เรื่องสั้น หลวงปราบ & จงรัก จงหลง จงดอมดมของข้า

บทที่ ๔

“เอ่อ... เจ้ารู้ฤๅไม่ ตอนนี้ท่านพ่อกับท่านแม่คงเป็นห่วงเจ้ามากแล้ว ข้าว่าจักรีบกลับไปแจ้งข่าวเสียหน่อยว่าเจ้าปลอดภัยดี” ว่าพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หากทว่าโดนหญิงสาวดึงชายเสื้อเอาไว้

“กะ กลิ่นจันทร์ขอกลับด้วยเจ้าค่ะ ไม่ได้เป็นอันใดมากแล้ว” ฉีกยิ้มกว้างครบสามสิบสองซี่ให้อีกฝ่ายมองว่าเธอหายแล้วจริง ๆ

“หากเจ้าเป็นกระไรขึ้นมาอีก รอบนี้ข้าจักไม่ช่วยเจ้าแล้วนะ” น้ำเสียงเรียบกล่าว ก่อนจะสาวเท้าออกจากเรือนหมอ เพื่อไปหาท่านหมอจะพาคนป่วยกลับเรือน

ส่วนเจ้าตัวได้แต่ฉีกยิ้ม ที่เธอเห็นว่าอีกฝ่ายมาช่วยไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ และไม่มีชีวิตที่จะอยู่ใกล้ ๆ กับเขา

ชายดังกล่าวที่เดินจากไป มีนามว่า คุณหลวงณรงค์ปราบ เป็นบุตรชายของพระยาไกรสรและคุณหญิงชบา เขามีศักดิ์เป็นพี่ชายของกลิ่นจันทร์ หากแต่เป็นลูกพี่ลูกน้อง

ชายหนุ่มมีใบหน้ารูปไข่ ทรงผมมหาดไทย อาภรณ์ที่สวมใส่ก็เป็นอาภรณ์อย่างดีที่ถูกตัดเย็บอย่างประณีตจากช่างมากฝีมือ ซึ่งเป็นช่างตัดเย็บให้กับข้าหลวงให้กับองค์เหนือหัวของแผ่นดิน

หากทว่าเธอต้องหุบยิ้มลง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เรือรั่ว จึงรีบสาวเท้าออกจากแคร่เพื่อไปหาบ่าวคนสนิทของตนที่ยืนรออยู่นอกเรือนหมอ

“คะ คุณหนู ๆ ฟื้นแล้วฤๅเจ้าคะ คุณหนูของบ่าวเป็นเยี่ยงไรบ้างเจ้าคะ อีผิงผิดเองเจ้าค่ะ ที่ดูแลคุณหนูไม่ดี” ผิงเมื่อเห็นเจ้านายของตน ก้าวเท้าออกจากเรือนหมอ หล่อนรีบวิ่งไปหาหญิงสาวที่มีใบหน้าซีดเผือด ร่างกายอ้อนแอ้น จนตนต้องรีบสาวเท้าไปพยุงเจ้านายของตนแทบจะทันที

“กลิ่นจันทร์ไม่ได้เป็นกระไรแล้วค่ะพี่ผิง แล้วนี่ท่านพี่ไปไหนฤๅคะ” หญิงสาวบอกพลาง ในขณะที่สายตาสอดส่องมองหาชายดังกล่าว

“คุณหลวงปราบไปหาท่านหมอเจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นเรากลับเรือนกันนะเจ้าคะ อีผิงจักดูแลคุณหนูอย่างใกล้ชิดเองเจ้าค่ะ” ว่าพลางประคองร่างเล็กไปยังเกวียนที่อยู่ห่างออกไป

“พี่ผิง กลิ่นจันทร์ขอไว้วานพี่ผิงสักประเดี๋ยวค่ะ” ใบหน้าซีดเผือด หันไปหาบ่าวไพร่ของตน

“มีเรื่องอันใดจะรับใช้ฤๅคุณหนู อีผิงทำให้คุณหนูได้หมดเจ้าค่ะ” หล่อนกล่าวอย่างเต็มใจ เพราะเป็นคุณหนูที่หล่อนดูแลมาตั้งแต่เล็ก ๆ

“กลับมาแล้วฤๅ เจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง เหตุใดจึงเกิดเช่นนั้นได้” น้ำเสียงของคุณหญิงชบา เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงด้วยสีหน้ากังวล ก่อนจะสาวเท้าลุกมาหาเด็กสาวที่ก้าวขึ้นมาบนเรือนเพียงไม่กี่ก้าว

