่นเมื่อครู่ก็ดูสดใสขึ้น เธอจะเอาอารมณ์ความรู้สึกไม่ดีมาปนกับงานไม่ได้ “อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะลินด์” ซาเมีย หัวหน้าพนักงานทำความสะอาดของโรงแรมเอ่ยทักขึ้นทันทีที่หญิงสาวเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า “ค่ะคุณซาเมีย อากาศไม่หนาวเท่าวันก่อนมั้งคะ ><” ลินด์ยิ้มกว้างพลางเก็บของใส่ล็อกเกอร์ประจำตัว “ลินด์ มาพบผมที่ห้องทำงาน” แจ็ค ผู้จัดการรีสอร์ตเดินเข้ามาบอกหญิงสาวด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ผิดกับซาเมียที่ยิ้มหวานและเลิกคิ้วให้เธอ ลินด์เบิกตาเล็กน้อยแล้วพยักหน้ารับอย่างงงๆ ยิ้มให้แจ็ค “ม..มีอะไรหรือเปล่าคะคุณซาเมีย” เสียงเล็กหวาดหวั่นเล็กน้อย กลัวว่าตนเองจะทำเรื่องเดือดร้อนให้รีสอร์ตโดยไม่รู้ตัว “เดี๋ยวคุณแจ็คจะแจ้งเธอเองนั่นแหละ รีบไปสิ” ซาเมียตอบยิ้มๆ “ลินด์ขอเปลี่ยนชุดทำงาน…” “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวๆ มานี่ก่อน” ตอนแรกซาเมียรีบบอกให้ไป แต่กวักมือเรียกหญิงสาวไว้ก่อนพร้อมกับเดินเข้าไปแล้วจัดคอปกเสื้อด้านในและเสื้อโคตด้านนอกให้ดูเรียบร้อยมากขึ้น “ขอบคุณนะคะ” ลินด์ยิ้มกว้างและก้มโค้งเป็นการขอบคุณก่อนจะรีบวิ่งไปพบผู้จัดการด้วยความเร่งรีบตามคำสั่ง หญิงสาวเดินเลี้ยวตรงทางเดินที่เป็นทางลัดซิกแซกและเป็นมุมกำแพงสูงอย่างรวดเร็วและไม่ทันระวัง ร่างเล็กชนเข้ากับบางอย่างที่แข็งแรงก่อนที่ตัวเธอเองจะล้มสะโพกกระแทกพื้นหญ้าอย่างจัง ปึก! “อ้ะ!” เจ็บทั้งหัวและสะโพก มือเล็กสองข้างลูบป้อยๆ ก่อนที่สายตาจะเห็นเท้าของใครสักคนยืนอยู่ตรงหน้า เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปก็ต้องตกใจตาโต เขาคนนั้น...ลูกค้าระดับสูงของรีสอร์ตช่วงคริสต์มาสเมื่อสี่ปีที่แล้ว เธอเจอเขาอีกครั้งด้วยความไม่ระวังตนเองอีกแล้ว… ใบหน้าหล่อเหลาดุดันของรามสูร กำลังมองหญิงสาวตัวเล็กพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนด้วยแววตาเรียบนิ่ง แต่ภายในใจกำลังเชยชมความงามของเธออยู่ในใจ สวยขึ้นมาก โตขึ้นกว่าเมื่อก่อน… “..ด..ดิฉัน ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย” ลินด์เอ่ยเสียงสั่น ยืนก้มโค้งมองต่ำไม่กล้าสบตา “เงยหน้าขึ้น มองฉัน” เสียงเข้มเอ่ยบอก ทำให้หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงกว่าเธอประมาณสามสิบเซนติเมตร แววตาสั่นไหวมองสบตากับดวงตาคมที่มองอยู่ก่อนแล้ว ลินดา... สวยมาก... ลินด์เผลอมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นราวต้องมนตร์ หัวใจที่เคยสงบนิ่งแต่ตอนนี้กลับเต้นแรงเหมือนครั้งที่แล้วที่เจอเขา เป็นอะไร ลินด์ เธอเป็นอะไรไป... “...ค..