เรื่องสั้น หลวงปราบ & จงรัก จงหลง จงดอมดมของข้า

บทที่ ๖

แค่เพียงไม่นาน เขาก็ผละออก และปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ จากนั้นเขาก็กลับไปชำระร่างกายอีกครั้งให้สะอาด ในขณะเดียวกันสายตาของเขาจ้องมองไปยังร่างเด็กน้อยที่นั่งหันหลังให้ โดยที่เธอไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน

“อาบน้ำ หากเจ้าไม่อาบ ข้าจะเป็นคนอาบให้เจ้าเอง และจักขัดเนื้อตัวของเจ้าทุกซอกทุกมุมเหมือนที่ข้าทำให้เจ้าในสมัยเยาว์วัย” กล่าวกระซิบบอกหญิงสาวจากทางด้านหลัง และนั่นทำให้กลิ่นจันทร์รู้สึกตัวอีกครั้ง

“ทะ ท่านพี่ อะ อย่าทำกับกลิ่นจันทร์เช่นนี้อีกนะเจ้าคะ พวกเราทั้งสองเป็นพี่น้องกันนะเจ้าค่ะ” กล่าวจบ หญิงสาวก็ลุกพรวดจนเขาต้องถอยห่าง

“แต่เจ้าเป็นบุตรบุญธรรมของท่านอา ไม่ใช่บุตรแท้ ๆ ของพวกท่านทั้งสอง เจ้าอย่าลืมข้อนี้” กล่าวจบเขาก็สาวเท้าเดินจากไป ปล่อยไว้แต่เพียงความรู้สึกที่เขากำลังทำให้เด็กสาวคนนี้เริ่มหวั่นไหวเพราะการกระทำของเขา

กลิ่นจันทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือไม้สั่นไหว เมื่อหยิบขันเงินตักขึ้นมาอาบ ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไร ในเมื่ออีกฝ่ายเริ่มชัดเจนกับเธอมากขึ้น จนเจ้าตัวอดเข้าข้างตนเองไม่ได้ ว่าเขานั้นกำลังมีใจให้เธอ

แต่แล่วหญิงสาวก็สะบัดศีรษะไล่ความคิดให้หลุดออก ก่อนจะรีบชะล้างร่างกายให้สะอาดเรียบร้อย เพราะเวลานี้เริ่มจะเข้ารุ่งสาง พวกบ่าวไพร่ก็เริ่มตื่นขึ้นมาทำหน้าที่ของตน

เมื่อชำระร่างกายเสร็จ กลิ่นจันทร์ได้สาวเท้าขึ้นไปยังบนเรือนอย่างเร่งรีบ กลัวว่าฝ่ายชายเจอเข้า เธอไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน และคงทำตัวไม่ถูกเป็นแน่ เมื่อเขากล่าววาจาเช่นนั้นออกมา

เวลาล่วงเลยเกือบจะย่ำรุ่ง หญิงสาวได้สาวเท้าออกจากเรือนนอนของตน และตรงไปยังเรือนครัว ซึ่งมีบ่าวไพรกำลังจัดแจงกับข้าวกับปลาให้เจ้านายของตน

“พี่ผิง มีกระไรให้กลิ่นจันทร์ทำบ้างเจ้าคะ” หญิงสาวเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นสาวใช้คนสนิทกำลังคั่นน้ำกะทิจากมะพร้าวสด ๆ เพื่อคั้นเอาน้ำมาทำแกง

“คุณหนูของบ่าวเข้าครัวอีกแล้วหรือเจ้าคะ มันน่าตีนักเชียว” หล่อนกล่าวพลางยกฝ่ามือขึ้นมาเล็กน้อย เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายลำบาก

“แหมพี่ผิงละก็ กลิ่นจันทร์ไม่อยากอยู่ว่าง ๆ นี่คะ ท่านพี่กับท่านลุงกลับมาเหนื่อย ๆ กลิ่นจันทร์ไม่อยากทำตัวให้พวกท่านเอ็ดเอา เป็นสาวเป็นเธอต้องรู้จักเข้าครัว ทำกับข้าวกับปลาให้คนในเรือนได้กิน อย่างที่สำนวนไทยกล่าวไว้ว่า อยู่บ้านท่านอย่างนิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น” หญิงสาว กล่าวไปพลางด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะแย่งมาทำเสียเองอย่างชำนาญ