“กลิ่นจันทร์กราบขออภัยคุณหญิงป้าด้วยนะเจ้าค่ะ ที่ทำให้คุณหญิงป้าเป็นห่วง แลคุณท่านด้วยเจ้าค่ะ” ว่าพลางพนมมือไหว้ขอโทษผู้ใหญ่ทั้งสองที่ให้เป็นห่วง

“เจ้าไม่เป็นกระไรก็ดีแล้ว ไป ๆ ไปกินอะไรเสียก่อนแล้วค่อยพักผ่อนซะนะ” พระยาไกรสรกวักมือเรียกในขณะที่กำลังนั่งเอกเขนกอยู่บนตั่ง

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวรับคำก่อนจะไปนั่งที่ลานกลางของเรือน ตามมาด้วยกับข้าวกับปลามากมายที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ของเรือนไว้สำหรับกินอาหาร

“ลูกเองก็ด้วย รีบไปอาบน้ำอาบท่าแล้วไปมากินข้าว กลับมาเหนื่อย ๆ” คุณหญิงชบากล่าวพลางในขณะที่หล่อนเอาฝ่ามือปัดปรายอาภรณ์ของบุตรชายที่มีเศษไม้ ใบหญ้าติดลำตัว

“ลูกขอกินข้าวก่อนนะครับท่านแม่ นี่ก็จักเข้าสองทุ่มแล้ว” กล่าวจบก็สาวเท้าลงไปนั่งฝั่งตรงข้ามหญิงสาวที่กำลังนั่งกิน

“กลิ่นจันทร์ขอบคุณท่านพี่และขออภัยท่านพี่ด้วยนะเจ้าค่ะ ที่ทำให้ท่านพี่ต้องมาเดือดร้อนเพราะกลิ่นจันทร์” หญิงสาวกล่าวอย่างรู้สึกผิด ในขณะที่กำลังยกขันขึ้นมาดื่ม

“เจ้าไม่เป็นกระไรมากก็ดีแล้ว กิน ๆ จะได้แยกย้ายกันไปพักผ่อน” คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์ จนเธอต้องเงียบปากอย่างรู้ดี เพราะตั้งแต่นั่งเกวียนมาหญิงสาวเอาแต่พูดคำว่าขอโทษจนเขาอยากจะหาอะไรปิดปากเธอเสียจริง ๆ

เวลาผ่านไปจนตีสี่ของอีกวัน กลิ่นจันทร์ตื่นนอนก่อนใคร และจัดแจงเก็บผ้าห่มหมอนมุ้งให้เรียบร้อย และไม่ลืมที่จะหยิบขันส่วนตัวของตน และเครื่องอาบน้ำ

หญิงสาวก้าวเท้าอย่างเชื่องช้า เพื่อไปยังท่าน้ำที่อยู่ด้านหลังของเรือน ไว้สำหรับชำระร่างกายของคนในเรือนใหญ่ เธอเห็นว่าปลอดผู้คน ก่อนจะตักน้ำในโอ่งอาบ โดยที่กลิ่นจันทร์ใส่ผ้าถุงเหมือนทุกที และเก้าอี้ไม้ขนาดเล็กไว้สำหรับขัดถูเนื้อตัวให้สะอาด

“ข้าอาบด้วยซิ” จู่ ๆ ก็มีเสียงอันคุ้นเคยของเขาดังมาจากด้านหลัง จึงทำให้หญิงสาวชะงักทันที ก่อนจะหันกลับไปเห็น หลวงณรงค์ปราบที่นุงแค่ผ้าขาวม้าสำหรับอาบน้ำ ในมือถือขันด้วยเช่นกัน

แผงหน้าอกที่ใหญ่โตและบึกบึน จนหญิงสาวต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างฝืดคอ ก่อนจะหันหน้าออกไปทางแม่น้ำ

“ทะ ท่านพี่จักอาบน้ำหรือเจ้าคะ” น้ำเสียงสั่นเครือ พลางหลบสายตาไม่มองอีกฝ่ายที่สาวเท้าเข้ามาใกล้ ๆ จนทำให้หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้อง

“ใช่ซิ เห็นข้าแต่งแบบนี้ จะให้ข้าออกราชกิจได้เยี่ยงไร” กล่าวจบ เขาก็วางของลง โดยที่หารู้ไหมว่าหญิงสาวใจเต้นรัวขนาดไหน

“เชิญท่านพี่อาบก่อนเจ้าค่ะ” ว่าพลางถอยหลังทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตา จนเขาต้องเอื้อมแขนไปคว้าแขนเล็กเอาไว้ หากทว่าหญิงสาวกลับเสียหลัก

ตุบ!