คือ…” อยู่ๆ ก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง “ลินดา” เสียงทุ้มแหบพร่า ลินด์ยืนตัวแข็งทื่อมองร่างสูงใหญ่ด้วยความประหม่ายิ่งกว่าเดิม ขณะที่คนตัวสูงก้าวเข้ามาหาเธอใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ยื่นมือหนาแตะคางเล็กเบาๆ สายตาคมจดจ้องริมฝีปากเรียวอวบอิ่มสีระเรื่อธรรมชาติ “น..หนู ดิฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ” เหมือนตื่นจากภวังค์ หญิงสาวรีบก้าวถอยหลังแล้วก้มโค้งให้ชายหนุ่ม ก่อนจะเดินกลับทางเดิมอย่างรวดเร็ว รามสูรมองตามหญิงสาวจนแผ่นหลังเล็กลับมุมทางเดิน ใบหน้าหล่อคมคายแสดงสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเหมือนอย่างเคย หลังจากนั้นเจคอบก็เข้ามารายงาน “คุณท่านทั้งสองถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วครับ” เขาพึ่งไปส่งคุณปู่คุณย่าของเจ้านายตามคำสั่ง คุณปู่โรเบิร์ตและคุณย่าเอสเม่ ท่านทั้งสองชอบเที่ยวพักผ่อนช่วงคริสต์มาส ปีนี้วนมาพักผ่อนที่รีเวอร์เรสรีสอร์ตอีกครั้งและชอบมากถึงขั้นจัดงานเลี้ยงคริสต์มาสและงานวันเกิดของหลานชายพร้อมกันที่นี่ด้วย “อืม มึงไปพักได้ กูจะไปหาไอ้พวกนั้น” รามสูรสั่งลูกน้องเสียงเรียบพลางก้าวเท้าไปทางที่เพื่อนๆ เขาอยู่ เจคอบก้มโค้งแล้วเดินแยกตัวกลับห้องพักของตนเอง รามสูรเดินมานั่งลงโซฟาที่ว่างอยู่ ภายใต้ใบหน้านิ่งคิ้วขยับเป็นปมนิดๆ แต่ตอนนี้ในหัวของเขานึกถึงหญิงสาวคนที่พึ่งเดินชนเขาแล้วจากไป กลิ่นหอมอ่อนๆ เย้ายวนของเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลง “ทางมึงเป็นไงบ้าง” อเล็กซ์ถามคนที่พึ่งมานั่งรวมกลุ่มกัน ช่วงนี้มีบางอย่างน่าสงสัยและน่าห่วง เพราะในบรรดาพวกเขาสี่คน มีเขาและรามสูรเป็นคนที่รู้รหัสลับในการสร้างเครือข่ายองค์กรร่วมกับอีกฝั่งทางรัสเซียรวมถึงรหัสคำสั่งระเบิดเครื่องบินด้วย จึงต้องระวังคนที่เขาหามากเป็นพิเศษ ส่วนโดมินิคและคาร์ลรับผิดชอบงานของกลุ่มเป็นส่วนใหญ่ “ยังไม่มีอะไร” รามสูรบอกเสียงเรียบ “อืม กูก็ยัง แต่วันนี้กูจะกลับฝรั่งเศสเลย” อเล็กซ์ “มึงจะรีบไปไหนวะ” โดมินิค “ได้ของเล่นใหม่ชัวร์” หลังจากเงียบอยู่นาน คาร์ลเลยเอ่ยขึ้นบ้าง “กูจะอยู่ต่ออีกหน่อย” รามสูรบอกพลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ดวงตาคมฉายแววประกายขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยใสน่ารักน่าชังของหญิงสาวคนนั้น “มึงยังไม่ได้น้องเขาอีกเหรอวะ” อเล็กซ์ถามอย่างไม่ใส่ใจ เพราะถ้าเป็นเขา โดนใจก็ต้องโดนเอาด้วย “เสือก” รามสูร “ว้าว มึงใจเย็นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะราม หึหึ” โดมินิคพูดแซวขำๆ แต่โดนสายตาของรามสูรมองมาแบบไม่ขำกับพวกเขาด้วย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more