“คุณหนูไม่ใช่คนอื่นคนไกลของเรือนนี้นะเจ้าคะ คุณหนูก็เป็นหลานของท่านพระยาไกรสรเช่นกันเจ้าค่ะ” บ่าวผิง กล่าวจบก็ได้ไปดูแกงในหม้อที่เริ่มส่งกลิ่นหอมแตะเข้าจมูก

“เป็นแค่หลานบุญธรรมนะพี่ผิง” น้ำเสียงกล่าวออกมาเบา ๆ ด้วยใบหน้าที่เศร้า

“คุณหนูกลิ่นจันทร์อย่างคิดเช่นนั้นซิเจ้าคะ ไม่ว่าคุณหนูจะมีชาติตระกูลเช่นใด พวกบ่าวเองก็ไม่ได้รังเกียจคุณหนูนะเจ้าค่ะ และอีกอย่างบ่าวไพร่ก็เห็นคุณหนูมาตั้งแต่เล็ก ๆ ถึงจะไม่ใช่บุตรหลานแท้ ๆ แต่ก็เหมือนแท้นะเจ้าค่ะ” บ่าวไพร่อีกคนเอ่ยปากกล่าวกับเจ้านายของตนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับบ่าวไพร่คนอื่น ๆ ในเรือนครัวมีทั้งชายหญิง ทุกคนพยักหน้ารับและเข้าใจในสิ่งที่หล่อนกล่าว

“กลิ่นจันทร์ขอบคุณพวกพี่ ๆ มากนะคะ ที่รักและเอ็นดูกลิ่นจันทร์” สายตาของหญิงสาวสอดส่องไปยังใบหน้าของบ่าวไพร่ทีละคน ที่ส่งยิ้มมาให้เธอและพยักหน้าพอเป็นพิธี

“เรามาทำกับข้าวให้พวกท่าน ๆ กินกันเจ้าค่ะ” ว่าพลางก็นั่งลงบนแคร่ข้าง ๆ เด็กสาว และช่วยเธอคั้นน้ำกะทิจนได้ที่

ต่อจากนั้นเสียงหัวเราะต่อกระซิกในเรือนครัว ดังออกมาจากที่ไกล ๆ จนทำให้ชายหนุ่มนึกเอะใจว่ามันเกิดอันใดขึ้นในเรือนครัว

แววตาดุดัน คิ้วเรียวหนา ริมฝีปากที่ยกยิ้มเพียงเล็กน้อย เมื่อเห็นเด็กสาวที่เขาเพิ่งจะหยอกล้อกับเธอไปเพียงไม่นาน บัดนี้เธออยู่ในผ้าถุงใส่สบายสีน้ำตาลอ่อน กับโจงอกเผยให้เห็นช่วงบ่า ไหล่ และเนินอก รวมไปถึงหน้าท้องที่แบนราบโผล่พ้นผ้าถุงเพียงเล็กน้อย

ที่กำลังยืนชิมรสชาติของกับข้าวที่อยู่ในหม้อดินที่เจ้าตัวเป็นคนปรุงรสเองด้วยมือ ใบหน้าของเธอยิ้มแย้ม และมีเสน่ห์เมื่อมาอยู่กับผู้คนมากมาย ถึงแม้รอบ ๆ จะเป็นแค่บ่าวไพร่ก็ตาม

กลิ่นจันทร์ไม่เคยถือตัวว่าเธอเป็นบุตรของพระยาโกมล ถึงแม้ว่าจะแค่บุตรบุญธรรมก็ตาม เธอมีกิริยามารยาทเรียบร้อย ซึ่งต่างไปจากจำปา ที่กิริยาท่าทางตรงกันข้ามกับฐานันดรของวงศ์ตระกูล หล่อนชอบมาออดอ้อนเขาทุกครั้งที่เจอหน้า จนเขาไม่อยากจะพบหน้าหล่อนเลยสักครา

“ท่านพี่ กลับมาแล้วฤๅเจ้าคะ” เสียงแป๊ดดังมาแต่ไกล จนเขาต้องสาวเท้าหนี หากแต่ก็ไม่ทัน เป็นจังหวะเดียวกับที่สายตาของกลิ่นจันทร์มองเห็นพวกเขาทั้งสองที่เบียดกันไปมาจนแทบจะเป็นเนื้อเดียว

กลิ่นจันทร์เห็นดังนั้น จึงถอยห่างจากหม้อดินและหันทำอย่างอื่นแทน เธอไม่อยากเห็นและไม่อยากจะมีเรื่องมีราวกับหญิงสาวอีกคน